Φίλη αποφάσισε πρόσφατα να κάνει εγχείρηση λέιζερ για την αποκατάσταση της μυωπίας της, που φθάνει στους έντεκα βαθμούς. Έχει σοβαρό πρόβλημα καθώς η πολύχρονη χρήση φακών έχει προκαλέσει δυσανεξία στα μάτια της, τα οποία εκδηλώνουν πλέον πολύ συχνά ερεθισμούς.
Όπως είναι φυσικό επέλεξε να πάει σε γιατρό που της είχαν συστήσει ως «κορυφαίο» (παρεμπιπτόντως, δεν ξέρω και κανέναν που να πηγαίνει σε γιατρό και να μην έχει συστάσεις για το πόσο κορυφαίος είναι). Μετά τις απαραίτητες ερωτήσεις για τη διαδικασία και την ασφάλειά της, ρωτάει και την τιμή. «Εξαρτάται από το αν θέλεις απόδειξη ή όχι», της απαντάει εκείνος, «διότι και εμείς πληρώνουμε 40% φόρο. Αν θες απόδειξη, θα είναι 1.000 ευρώ παραπάνω». Η φίλη, τίμια και συνειδητοποιημένη πολίτης, έπαθε σοκ.
Από τη μία πλευρά, δεν μπορεί να καταγγείλει τον λεχρίτη, ούτε να φωνάξει την αστυνομία να σημαδέψει τα χαρτονομίσματα. Τα μάτια της είναι, δεν μπορεί να το ρισκάρει, ούτε να «πέσει σύρμα» στους οφθαλμίατρους εναντίον της, επειδή είναι «καρφί» (βλέπετε η καταγγελία στην Ελλάδα ισούται με «ρουφιανιά»). Από την άλλη, ως μικρομεσαίου εισοδήματος εργαζόμενη, τα 1.000 ευρώ παραπάνω είναι σχεδόν αβάσταχτο βάρος. Οπότε, δεν μπορεί να κάνει την εγχείρηση. Τώρα γιατί ο τύπος την βάζει στο τρίλημμα είτε να παραβιάσει τη συνείδησή της, ή να πουλήσει και τα σώβρακά της, ή να ρισκάρει να μπει στην μαύρη λίστα από τους γιατρούς που μπορούν να λύσουν το πρόβλημά της, είναι ένα μεγάλο θέμα και βρίσκεται στην καρδιά του ελληνικού προβλήματος. Διότι τι σημαίνει δηλαδή γιατρέ μου «πληρώνουμε κι εμείς 40% φόρο»; Δηλαδή οι άλλοι άνθρωποι που δεν είναι γιατροί, πόσο φόρο πληρώνουν; Υπάρχει κάποιος λόγος να πληρώνουν οι συμπολίτες σου φόρο, αλλά εσύ να μην πληρώνεις, ή να βάζεις τους ασθενείς σου να τον πληρώνουν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου