Ωστόσο, μπορούν να εξαχθούν συμπεράσματα και να διατυπωθούν σχόλια επί του δεδομένου αποτελέσματος των εκλογών της 18ης Μαΐου 2014. Πρώτον, ο έντονος κατακερματισμός των παραταξιακών σχημάτων. Με εξαίρεση κάποιες οριακές περιπτώσεις διαπιστώνεται η εικόνα των πολύ μικρών ποσοστών που συγκεντρώνουν οι διάφοροι υποψήφιοι. Έτσι θα δούμε να εκλέγονται τελικά (και αναγκαστικά) δήμαρχοι ή περιφερειάρχες που αρχικά είχαν προτιμηθεί από το ένα πέμπτο ή το ένα τέταρτο των ψηφοφόρων. Και μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι και πολύ θετική.
Δεύτερον, το γενικό πολιτικό μήνυμα έχει αμφισημίες και δεν επιτρέπει μονοσήμαντες ερμηνείες. Σαφώς καταδικάστηκε η κυβερνητική πολιτική της λιτότητας και των μέτρων του διαρκούς περιορισμού των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Ταυτόχρονα δεν αναδεικνύεται μια εναλλακτική πολιτική διακυβέρνησης, όπως ισχυριζόταν η αξιωματική αντιπολίτευση. Διαπιστώθηκε η έκφραση δύο αντιθετικών τάσεων, μεταξύ Κέντρου (Αθήνας και Αττικής) και Περιφέρειας, σα να έχουμε δύο περίπου διαφορετικές χώρες σε μια χώρα! Βέβαια ερμηνεία γι’ αυτό το αντιθετικό σκηνικό μπορεί να δοθεί, αφού η δοκιμασία των πολιτών από τις συνέπειες της κρίσης είναι διαφορετική μεταξύ αυτών των δύο μεγάλων γεωγραφικών και πληθυσμιακών ενοτήτων.
Τρίτον, κανένα από τα μεγάλα κόμματα, που συγκεντρώνουν και το πιο έντονο ενδιαφέρον, δεν πέτυχε τους στόχους του. Η Ν.Δ. απέτυχε παταγωδώς στην Αθήνα και στην Αττική, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκε σε πολύ χαμηλά ποσοστά στην περιφέρεια και γενικά τίποτα δεν θυμίζει κάποια εικόνα ανατροπής που ευαγγελιζόταν και έτσι η προώθησή του στα πρόθυρα της εξουσίας αναβάλλεται…
Τέταρτον, η Κεντροαριστερά εμφανίζεται να έχει αντοχές. Εδώ παρατηρείται το εξής αντιφατικό σχήμα. Η κεντροαριστερά πηγαίνει καλά στους κοινωνικούς χώρους (συνδικάτα, επιμελητήρια, επιστημονικούς συλλόγους κλπ) και στην αυτοδιοίκηση, ενώ στο πολιτικό σκηνικό εξακολουθεί να δοκιμάζεται ακόμα. Είναι προφανές ότι το πρόβλημά της έγκειται κυρίως στην πολιτική μορφοποίησή της και όχι στην κοινωνική αντιστοίχησή της. Η «Ελιά» με τις επιλογές της του έντονου αυτοδιοικητικού χρώματος πέρασε σχετικά εύκολα τις «εξετάσεις», ιδιαίτερα χάρη στα αποτελέσματα στους δήμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και στις περιφέρειες της Κρήτης, της Δυτικής Ελλάδας και του Νότιου Αιγαίου. Στον ίδιο ιδεολογικό χώρο, η ΔΗΜ.ΑΡ. εμφανίζεται λιγότερο ανθεκτική και ίσως να δίνει μάχη επιβίωσης στις επερχόμενες ευρωεκλογές.
Πέμπτον, το Κ.Κ.Ε. έχει σαφώς αυξητικές τάσεις, παρά το γεγονός ότι πιέζεται από έναν συγγενικό χώρο, το ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα με το «πρόσχημα» της δημιουργίας εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης, που, όπως διατείνεται ανόητα και αλαζονικά ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, θα «αλλάξει την Ευρώπη και τον κόσμο»! Είναι φανερό ότι πέραν του ζητήματος ως προς τη διαμάχη περί της ηγεμόνευσης στο χώρο της αριστεράς, το επόμενο διάστημα θα κριθεί και η φυσιογνωμία της Αριστεράς στη χώρα μας. Γιατί μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να πατάει σε δύο βάρκες με την αύξηση της εκλογικής του επιρροής, της αριστεράς και της κεντροαριστεράς, αλλά αυτό αντικειμενικά δεν θα βαστήξει για πολύ.
Έκτον, η «Χρυσή Αυγή», η σαφώς ναζιστική και εγκληματική οργάνωση, εξακολουθεί να αναπτύσσεται έστω και σε μεμονωμένες γεωγραφικές περιοχές της χώρας και ιδιαίτερα στα μεγάλα αστικά κέντρα. Εδώ είναι προφανές ότι οι αναλύσεις και κυρίως οι προτάσεις «στάσης και συμπεριφοράς» όλων των κομμάτων του πολιτικού συστήματος γύρω απ’ αυτό το μείζον κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα είναι αν μη τι άλλο ελλιπείς και ατελέσφορες. Κατά τη γνώμη δεν αρκούν οι γενικές θεωρήσεις του τύπου περί «οργής και θυμού» ή περί «σκληρής δοκιμασίας», αλλά απαιτούνται βαθύτερες και διεξοδικότερες αναλύσεις με συντελεστές ακόμα και πολιτισμικού και μορφωτικού περιεχομένου και έτι περαιτέρω και ψυχοσυναισθηματικής θεώρησης.
Είναι πασίδηλο ότι το όλο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας χαρακτηρίζεται από κατακερματισμό και από ρευστότητα. Είναι ενδεικτικό το γεγονός της εμφάνισης και μάλιστα μιας ισχυρής παρουσίας του «Ποταμιού», ενός κόμματος που δεν έχει δώσει κανένα έστω και γενικό ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα, που δεν λέει ούτε μια βασική ιδέα και που μπορεί να βγει τρίτο κόμμα – αν επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις – χωρίς να αναφερθεί ούτε καν σε ποια ομάδα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου θα ενταχθεί και αποφαίνεται με το περίφημο «ψηφίστε με και θα αποφασίσω μετά».
Συμπερασματικά, όσο η ελληνική κοινωνία και ο λαός δεν αναδεικνύουν ορθολογικές επιλογές με ρεαλιστικό περιεχόμενο και με πραγματικά προοδευτικό προσανατολισμό, θα δοκιμαζόμαστε στις «λεπτομέρειες» της ουσίας της πολιτικής και στην εσωστρέφεια ενός πολιτικού συστήματος που δεν μπορεί να γυρίσει τη σελίδα της ιστορίας μας από την κρίση της χώρας στην υπέρβασή της.
http://anthologio.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου