«Εάν θέλεις να σε βοηθήσει ο ουρανός, βοήθησε πρώτα εσύ τον εαυτό σου.» Αυτή η λαϊκή σοφία που χρησιμοποιούν οι Γάλλοι ταιριάζει απόλυτα σε εμάς, με την περίπτωση του Τζωρτζ Κλούνεϊ ο οποίος τάχθηκε υπέρ της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα στη χώρα μας. Ο Κλούνεϊ με τη διεθνή του ακτινοβολία έβαλε ξανά το θέμα επί τάπητος μέσα από τα media και, στην ουσία, μας έκανε μια άνευ προηγουμένου πάσα για να διευθετήσουμε κι εμείς το θέμα από την πλευρά μας.
Η Πολιτεία αντέδρασε άμεσα μέσω του υπουργού Πολιτισμού απευθύνοντας στον αμερικανό σταρ του Χόλιγουντ ευχαριστήρια επιστολή με την οποία τον προσκαλούσε να επισκεφθεί τη χώρα και το Μουσείο της Ακρόπολης.
Ωστόσο για να κατανοήσουμε το θέμα των Γλυπτών του Παρθενώνα πριν ξεκινήσουμε μια εκστρατεία προς τα έξω θα ήταν εύλογο να ενημερώσουμε και τους μέσα, αγγίζοντας τη συνείδηση του κάθε πολίτη. Λίγες ώρες μετά τη συνέντευξη τύπου του αμερικανού ηθοποιού στο Λονδίνο, συναντήθηκα με τον Κλούνεϊ στο Παρίσι και μου επιβεβαίωσε ότι την δήλωση υπέρ ημών την έκανε εν συνειδήσει της σοβαρότητας του θέματος. Δεν του "ξέφυγε", ήταν εις γνώσιν του η απόφαση της Ουνέσκο, που αναγνωρίζει ότι τα εκθέματα που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο αποτελούν αλληλένδετο κομμάτι του Παρθενώνα και δεν πρόκειται για ένα αυθύπαρκτο έργο τέχνης. Άρα ο Κλούνεϊ δε μίλησε μόνον με την καρδιά του, εξέφρασε, πέρα από τους δικούς μας συναισθηματισμούς, και το έκανε γιατί το πιστεύει (κι αυτό τον τιμά), μια πραγματικότητα: τους κανόνες της ηθικής. Και αν η δημόσια θέση που πήρε δεν εθεωρείτο τόσο σημαντική πράξη, οι Εγγλέζοι δε θα αντιδρούσαν τόσο έντονα. Και πέρα από τον γλαφυρό δήμαρχο του Λονδίνου, η κοινή γνώμη των Άγγλων πολιτών τάσσεται υπέρ της επιστροφής στην Αθήνα.
Εμείς τι κάνουμε τώρα; Κλαίμε τη μοίρα μας με τον συνηθισμένο ωχαδερφισμό που ξετρυπώνει στα δύσκολα; Τα σχόλια που διάβασα στα διάφορα κοινωνικά δίκτυα με προβλημάτισαν: «εδώ έχουμε τόσα προβλήματα, τα Μάρμαρα θα μας σώσουν;», «είμαστε ανίκανοι να πληρώσουμε τις συντάξεις μας, τι μας νοιάζουν οι πέτρες του παρελθόντος», «να μείνουν στο Λονδίνο καλύτερα, τουλάχιστον αυτοί ξέρουν να τα αξιοποιήσουν, εμείς είμαστε άχρηστοι». Δε θα μιλήσουμε για το όποιο μειονεκτικό σύνδρομο αλλά για τις «πέτρες» (στην καλύτερη για τα «Μάρμαρα»). Άλλος βλέπει πετραδάκια κι άλλος ένα κομμάτι της ταυτότητας του. Ο Παρθενώνας αντιστέκεται ακόμα παρά τους αιώνες, τις κρίσεις-και γνώρισε πολλές- όπως και τους πολέμους, τις διχόνοιες, τους κατακτητές, τις ματαιοδοξίες και τις διάφορες ιδεολογίες των ανθρώπων, που έζησαν και ζουν στους πρόποδες του. Όλα και όλοι περαστικοί. Αλλά αυτός ακόμα εκεί. Κι ας περνάμε τις περισσότερες φορές αδιάφοροι από μπροστά του. Εάν δεν καταλάβουμε πως είναι η τελευταία έπαλξη μας και πως ό,τι έχει να κάνει με τον πολιτισμό είναι προτεραιότητα, τότε η όποια δήλωση του Κλούνεϊ ή του κάθε καλλιτέχνη θα είναι μάταια. Γιατί απλούστατα ο Παρθενώνας κι αυτό που συμβολίζει δεν μας ανήκει (κι ακόμα λιγότερο στους Άγγλους), εμείς του ανήκουμε και του οφείλουμε πολλά.
http://www.thetoc.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου