Του Γιώργου Ασημακόπουλου
Τελικά συνέβη το προφανές: η διαρκής απαξίωση της πολιτικής οδήγησε στην ακύρωσή της, μέσω μιας συγκεκαλυμμένης εκτροπής. Πως αλλιώς μπορείς να χαρακτηρίσεις μία κυβέρνηση που δεν προέκυψε από εκλογές, με ένα Πρωθυπουργό που δεν είναι στέλεχος κανενός εκ των κυβερνώντων κομμάτων;
Τα τελευταία δύο χρόνια η κυβέρνηση Παπανδρέου πήρε πάνω της ένα ασήκωτο βάρος που δεν ήταν όλο δικό της: την εφαρμογή σκληρών, άδικων αλλά εν πολλοίς αναγκαίων μέτρων ώστε η εθνική οικονομία να γίνει πλεονασματική. Αυτό το βάρος ο Παπανδρέου το σήκωσε μόνος, αφού ο Σαμαράς παρά τις ευθύνες των κυβερνήσεων και της Νέας Δημοκρατίας, επέλεξε να λαϊκίσει αντί να πει την σκληρή αλήθεια. Είχε βολευτεί με το γεγονός ότι ο Παπανδρέου εισέπραττε όλο το κόστος μόνος του, αφού πέρναγαν όλα τα μέτρα χωρίς αυτός να χρειάζεται να κάνει κάτι. Όσο έβγαζε άλλος τα κάστανα από τη φωτιά, ο Σαμαράς το έπαιζε αντιμνημονιακός. Τώρα στηρίζει μια μνημονιακή κυβέρνηση προσπαθώντας να πει ότι δεν την στηρίζει... Τραγελαφικά πράγματα.
Μέσα σε αυτό το κλίμα ήρθε συμπληρωματικά η στάση των περισσοτέρων ΜΜΕ. Συστηματικά και με μοναδικό ζήλο οι ομιλούσες κεφαλές των εθνικών εργολάβων -οι παρουσιαστές των δελτίων δηλαδή- απαξίωσαν, δηλητηρίασαν και εν τέλει έφθειραν μία κυβέρνηση που κλήθηκε σε μία από τις πιο δύσκολες στιγμές στην ιστορία της χώρας. Είναι γνωστό ότι τα αφεντικά των ΜΜΕ δεν είδαν ποτέ με καλό μάτι τον Παπανδρέου, αρκεί μόνο η ανάμνηση από τις εσωκομματικές διαδικασίες εκλογής προέδρου το 2007 για να πεισθεί και ο πλέον δύσπιστος. Εν μέσω γενικευμένης αντίδρασης, βρήκαν την ευκαιρία να τον "τελειώσουν". Τα κατάφεραν; Ο χρόνος θα δείξει.
Βέβαια τα ΜΜΕ δεν είναι μόνα τους, έχουν εισχωρήσει εντός του πολιτικού συστήματος και σε όλα τα κόμματα, έχοντας δημιουργήσει ένα σύνολο "φιλικών" βουλευτών. Θέλετε ονόματα; Δείτε ποιοι είναι οι κατεξοχήν καλεσμένοι τους και ποιοι λοιδορούνται, από όλα τα κόμματα. Αυτοί οι βουλευτές, που δυστυχώς δεν τιμούν ούτε τον εαυτό τους ούτε το πολίτευμα ούτε την ψήφο του κόσμου, επέλεξαν να προκαλέσουν τη θεσμική εκτροπή που ζούμε σήμερα. Επέλεξαν να ανεξαρτητοποιηθούν, να αφαιρέσουν την πλειοψηφία από μία νόμιμη κυβέρνηση και να την δώσουν στο σημερινό μόρφωμα. Επέλεξαν να αποχωρούν ένας ένας από τον περασμένο Ιούνιο, ρίχνοντας μία πλειοψηφία 160 βουλευτών. Επέλεξαν να συντάσσουν κείμενα με "αντίπαλους" -που όμως βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο- ώστε να εκβιάσουν τις εξελίξεις. Επέλεξαν να λειτουργούν ως εντολοδόχοι των ισχυρών που τους ελέγχουν και όχι των ψηφοφόρων τους.
Δυστυχώς, ζήσαμε μέρες του 1965, με πρωταγωνιστές βουλευτές και από τα δύο μεγάλα κόμματα. Φυσικά αυτό το διακομματικό κοινοβουλευτικό μπλοκ δεν ήθελε εκλογές, γιατί πολύ απλά οι περισσότεροι δεν θα ήταν στην επόμενη Βουλή. Ούτε τα αφεντικά των ΜΜΕ θέλανε εκλογές, γιατί σε αυτή τη φάση η σύνθεση της νέας Βουλής είναι απρόβλεπτη, οπότε "χάνουν" τους ανθρώπους που με τόσο κόπο δημιούργησαν.
Ο Σαμαράς και ο Παπανδρέου σε αυτή τη φάση φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, αφού δεν κατάφεραν να αντισταθούν στα κέντρα που εν τέλει χειραγώγησαν το πολιτικό σύστημα. Αντί ο Σαμαράς να επιμείνει σε δημοψήφισμα ΚΑΙ εκλογές και ο Παπανδρέου να το αποδεχτεί, σύρθηκαν σε μία κυβέρνηση συνεργασίας που δεν διαμόρφωσαν οι ίδιοι, κάτω από την πίεση μερίδας των βουλευτών των κομμάτων τους και των ΜΜΕ. Δυστυχώς πέσανε και οι δύο μέσα στο λάκκο που έσκαβε ο ένας στον άλλον. Αλήθεια, τι έγινε εκείνη η ιστορία περί εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας, πως εξαφανίστηκε το θέμα μόλις έπεσε ο Παπανδρέου; Τώρα και οι δύο θα αντιμετωπίσουν την εσωκομματική αμφισβήτηση, την τηλεοπτική απαξίωση και την χειραγώγηση.
Έτσι φτάσαμε σε μία κυβέρνηση που έχει επικεφαλής ένα στέλεχος του τραπεζικού τομέα, που δεν έχει ψηφιστεί από τον κόσμο, που στηρίζεται από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αλλά και από το ακροδεξιό αντιδημοκρατικό τηλεοπτικό μόρφωμα που λέγεται ΛΑΟΣ. Τον Καρατζαφέρη δυστυχώς δεν τον πήραμε ποτέ στα σοβαρά, μέχρι τη στιγμή που έδωσε το σόου έξω από το Προεδρικό Μέγαρο το βράδυ που είχε "κλείσει" ο Πετσάλνικος. Ποτέ δεν σκεφτήκαμε ότι ο άνθρωπος αυτός έχει ζητήσει την αποφυλάκιση των χουντικών που έχουν καταδικαστεί. Ποτέ δεν σκεφτήκαμε ότι ο Βορίδης, πέρα από το να κόβει βόλτες με τσεκούρι στα χέρια στα νιάτα του ήταν και πρόεδρος της νεολαίας της ΕΠΕΝ. Ποτέ δεν σκεφτήκαμε την ιδεολογική πλατφόρμα του Πλεύρη. Ποτέ δεν σκεφτήκαμε τι σημαίνουν αυτά που λέει ο Γεωργιάδης.
Αυτοί οι απίθανοι τύποι που συγκεντρώθηκαν γύρο από τον Καρατζαφέρη, που πριν λίγα χρόνια εμφανίζονταν σε περιθωριακά καναλάκια τύπου Blue Sky και σταδιακά γίνανε αποδεκτοί και σήμερα κυβερνάνε εξαιτίας της δικής μας αδιαφορίας και lifestyle αντιμετώπισης που τους επιφυλάξαμε, πέτυχαν κάτι πολύ σημαντικό. Με τη συμμετοχή του Καρατζαφέρη στην κυβέρνηση απενοχοποιήθηκε, σε συμβολικό τουλάχιστον επίπεδο, η Χούντα. Όπως είχε πει ο Μιτεράν, η ουσία της πολιτικής είναι η διαχείριση των συμβολισμών. Σταματήσαμε να μιλάμε για πολιτική και καταντήσαμε να διαμορφώνουν τις εξελίξεις αυτοί που αντιμετωπίστηκαν ως χαβαλέδες.
Έτσι φτάσαμε να κυβερνιέται η χώρα από ένα Πρωθυπουργό που δεν έχει εκλεγεί -και αυτό συμβολισμός είναι- και τα ΜΜΕ να πείθουν τον κόσμο ότι, παρόλο που λέει ότι θα εφαρμόσει την ίδια πολιτική με την προηγούμενη, τα πράγματα πάνε καλύτερα. Φτάσαμε να έχουμε μια μη εκλεγμένη "μεταβατική" κυβέρνηση που όλα δείχνουν ότι θα εξαντλήσει την τετραετία της προηγούμενης. Μια κυβέρνηση που θα δρομολογήσει τις εξελίξεις για τα επόμενα 50 χρόνια σε τομείς όπως το πιστωτικό σύστημα, τις ενεργειακές επενδύσεις, τις αποκρατικοποιήσεις, τα μεγάλα δημόσια έργα και το θεσμικό πλαίσιο των ΜΜΕ. Ένα πρώτο δείγμα θα είναι ο μηχανισμός που θα επιλεγεί για τη χρηματοδότηση των τραπεζών, με κοινές ή ονομαστικές μετοχές, εκεί θα φανούν πολλά.
Λένε ότι το πιο βαθύ σκοτάδι της νύχτας είναι λίγο πριν το ξημέρωμα. Καιρός να αρχίσουμε να μιλάμε πάλι για πολιτική, να δημιουργήσουμε ιδεολογικές κόκκινες γραμμές και να επαναπροσδιορίσουμε το πολιτικό υποκείμενο των πολιτικών σχηματισμών. Ας είναι αυτή η κατάσταση που θα καθορίσει χρονικά τη νέα μεταπολίτευση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου