Το πρόσφατο γεγονός της
δολοφονίας του Αλβανού βαρυποινίτη Ιλία Καρέλι από σωφρονιστικούς υπαλλήλους
των φυλακών έρχεται να προστεθεί στην αλυσίδα των φασιστικών συμβάντων που
αμαυρώνουν την ελληνική πολιτεία και προκαλούν φρίκη και φόβο για το μέλλον της
κοινωνίας μας. Είναι ένα άλλο δείγμα εκφασισμού της κοινωνίας μας. Είναι ακόμα
μια σκιά βαρβαρότητας που προκαλεί ερωτήματα υπαρξιακού τύπου όσον αφορά τον
ουμανιστικό χαρακτήρα του σύγχρονου πολιτισμού μας.
Αμέτρητα τα συμβάντα βίας που συχνά καταλήγουν και στην αφαίρεση
ανθρώπινης ζωής. Στα συμβάντα βίας οι εκφραστές τους προσπαθούν να
δικαιολογηθούν με επιχειρήματα εξίσου φρικιαστικά. Ας δούμε μερικά στιγμιότυπα
τυφλής βίας – πολιτικά, ποδοσφαιρικά, φασιστικά – που έζησε ο τόπος μας το
τελευταίο διάστημα.
α) Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ
χειροδικούν κατ’ επανάληψη εναντίον βουλευτών του ΠΑΣΟΚ γιατί είχαν ψηφίσει το
Μνημόνιο θεωρώντας ότι έτσι κάνουν μια πιο «αριστερή και πιο επαναστατική
κίνηση» από τους άλλους ομοϊδεάτες τους και ότι ανεβαίνουν στη γενική εκτίμηση
των οπαδικών τους παραμέτρων! Το κόμμα τους δεν μπήκε ποτέ στον κόπο ούτε καν
να τα καταδικάσει θεωρητικά τα γεγονότα.
β) Οπαδοί του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού δίνουν ραντεβού για να
λύσουν τις ποδοσφαιρικές διαφορές τους εκτός γηπέδων με μαχαίρια και νταηλίκι.
Ένας νέος πεθαίνει σ’ αυτό το ραντεβού του θανάτου. Οι ιδιοκτήτες των δύο ΠΑΕ
δεν θορυβούνται από το γεγονός ούτε δίνουν μια κοινή συνέντευξη για να
καυτηριάσουν το γεγονός και να καλλιεργήσουν μια αντίληψη φιλαθλητισμού.
γ) Η εγκληματική και φασιστική οργάνωση της «Χρυσής Αυγής» χρησιμοποιεί
βία και όπλα κατ’ επανάληψη εναντίον μεταναστών και πολιτικών αντιπάλων της για
να προωθήσει τη βαρβαρότητά της και οι Έλληνες την επιβραβεύουν αναδεικνύοντάς
την στις δημοσκοπήσεις ως τρίτο πολικό κόμμα!
Είναι προφανές ότι ζούμε «μέρες μεσαίωνα», ότι το αυγό του φιδιού έχει
σπάσει και το «ερπετό» της μαύρης σκιάς της τυφλής βίας απλώνεται όλο και πιο
πολύ. Και αυτό γιατί δεν οργανώνεται καμιά μαζική διαδήλωση κατά της βίας και
του θανάτου – πέραν της περίπτωσης του Παύλου Φύσσα – και προπάντων δεν
φαίνεται να αναπτύσσεται μια ορθολογική κουλτούρα που θα υπερασπίζεται τους
στοιχειώδεις κανόνες μιας δημοκρατικά οργανωμένης πολιτείας.
Εκείνο που κάνει αίσθηση στην τελευταία περίπτωση της στυγερής
δολοφονίας είναι ότι προχωρούν σε μια μορφή βίας και ωμών βασανιστηρίων άτομα
που έχουν οργανική σχέση με το θεσμό της δικαιοσύνης. Πρόκειται για
ανατριχιαστικό γεγονός που προκαλεί με το εύρος και με την ευρηματικότητα των
βασανιστηρίων αλλά και με την ομαδική βαρβαρότητα εναντίον κρατουμένου σε χώρο
που υποτίθεται ότι του διασφαλίζει την ακεραιότητα της ζωής. Καμιά δικαιολογία
δεν μπορεί να κατατίθεται για το συγκεκριμένο αποτρόπαιο έγκλημα. Κανένα νοσηρό
επιχείρημα δεν μπορεί να αρθρώνεται για τη δολοφονική ενέργεια εκ μέρους των
ανθρώπων που είναι επιφορτισμένοι από την πολιτεία για την εφαρμογή των νόμων
μιας πολιτείας. Κανένας μας δεν έχει δικαίωμα επί της ζωής κανενός άλλου
ανθρώπου. Και όταν διαπράττεται μια δολοφονία, ποτέ δεν έρχεται κάποια άλλη για
να τη διορθώσει. Είναι ανοησία κάθε σκέψη περί δικαιοσύνης όταν πρόκειται για
ωμή δολοφονία και για αυτοδικία. Μόνο στα γουέστερν της «άγριας δύσης» βλέπαμε
τη βία και την επίδειξή της να αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό στην οργάνωση
μιας μικροκοινωνίας.
Η δολοφονία ανατριχιάζει επιπλέον και με το γεγονός ότι ενεπλάκησαν
τόσοι πολλοί υπάλληλοι στο σκηνικό της φρίκης. Κανένας δεν αναλογίστηκε το πού
οδηγεί αυτή η βαρβαρότητά τους. Κανένας δεν μπόρεσε να σκεφτεί ότι τα χέρια που
χτυπούσαν και βασάνιζαν έναν κρατούμενο θα χάιδευαν τη γυναίκα τους ή τα παιδιά
τους. Κανένας τους δεν μπόρεσε να στοχαστεί ότι θα καταστραφεί και η δική τους
ζωή με ένα τέτοιο γεγονός, ανεξάρτητα ακόμα και από το αν δεν κατέληγε η εν
λόγω ενέργεια στο θάνατο του Ιλία Καρέλι.
Το γεγονός αυτό δηλητηριάζει και τις σχέσεις της χώρας μας και της
Αλβανίας, δύο χωρών που δεν επωφελούνται μόνο και μόνο από μια αντίληψη καλής
γειτονίας αλλά και γιατί έχουν χιλιάδες ανθρώπους που αγαπούν και τις δύο
χώρες, ανθρώπους Αλβανούς που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα. Και είναι πολύ
όμορφο να υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν δύο χώρες, γιατί αυτό είναι το συμφέρον
της ζωής τους και ίσως και μια όψη του νοήματος της ζωής των.
Πολύ ορθά ο Θ. Ρουμπάνης επισημαίνει στην εφημερίδα «ΤΟ ΕΘΝΟΣ (2.4.2014)
τα εξής στοιχεία του νομικού μας πολιτισμού αλλά και της κουλτούρας του λαού
μας. «Όσοι εξεπλάγησαν από τη δίωξη σε βάρος σωφρονιστικών υπαλλήλων για τον
μέχρι θανάτου βασανισμό του Αλβανού βαρυποινίτη, είχαν ξεχάσει ότι η Ελλάδα
άφησε πίσω από καιρό τον Μεσαίωνα. Το Σύνταγμα του 1975 ανήγαγε τα βασανιστήρια
σε ιδιώνυμο αδίκημα. Ομόφωνα ψηφίστηκε στη Βουλή ο νόμος 1500/84 για τον
ποινικό κολασμό τους. Καθιστά σαφές ότι η Πολιτεία “ως δημοκρατική αισθάνεται
ιδιαίτερα θιγόμενη από τη διαστροφή της εξουσίας της, με απανθρωπιές που
κακοποιούν την ανθρώπινη αξία”. Οι μανιαδάκηδες δεν έχουν θέση στη σύγχρονη
Ελλάδα».
Οφείλει η ελληνική πολιτεία να αποδώσει δικαιοσύνη για την δολοφονική
ενέργεια του Ιλία Καρέλι. Οφείλει να ζητήσει συγγνώμη και από την Αλβανική
πολιτεία για το γεγονός και να δηλώσει την πρόθεσή της για απονομή δικαιοσύνης.
Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα διορθώσουμε ένα λάθος και θα
διαπαιδαγωγήσουμε το λαό ότι οι κοινωνίες που έχουν ελπιδοφόρο μέλλον είναι οι
κοινωνίες της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης, της ανεκτικότητας και του
αλληλοσεβασμού.
http://anthologio.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου