Μικρά μαθήματα μεταπολιτευτικής ιστορίας

Του Γιάννη Παντελάκη

Νομίζω πως ο Ζήγρας και ο Κάντας, πρέπει ν' αναγορευθούν σε επισκέπτες καθηγητές Πανεπιστημίων. Η μια ιδέα, είναι να διδάσκουν όλα αυτά τα τεχνικά κόλπα που εφάρμοσαν με το μαύρο χρήμα των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Σε πρακτικό επίπεδο δηλαδή, όχι θεωρίες. Πώς γίνονται οι καλές δουλειές. Λογαριασμοί, υπεράκτιες εταιρείες, μεσάζοντες, πολιτικά πρόσωπα, αξιωματικοί, ατζέντηδες, Τραπεζίτες, κατασκευάστριες εταιρείες οπλικών συστημάτων, περίεργες διαδρομές του χρήματος, έμποροι όπλων που αγόραζαν μέσα ενημέρωσης κ.α.

Αν διαβάσετε τις καταθέσεις-απολογίες Ζήγρα, αλλά κυρίως του Κάντα, δεν μπορεί παρά να θαυμάσετε την εντυπωσιακή ικανότητα εκπροσώπων ολόκληρου του συστήματος (σχεδόν ολόκληρου, νομίζω δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα ο κρίκος κάποιων εκπροσώπων μέσων ενημέρωσης που, όπως ο Μητσοτάκης επιχειρηματολογούσε με φανατισμό υπέρ των F-16, έτσι έκαναν κι αυτοί! Όχι απαραίτητα υπέρ των συγκεκριμένων, είχαν και άλλες επιλογές), να λεηλατεί το δημόσιο χρήμα. Ικανότητα μοναδική, αξιοθαύμαστη.

Η δεύτερη ιδέα, είναι ο Ζήγρας και ο Κάντας, να διδάσκουν ένα κομμάτι της μεταπολιτευτικής ιστορίας της χώρας. Το μάθημα, θα στηρίζεται προφανώς στο... τεχνικό μέρος των αποκαλύψεων, αλλά αυτό μπορούν να το διανέμουν και ως σύγγραμα. Βασική τους αποστολή θα είναι να αναφέρονται σε πρόσωπα (όχι μόνο πολιτικά) που διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα, σε συσχετισμούς, σε δικομματική αντιμετώπιση του ζητήματος, σε λόμπυ βουλευτών, στους τρόπους διοίκησης  κ.ο.κ.

Χωρίς ν' αποκλείω την πρώτη, νομίζω πως η δεύτερη είναι καλύτερη ιδέα. Πιο εποικοδομητική. Ιδιαίτερα οι μικρότερες ηλικίες θα διδάσκονται τα αίτια της κρίσης που οδήγησαν μια χώρα σε χρεωκοπία και μια κοινωνία σε απόλυτη απόγνωση. Προφανώς θα πρόκειται για ένα τμήμα του μαθήματος, μπορούν να το συμπληρώσουν και άλλοι. Πολλοί άλλοι.

Ο Χριστοφοράκος ας πούμε, αν και ζει "εξόριστος" στην Γερμανία, θα μπορούσε να συμβάλλει με μαγνητοσκοπημένες ομιλίες του που θα ανεβαίνουν στο youtube και θ' αναζητούν οι φοιτητές. Και στις οποίες θα δίνει στοιχεία για ολόκληρο το σύστημα διαπλοκής πολιτικής-οικονομικής και μιντιακής εξουσίας. Παράλληλα, ένα πολύτιμο κομμάτι των ομιλιών-διαλέξεων θα κινείται και γύρω από το σύστημα προστασίας για να διαφύγει κάποιος στο εξωτερικό πριν συλληφθεί. Βέβαια, σε αυτό το τελευταίο, σημαντική θα ήταν και η βοήθεια του Καραβέλα. Σας θυμίζει κάτι το όνομα; Πρώην διευθυντής τηλεπικοινωνιών στην Siemens, χειριζόταν την δεκαετία του 1990 τα μυστικά κονδύλια της Siemens, την κοπάνησε επί πρωθυπουργίας Καραμανλή, λένε γι' αυτόν ότι βρίσκεται κάπου στην Λατινική Αμερική. Σίγουρα θα περνάει καλά, οπωσδήποτε καλύτερα από μας...

Πολύτιμη ωστόσο σ' αυτό το μάθημα, θα ήταν η συνεισφορά του (έτσι κι αλλιώς καθηγητή) πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Σ' ένα μάθημα ας πούμε, με τον μακροσκελή τίτλο: «πώς πέταγαν τα εκατομμύρια πάνω από το κεφάλι μου και δεν είδα ποτέ τίποτα». Θα μπορούσε να αναφέρεται στο πώς κατάφερε επί οκτώ χρόνια να διαχειρίζεται τις τύχες μας, να συμβαίνουν τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα και ο ίδιος ή να τα αγνοεί ή να μη μιλάει γι' αυτά και να μην κάνει τίποτα. Και αν σε κάποιο μάθημα δεν θα μπορεί να παρευρεθεί ο Κ. Σημίτης, νομίζω πως ο σιωπηλός "Βούδας" της Ραφήνας, θα μπορεί να τον αντικαθιστά. Άνετα...

http://www.protagon.gr/

Χριστούγεννα της φτώχειας

Του Νίκου Τσούλια
Τα περίμενες πως και πως, αν και ήξερες ότι με το που θα σταμάταγε το σχολείο, θα ήσουνα όλη μέρα στις δουλειές, στα χωράφια και στα ζώα. Θα είχαν μείνει και ελιές αμάζευτες, γιατί ο καιρός τότε δεν βάσταγε καθόλου και οι μεγάλοι περίμεναν τις Γιορτές για να τις βγάλουν πέρα τα παιδιά. Χαμολόι οι περισσότερες ελιές, μία – μία μάζωμα μέσα στο ψιλόβροχο με το σακί καμωμένο κουκούλα στο κεφάλι σκέπαζε και την πλάτη και δόστου μάζωμα μέχρι να μη βλέπεις τη μύτη σου από το σκοτάδι. Ευτυχώς που οι ημέρες του χειμώνα είναι μικρές και πέρναγαν ήθελαν δεν ήθελαν…
Δεν πολυθέλαμε να σταματήσουν τα σχολεία. Γιατί τουλάχιστον είχες τα πρωινά στα βιβλία και στο διάβασμα, που όχι μόνο δεν σε κούραζαν όπως οι δουλειές αλλά και σου έδιναν τη δυνατότητα να σκέπτεσαι, να φαντάζεσαι, να μαθαίνεις. Και ήταν η μάθηση του σχολείου και των βιβλίων εκείνους τους καιρούς σημαντικό κομμάτι στη ζωή μας. Ό,τι μαθαίναμε από εκεί πήγαζε. Άσε που κάναμε και τους σπουδαίους στους γονείς μας που δεν είχαν βγάλει παρά μόνο το Δημοτικό και από μαθήματα του Γυμνασίου δεν ήξεραν απολύτως τίποτα.

Κίνηση των 58: Ανάσταση Χριστουγεννιάτικα;

Του Δ. Χλωπτσιούδη

Φωτογραφία: Μενέλαος Μυρίλλας / FosPhotos

Σε μια εκδήλωση κομμένη και ραμμένη για να έχουν θέμα τα μίντια, προσωπικότητες της πολιτικής, διανοούμενοι εξαρτημένοι από το πολιτικό status quo συναντήθηκαν για δείξουν στο λαό το "σωστό δρόμο" και αναστήσουν γεμάτοι αγωνία τη λεγόμενη κεντροαριστερά. Μακριά από κινήματα, χωρίς ενοχές για τις αποφάσεις που καταρράκωσαν την ποιότητα ζωής και την τσέπη των πολιτών, προβάλλουν την ανάγκη ενός φιλελεύθερου σοσιαλιστικού συνασπισμού.
Βέβαια, η ενότητα του χώρου επιχειρείται από τα πάνω. Φιλοδοξίες, πολιτική επιβίωση και ανάγκη συνέχισης μιας αδιέξοδης πολιτικής συναντώνται σε ένα θέατρο προσπαθώντας να οδηγήσουν τις εξελίξεις. Και αυτά τη στιγμή που η αιμορραγία συνεχίζεται από την πολιτική ή τις αποφάσεις εκείνων που συμμετείχαν.
Χωρίς να αντιπαραβάλλεται ένα σαφές όραμα, επιδιώκεται η ανασύσταση ενός χώρου που κατάντησε δεκανίκι της κυβερνητικής ακροδεξιάς. Στην ουσία η εκδήλωση δεν ήταν παρά μία έντεχνα καμουφλαρισμένη προσπάθεια δορυφόρων του ΠΑΣΟΚ. Η παρουσία ανενεργών πολιτικών από το χώρο του καταρρέοντος πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, το αποδεικνύει.
Εμφανής και η ένδεια στην κατάθεση μιας άλλης πολιτικής πρότασης. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η ουσία δημιουργίας ενός νέου κόμματος είναι η κατάθεση μιας εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης. Κι όμως τέτοια πρόταση δεν κατατέθηκε. Αντίθετα, διαβάζουμε μόνο για κατηγορίες προς τα αριστερά (κι όχι στην ίδια ένταση με τις επιθέσεις στη συγκυβερνώσα δεξιά κυβέρνηση) με απλές διαπιστώσεις για την αιμορραγία της κοινωνίας.

Οι 58 θυμίζουν τα παλιά

Του Γιάννη Πανούση*

Το κρίσιμο στοιχείο δεν είναι αν οι 58 είναι διακεκριμένες προσωπικότητες, αν έχουν προσφέρει ή αν μπορούν να προσφέρουν στη χώρα, αν ο πολιτικός τους λόγος ήταν και είναι συνεπής. Το κρίσιμο είναι ότι θυμίζουν τα παλιά, ξαναζωντανεύουν τους παλιούς, ανακυκλώνουν το πολιτικό σύστημα της κρίσης.
Ίσως θα ήταν περισσότερο πολιτικά ελκυστικό αν οι εν λόγω δήλωναν ότι δεν θα ηγηθούν οι ίδιοι του νέου σχήματος αλλά αποτελούν μία γέφυρα προς το καινούργιο και ταυτόχρονα απέκλειαν την εμπλοκή στο εγχείρημα με οποιαδήποτε ιδιότητα front men των γνωστών ονομάτων (πρώην… και νυν αρχηγών και αρχηγίσκων).
Έχω γράψει πολλές φορές ότι η Κεντροαριστερά έχασε το momentum της Ιστορίας. Ο ρόλος της ήταν – την εποχή που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ συγκέντρωναν από 40% των ψήφων – να αποτελεί ο τρίτος πόλος το στήριγμα στο (τότε) ΠΑΣΟΚ για Κεντροαριστερή Κυβέρνηση.
Σήμερα που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ συγκυβερνούν (δημοσκοπικά με 30% μαζί), που το ΠΑΣΟΚ δηλώνει ότι αποτελεί τη βάση του τρίτου πόλου και που ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα της Αριστεράς, έχει επίσης υψηλό ποσοστό (25-30%), η Κεντροαριστερά μοιάζει να θέλει να διεμβολίσει το ΣΥΡΙΖΑ για να δώσει ζωή στο (σημιτικό) ΠΑΣΟΚ. Αν είναι έτσι τότε λέγεται Κεντροδεξιά και ως τέτοια δεν είναι αποδεκτή.
Όσον αφορά στη δική μας πρόταση, την οποία εγώ ονομάζω ΣΟ.ΔΗ.Α (Σοσιαλιστική Δημοκρατική Αριστερά) αυτή δεν κινείται στην παραπάνω κατεύθυνση αλλά στοχεύει στην ενίσχυση της ΔΗΜΑΡ και του ευρύτερου χώρου ως μελλοντικού εταίρου της Κυβερνώσας Αριστεράς.
Μόνον έτσι θα κλείσει ο κύκλος της Μεταπολίτευσης και των μετα-πολιτευόμενων και θ’ ανοίξει ο νέος κύκλος της μετα-μνημονιακής Ελλάδας.

* Ο Καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι Βουλευτής της ΔΗΜΑΡ
http://tvxs.gr/

Ερώτηση Πιτσιρίκου: Σε τι διαφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ από την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ;

Χτες έθεσα ένα ερώτημα: «Σε τι διαφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ από την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ;». Για την ώρα, οι μόνες απαντήσεις που έχω λάβει είναι του τύπου «Έλα ρε συ πιτσιρίκο, μην κάνεις κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ», «πιτσιρίκο, είσαι ένας ανώνυμος πράκτορας που θέλει να κάνει κακό στον ΣΥΡΙΖΑ» και «πιτσιρίκο, σε πληρώνει ο Σαμαράς». Πάντως, απάντηση στο ερώτημα δεν πήρα.

