Αυτό φαίνεται να το επιτυγχάνει, αλλά αφορά τελικά μόνο το στερέωμα του «φαίνεσθαι» και όχι την ουσία της πολιτικής του σύστασης. Γιατί καλλιεργώντας όλο το προηγούμενο διάστημα το πολιτικό προφίλ ενός αντισυστημικού κόμματος, ενός κόμματος που θα αμφισβητήσει ακόμα και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, ενός κόμματος που εμπεριέχει και αριστερίστικες τάσεις δεν μπορεί ξαφνικά να μεταλλαχθεί σε κεντροαριστερό κόμμα. Και η ηγετική ομάδα του Α. Τσίπρα θέλει να δημιουργήσει αυτή την αίσθηση, γιατί ξέρει ότι μόνο με μια κεντροαριστερή πολιτική πλατφόρμα μπορεί να βρεθεί στην κυβέρνηση.
Ωστόσο, σε αυτή την πορεία του έχει δύο σοβαρά προβλήματα. Πρώτον, η εικονοκλαστική – αντικαπιταλιστική πολιτική του αντίληψη, η οποία πρεσβεύει ανατροπές και επαναστατικά βήματα προς το σοσιαλισμό. Υπάρχουν όμως οι αντικειμενικές συνθήκες για μια τέτοια εξέλιξη; Μπορεί σε συνθήκες Μνημονίων να ασκηθεί πολιτική ανατροπής του συστήματος; Μπορεί ένα έθνος – κράτος που συμμετέχει στην ευρωζώνη να μετασχηματιστεί το κοινωνικό του σύστημα μέσω μιας κυβερνητικής εναλλαγής; Κανένας σοβαρός αναλυτής δεν μπορεί να ισχυριστεί κάτι τέτοιο. Από καμιά πολιτική και ιστορική θεώρηση δεν συνάγεται ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Το αντίθετο θα συμβεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ αν βρεθεί σε κυβερνητική τροχιά, θα κληθεί να ασκήσει με τα σημερινά δεδομένα μια συντηρητική πολιτική. Αυτή είναι μια απλή και ωμή πραγματικότητα που είναι γνωστή πριν ακόμα έλθει η ώρα της ενδεχόμενης υλοποίησής της.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ένα προβεβλημένο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, ο Π. Λαφαζάνης – και όχι μόνο αυτός αλλά και όλες οι πολύ αριστερές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ – έρχεται και επανέρχεται σ’ αυτό το ζήτημα. «Ο ΣΥΡΙΖΑ μάχεται για μια κυβέρνηση της Αριστεράς και όχι της Κεντροαριστεράς ή της Κεντροαριστεροδεξιάς. Ο δρόμος για να αποκτήσει ισχυρό προβάδισμα ο ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική ζωή είναι μόνο ένας: η περαιτέρω, βαθύτερη και ουσιαστικότερη, ριζοσπαστικοποίησή του και όχι η αναδίπλωσή του ή η ενδεχόμενη συστημική αναπροσαρμογή του. Ο κίνδυνος της αναδίπλωσης, της αφυδάτωσης και της προσαρμογής πάντα καιροφυλακτεί και είναι υπαρκτός. Η ριζοσπαστικότητα ενός πολιτικού εγχειρήματος δεν είναι δοσμένη με "αυτόματο πιλότο", ούτε μια δια παντός κατάκτηση». Οι δηλώσεις αυτές στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων – ΜΠΕ είναι αποκαλυπτικές στο ποιοι είναι ακριβώς οι βαθύτεροι και ουσιαστικότεροι προβληματισμοί του κόμματος αυτού.
Στο ίδιο μήκος κύματος ο Μ. Γλέζος θα δώσει τη δική του θεώρηση μέσω μιας χαρακτηριστικής εικόνας ισχυριζόμενος ότι «τα άλογα αυτά έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι εδώ, τώρα τα άλογα αυτά θέλουν να τα σκοτώσουν», εννοώντας τις συνιστώσες και τη μέχρι τώρα δομή του ΣΥΡΙΖΑ. Η ομολογία του συστατικού προβλήματος του ΣΥΡΙΖΑ θα δοθεί και από τον Π. Σκουρλέτη, τον εκπρόσωπο Τύπου το κόμματος, ο οποίος δηλώνει επίσημα μέσα στο Συνέδριο ότι «έχουμε πανσπερμία απόψεων 160 σελίδων, πράγμα που δείχνει την αδυναμία μας να συνθέτουμε».
Δεύτερον, ο έντονος λαϊκισμός και ο διάχυτος βερμπαλισμός ιδιαίτερα του αρχηγού του, σε μια ιστορική μάλιστα συγκυρία που όχι μόνο δεν ευνοεί αντικειμενικά τις μεγαλοστομίες αλλά και όταν μάλιστα ο ίδιος ο λαός έχει και συγκρατημένη αισιοδοξία για το μέλλον της χώρας. Εδώ προκύπτει ένα σοβαρό πολιτικό – ηθικό πρόβλημα σ’ αυτό το σημείο. Είναι δυνατόν να εμφανίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ με σωτηριολογικό και μεσιαννικό περιεχόμενο στην πολιτική του; Μπορεί να μιλάει ότι αυτός είναι η δύναμη του φωτός και ότι οι άλλοι είναι η δύναμη του σκότους; Το εντυπωσιακό γεγονός είναι ότι δεν αποδέχεται αυτό τον φοβερό λαϊκισμό ο λαός και γι’ αυτό στις δημοσκοπήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ – παρά την ένταση και τη σκληρότητα των οικονομικών μέτρων της κυβέρνησης – εμφανίζεται σταθερά καθηλωμένος.
Ο Α. Τσίπρας έθεσε και θέτει διαρκώς το δίλημμα: Μνημόνια ή ΣΥΡΙΖΑ; Είναι δυνατόν να αναδεικνύεται με τόσο απλουστευτικό και απαράδεκτο τρόπο – κατά τη γνώμη μου πάντα – το ιστορικό πρόβλημα της χώρας σήμερα; Είναι δυνατόν να ισχυρίζεται ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι αυτός κατέχει το δρόμο προς τον παράδεισο που δεν τον βλέπουν οι άλλοι; Υπάρχει έστω και ένας Έλληνας που δεν θέλει να απαλλαγεί από το βρόχο των Μνημονίων; Μπορεί να γίνει αυτό τόσο εύκολα ψηφίζοντας το ΣΥΡΙΖΑ;
Και ποια θα είναι αυτή η πολιτική που θα μας οδηγήσει τόσο λυτρωτικά στον παράδεισο; Το να ισχυρίζεται έτσι απλά ότι θα ακυρώσει τα Μνημόνια, τι σημαίνει αυτό, ότι η άλλη πλευρά των δανειστών περιμένει πώς και πώς να πάμε σ’ αυτή την εκδοχή; Φυσικά δεν χρειάζεται να αναφέρουμε το σχετικό και πολύ πρόσφατο παράδειγμα του Α. Σαμαρά του επικεφαλής του αντιμνημονιακού αγώνα πριν από μόλις έναν χρόνο και του πιο κυνικού εφαρμοστή των όρων των Μνημονίων σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου