Τι συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ;

Του Νίκου Τσούλια

Το ανάλογο ερώτημα έχει νόημα και αξία για κάθε πολιτικό κόμμα της χώρας μας. Ιδιαίτερα για τον ΣΥΡΙΖΑ όμως έχει και ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον, τόσο γιατί είναι εν δυνάμει κόμμα εξουσίας – επομένως το εσωτερικό του τοπίο συγκεντρώνει αυτονόητα την εστίασή μας – όσο και γιατί περισσεύουν οι αμφιθυμίες και οι αντιφάσεις του.

 Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δύο όψεις, μια αυτή που νομίζουν οι ψηφοφόροι του και ο λαός και μια αυτή που αυτοπροσδιορίζουν εν πολλοίς τα κορυφαία στελέχη του. Για τους πρώτους, ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται ένα κόμμα σαν το αλλοτινό ΠΑΣΟΚ που του έχει λάχει ο κλήρος της μελλοντικής συμμετοχής σε κυβερνητικό σχήμα, είναι ένα αστικό κόμμα που «λέει πολλά», αλλά δεν θα κάνει τίποτα από εκείνα τα πολιτικά σημεία που θεωρούνται αγκάθια και που θα αμφισβητούσαν τα σταθερά σημεία της στρατηγικής πολιτικής της χώρας μας αλλά και δεν θα κάνει και πολλά γύρω από τις πολλαπλές υποσχέσεις του. Για τα στελέχη του, ο ΣΥΡΙΖΑ σκιαγραφείται ως ένα ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα που θα αλλάξει καθοριστικά την πορεία των πολιτικών πραγμάτων στη χώρα μας, αλλά και έτι περαιτέρω θα επηρεάσει τη γενικότερη πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.)!

 Προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και τα δύο προαναφερθέντα σχήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ή είναι αστικό κόμμα ή επαναστατικό κίνημα. Κάτι ενδιάμεσο δεν υπάρχει, παρά μόνο ως φαντασιακή προβολή «συνεπαρμένων» … θεωρητικών. Υπάρχει όμως ένα άλλο ενδεχόμενο˙ ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι ταυτόχρονα δύο κόμματα, τα οποία θα εμφανιστούν όταν και αν η πραγματικότητα θα τον «καλέσει» να ασκήσει κυβερνητική πολιτική, όπου τότε αναγκαστικά ο λόγος του θα μετασχηματίζεται σε πράξη. Και ενώ προϊόντος του χρόνου θα περίμενε κανείς την αποσαφήνιση του ειδώλου του εν λόγω κόμματος, η εικόνα του γίνεται όλο και πιο ασαφής. Όμως όσο επικρατεί ένας δυισμός με αντιτιθέμενο το περιεχόμενο των δύο πλευρών του, τόσο θα αυξάνεται η δυσπιστία για το μέλλον του και κυρίως για τη βασική πολιτική του κατεύθυνση.

 Ας δούμε τις τελευταίες του μεταμορφώσεις. α) Στη συνάντηση που είχε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ με την Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ, ο κ. Τσίπρας, μεταξύ άλλων, σημείωσε και το εξής ηχηρό σημείο, ότι «η χώρα μας θα βγει από την κρίση υπό την ηγεμονία του εργατικού και λαϊκού κινήματος». Πού αποσκοπεί αυτή η έκφραση; Στο να χαϊδέψει τα αυτιά των συνδικαλιστών, στο να εκδηλώσει την πραγματική πρόθεση του κόμματος ή απλώς είναι άλλη μια βερμπαλιστική αναφορά χωρίς ιδιαίτερη σημασία; Αλλά πριν από την όποια γενική ερμηνεία μπορούμε να δώσουμε, τι ακριβώς σημαίνει ότι θα ασκείται η πολιτική υπό την ηγεμονία του εργατικού και λαϊκού κινήματος; Ποιος μπορεί να απαντήσει;

 β) Σε μια αντιπαράθεση μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, ο κ. Θ. Δρίτσας, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, τόνισε με έμφαση ότι «σκοπός του κόμματός του είναι να φύγει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ» και για να ισχυροποιήσει την άποψή του ανέφερε ότι «είναι επίσημη θέση του ΣΥΡΙΖΑ από το Συνέδριό του». Στην ίδια συζήτηση παρενέβη ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ Αθ. Παφίλης ο οποίος υπενθύμισε ότι σε προεκλογική τηλεοπτική συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας είχε πει τα εξής: «Θα το πω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση και στο ΝΑΤΟ». Ας παρακάμψουμε το γεγονός ότι η εν λόγω δήλωση / θέση είναι «βούτυρο στο ψωμί» της πολιτικής προπαγάνδας της Ν.Δ. και ας δούμε πρόχειρα τι σημαίνει αυτή η άποψη – πέραν της διγλωσσίας μεταξύ αρχηγού και βουλευτή. Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από αστάθεια και από αβεβαιότητες στη διεθνή σκηνή, που οι διακρατικές εντάσεις ακόμα και οι αλλαγές συνόρων μεταξύ των χωρών είναι μια καθημερινή πραγματικότητα, η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει εθνική στρατηγική; Και αν ναι, με ποιες χώρες και με ποιους λαούς θα αναπτύξει συμμαχίες για να υπερασπίζεται τα εθνικά της συμφέροντα, όταν μάλιστα στις ημέρες μας ο ρόλος του Ο.Η.Ε γίνεται όλο και πιο συμβολικός; Συμφέρει την Ελλάδα να είναι εκτός του ΝΑΤΟ και η … φίλη μας η Τουρκία να είναι εντός; Αν φύγει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ, δεν αμφισβητείται η ευρωπαϊκή στρατηγική της; Η εφημερίδα «ΑΥΓΗ» επανήλθε στο θέμα με κύριο άρθρο της (6.9.2014) όπου, μεταξύ άλλων, το μόνο που σημειώνει ως προς το δέον γενέσθαι είναι η εξής αναφορά. «Η εναντίωση στο ΝΑΤΟ δεν είναι ρητορική, ούτε αδράνεια του παρελθόντος. Τίθεται με νέους όρους στον σημερινό πολυπολικό κόσμο και συνδυάζεται με τη σταδιακή και βασανιστική δημιουργία συστημάτων συλλογικής ασφάλειας και συνανάπτυξης». Μπορεί κάποιος να κατανοήσει κάτι ουσιώδες σ’ αυτή την πρόταση, πέραν του όμορφου θεωρητικού πλαισίου της; Μπορεί κάποιος να αντιληφθεί, ποια θα είναι η εν τοις πράγμασι ενδεχόμενη εξωτερική κυβερνητική πολιτική της χώρας μας σε μια τέτοια περίπτωση;

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κινείται με όλες αυτές τις αμφισημίες και τις αντιφάσεις χωρίς να πολυνοιάζεται γι’ αυτές τις αδυναμίες του, γιατί θεωρεί ότι οι πολίτες ενδιαφέρονται μόνο για το οικονομικό πρόβλημα. Και στην οικονομική ατζέντα προσφέρονται: καθολικές προσδοκίες για αποκατάσταση της ζημιάς από την κρίση, μονομερής διαγραφή του χρέους ή και μη αναγνώρισή του, επιστροφή στη δραχμή και κρατικές τράπεζες που θα κόβουν το χρήμα με την εντολή της κυβέρνησης… Χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο;

http://anthologio.wordpress.com/