Αφού εκφράσω για μια ακόμα φορά την αηδία μου για την...

Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ και αφού διαβεβαιώσω μερικούς μικρονοϊκούς συριζαίους πως δεν είμαι ανώνυμος αλλά γράφω με ψευδώνυμο -εκτός αν ο Αλέξης Τσίπρας δίνει συνεντεύξεις σε ανώνυμους και τυχαίους-, θέλω να θέσω για μια ακόμα φορά το ερώτημά μου:

Σε τι διαφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ από την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ;

Θεωρώ πως η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα κάνει καλό στην Ελλάδα και στην ελληνική κοινωνία.

Περιμένω τις απαντήσεις.

Ευχαριστώ.

(Μου κάνει εντύπωση πως το ύφος πολλών οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ -στις απαντήσεις τους- θυμίζει το ύφος των πασόκων στις πιο χυδαίες ημέρες τους. Αυτό συμβαίνει πριν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση. Δηλαδή, αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση, τι θα κάνουν;)

"Πιτσιρίκος"

Πώς ο Σημίτης και η Goldman Sachs βούλιαξαν την Ελλάδα!

Μια συγκλονιστική ομολογία έκανε πριν από λίγες ημέρες ο αντιπρόεδρος της Goldman Sachs Μάικλ Σέργουντ μιλώντας στην ιστοσελίδα του Καναλιού 4 της βρετανικής τηλεόρασης. «Είμαστε απολύτως σίγουροι ότι δεν θα κάναμε σήμερα μια τέτοια συναλλαγή όπως εκείνη» αποκάλυψε (κατόπιν εορτής ασφαλώς) αναφερόμενος στο περίφημο swap που έγινε επί εποχής Σημίτη και ευθύνεται σε τεράστιο βαθμό για την πορεία χρεοκοπίας της χώρας μας.

Αυτό το swap ήταν στην ουσία ένα σκοτεινό δάνειο που δόθηκε για να μπορέσει να εισέλθει η Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ με τη βοήθεια της δημιουργικής λογιστικής, που έκανε συστηματικά η κυβέρνηση του κ. Σημίτη στην οικονομία. Και, όπως έγραψε πρόσφατα το πρακτορείο Bloomberg, τον Μάρτιο του 2012, ο πρώην επικεφαλής του ΟΔΔΗΧ Σπύρος Παπανικολάου έκανε μια φοβερή δήλωση αναφορικά με το θέμα: «Το 2001, την ημέρα όπου έκλεισε η συμφωνία, η ελληνική κυβέρνηση χρωστούσε στην Goldman Sachs περίπου 600.000.000 ευρώ περισσότερα από τα 2,8 δισ. ευρώ που είχε δανειστεί».

Η συμφωνία της Goldman Sachs με την τότε ελληνική κυβέρνηση πρακτικά αφορούσε ένα swap του ελληνικού δημόσιου χρέους από δολάρια και γεν σε ευρώ με τη χρησιμοποίηση των τότε συναλλαγματικών ισοτιμιών, που επέτρεψε στην ελληνική πλευρά να εμφανίσει μικρότερο ποσοστό χρέους για να καλύπτονται έτσι οι προϋποθέσεις ένταξης στην ευρωζώνη. Ειδάλλως, η χώρα μας δεν θα κάλυπτε τα αναγκαία κριτήρια.
Το κέρδος για την Ελλάδα ήταν ότι «κέρδισε» περί το 2% επί της ονομαστικής αξίας του χρέους της, ενώ για την τράπεζα μια συμφωνία σε βάθος χρόνου που της εξασφάλισε κέρδη πέντε φορές των αρχικώς προβλεπομένων.

Στήνοντας σημαίες στις κορφές μας

του Μάνου Αυγερίδη

Χρειάστηκαν τρεις μήνες. Τρεις μήνες με τα μεγαλύτερα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας κλειστά, με πολλές μικρές και μεγαλύτερες μάχες να δίνονται καθημερινά. Αφενός απέναντι στις εκστρατείες απαξίωσης εκ μέρους της κυβέρνησης και των ΜΜΕ και τα αρνητικά αντανακλαστικά ενός σημαντικού κομματιού της κοινωνίας –πολλές φορές βασισμένα σε πραγματικές παθογένειες και περισσότερες σε χοντροκομμένα ψέματα και συκοφαντίες· αφετέρου στο εσωτερικό των σχολών. Άλλωστε «οι καθηγητές», «οι φοιτητές», όπως και όλες οι επαγγελματικές και κοινωνικές ομάδες, δεν είναι και δεν ήταν ποτέ ένα αμιγές και συμπαγές σύνολο με κοινή αντίληψη ως προς την ανάλυση της συγκυρίας, τις αντοχές, τις προσδοκίες και τα συμφέροντά τους. Τέλος, μάχες απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, όσων κρίνουμε την προσπάθεια απόκρουσης του μέτρου του Υπουργείου Παιδείας ως αναγκαιότητα, πέρα από τις προσωπικές ή συλλογικές προσεγγίσεις για το σημερινό πανεπιστήμιο.
Ασφαλώς δεν είμαστε ικανοποιημένοι με το πανεπιστήμιο ως έχει. Όπως έγραφε ο Στέφαν Κολίνι σε ένα άρθρο του στο London Review of Books, για την ιδιωτικοποίηση των βρετανικών πανεπιστημίων (αποσπάσματα του οποίου δημοσίευσαν τα «Ενθέματα», 17.11.2013), «το να ασκούμε κριτική στην πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα στα πανεπιστήμια δεν σημαίνει ότι πιστεύουμε πως παλιότερα όλα είχαν καλώς ή πως αναπολούμε κάποια χρυσή εποχή στην οποία πρέπει να επιστρέψουμε, ούτε, τέλος πως τα πανεπιστήμια δεν είναι υπόλογα στην κοινωνία».
Γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι να κρατηθούν οι σπουδές και η έρευνα σε υψηλό επίπεδο με την υπάρχουσα υποδομή και το διαθέσιμο μπάτζετ. Έχουμε συναίσθηση των σχέσεων εξουσίας που αναπτύσσονται εντός των ιδρυμάτων, αλλά και της δυσκαμψίας, αρκετές φορές, στην ανανέωση ή διαχείριση των προγραμμάτων σπουδών από το διδακτικό προσωπικό. Καταλαβαίνουμε τα αδιέξοδα του φοιτητικού συνδικαλισμού και του τρόπου με τον οποίο οι φοιτητές συχνά αντιμετωπίζουν τη φοίτησή τους και το ίδιο το πανεπιστήμιο. Μας ταλαιπωρούν οι περιπτώσεις προβληματικής λειτουργίας των διοικητικών υπηρεσιών. Τα ζούμε όλα αυτά, τα σκεφτόμαστε· είμαστε όλα αυτά. Κι έχουμε ευθύνη. Όπως έχουμε και δικαίωμα να χαιρόμαστε και να υπερηφανευόμαστε για τα προτερήματα και τα επιτεύγματα του ελληνικού πανεπιστημίου, μικρά και μεγάλα (μια καλή γεύση δίνει το άρθρο του Νίκου Μπελαβίλα για το ΕΜΠ, «Ενθέματα», 15.9.2013).
Έτσι, κανένας υπουργός Παιδείας και καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να μας πείσει ότι η μαζική απόλυση διοικητικών υπαλλήλων (και εν συνεχεία διδακτικού προσωπικού;), καθώς και τα μέτρα περαιτέρω υποβάθμισης του δημόσιου πανεπιστημίου, αποτελούν «εξορθολογισμό» της λειτουργίας του και βήμα προς μια αναγκαία «μεταρρύθμιση». Το θέμα όμως είναι πως κανένας δεν προσπάθησε να μας πείσει, έτσι κι αλλιώς. Γιατί απλούστατα, αυτός είναι ο τρόπος με το οποίον έχει αποφασίσει να διοικεί τη χώρα η αυταρχική κυβέρνηση που, πάντως, εκλέχθηκε ενάμιση χρόνο πριν και συνεχίζει να διαθέτει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Με «μηδενική ανοχή» και μηδενικό σεβασμό σε οποιαδήποτε διαδικασία κοινωνικού δημοκρατικού διαλόγου — έστω και κατ’ επίφαση. Με μαστίγιο και μαστίγιο· χωρίς καν καρότο. Ή όπως θα έλεγαν αυτάρεσκα κι οι ίδιοι, «χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος». Μια πολιτική πρακτική που εικονοποίησε παραστατικά ο ίδιος ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στη Βουλή στο πλαίσιο της συζήτησης για την πρόταση μομφής, μερικές εβδομάδες νωρίτερα.