Και να το …αριστερό Μνημόνιο των «απελευθερωτών»!

Του Νίκου Τσούλια     

Café Comedian, Jacob Lawrence

Τελικά έπρεπε να περάσουν πέντε χρόνια δημαγωγίας και λαϊκισμού για να συνειδητοποιηθεί – απ’ όσους δεν μπορούσαν – ότι η εφαρμογή Μνημονίων δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, ότι τα Μνημόνια έρχονταν ως νομοτελειακή εξέλιξη στα προ της κρίσης οικονομικά και πολιτικά δεδομένα της χώρας και η υλοποίησή τους ήταν αναπόφευκτη εξέλιξη και δεν εξαρτιόταν από τη βούληση της όποιας κυβέρνησης.

      Δυστυχώς η μείωση του Εθνικού Προϊόντος μιας χώρας και οι μειώσεις μισθών και συντάξεων και τα Μνημόνια, όπως και οι πολιτικές λιτότητας και οι κάθε είδους περιοριστικές πολιτικές δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως δεξιές ή ως αριστερές. Υπερβαίνουν την κλασική πολιτική διάκριση και χαρακτηρίζονται σε κάθε περίπτωση ως ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

      Πέντε μήνες η αριστεροακροδεξιά συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. δεν έκανε απολύτως τίποτα. Άφησε να επιδεινωθεί η οικονομική κατάσταση της χώρας με κρυφό στόχο να εκβιάσει τις εξελίξεις θεωρώντας ότι αυτοί δεν είναι «Γερμανοτσολιάδες» αλλά «απελευθερωτές» και ότι επιπλέον η άλλη πλευρά της Τρόικα είναι «παιδική χαρά» όπως η συγκυβέρνησή μας. Έκανε και μια άνευ προηγουμένου τυχοδιωκτική κίνηση, η οποία λεηλάτησε κάθε ίχνος πολιτικής συνείδησης των πολιτών. Προκήρυξε το περίφημο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 με ερώτημα το «ΝΑΙ ή ΌΧΙ» στο σχέδιο της άλλης πλευράς, τάχθηκε στο «ΟΧΙ» και αμέσως μετά υποστήριξε το «ΝΑΙ» σε ένα ακόμα χειρότερο σχέδιο το οποίο διαμόρφωσε ως πρόταση η ίδια! Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο σχετικό προηγούμενο συμβάν τόσης ωμής εξαπάτησης και γελοιοποίησης του λαού και απαξίωσης της ίδιας της έννοιας της πολιτικής.

      Το πρώτο Μνημόνιο το συγκρίναμε με την προ Μνημονίου κατάστασή μας και ξεσηκωθήκαμε βλέποντας την πορεία από το «άσπρο προς το μαύρο», ενώ το τρίτο το συγκρίνουμε με τη χειρότερη εκδοχή του της εξόδου της χώρας μας από την ευρωζώνη και ηρεμήσαμε βλέποντας μια εικονική πορεία από το «πιο μαύρο» στο «λιγότερο μαύρο». Η κατάσταση όμως είναι πολύ πιο δραματική σήμερα γιατί αυτό το Μνημόνιο έρχεται να προστεθεί στα δύο προηγούμενα.

      Γνώριζαν ότι θα υλοποιήσουν πολιτική Μνημονίων. Δεν μπορεί να υπήρχε πολιτικός και πολύ περισσότερο οργανωμένο κόμμα που δεν ήξερε ότι δεν γινόταν να εφαρμοστεί φιλολαϊκή πολιτική στις δεδομένες συνθήκες της χώρας μας. Και τότε γιατί επιχείρησαν αυτή την καθολικής έκτασης δημαγωγία; Απλά σκέφτηκαν ότι ήταν μοναδική ευκαιρία για να αναρριχηθούν στην εξουσία και να γευθούν όλα τα αγαθά της. Η προτεινόμενη προεκλογική πολιτική τους δεν είχε καμιά σχέση με την αριστερά, γιατί η αριστερά πάντα έκανε αναλύσεις, γιατί η αριστερά πάντα είχε μια πολιτική ηθική. Γι’ αυτό συνεργάστηκαν με τον πατριδοκάπηλο και ακροδεξιό Π. Καμμένο για τη νομή της εξουσίας. Συνειδητά έστησαν όλο το σχέδιο εξαπάτησης – ακόμα και το γλωσσικό κώδικα επεχείρησαν να μετασχηματίσουν που είναι συστατικό στοιχείο των αυταρχικών καθεστώτων – με την πολιτική ορολογία περί «προδοτών» και «Γερμανοτσολιάδων» για τους πολιτικούς αντιπάλους τους. Τώρα οι δικοί τους χαρακτηρισμοί επιστρέφουν με πιο μαύρα χρώματα για να χαρακτηρίσουν τους ίδιους. Και ακόμα δεν έχει έλθει ο λογαριασμός ούτε της πολιτικής απολογίας που θα κάνουν στο τέλος της θητείας τους ούτε η αποτίμηση της Ιστορίας που είναι πάντα δίκαιη και αμείλικτη.

      Η πρόσφατη υπερψήφιση της Βουλής με πολύ ευρεία πλειοψηφία είναι ένα απόλυτα θετικό ιστορικό γεγονός που τιμά το πολιτικό μας σύστημα, το οποίο επιτέλους λειτούργησε με πεντάχρονη καθυστέρηση στην εθνική του ευθύνη και αποστολή. Ωστόσο το στοιχείο της διαφοροποίησης σημαντικού αριθμού βουλευτών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι καταλυτικός παράγοντας για την αποσταθεροποίηση της συγκυβέρνησης αφού η ρηγμάτωση αφορά ένα μείζον εθνικό αλλά και πολιτικο-ιδεολογικό ζήτημα. Πρώτη φορά που η συγκυβέρνηση εισήλθε κατ’ ουσία στο πεδίο της εφαρμοσμένης κυβερνητικής πολιτικής θρυμματίστηκε σε δύο κατ’ αρχήν τμήματα και η συνέχεια δεν προδιαγράφεται ευοίωνη. Άλλωστε ο επικείμενος «κοινωνικός πόνος» που θα προκληθεί από τους εφαρμοστικούς νόμους του Μνημονίου θα προκαλέσει αναπόφευκτα και «πολιτικό πόνο».

      Η περιπέτεια της χώρας μας δεν τελείωσε. Ανασάναμε όμως γιατί η Ελλάδα δεν φαίνεται ότι θα εκδιωχθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί δεν πέρασε η άκρως τυχοδιωκτική πολιτική του λόμπι της δραχμής (με επιρροή περίπου στο 40% στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.!) για εθνικό απομονωτισμό και για «βαλκανοποίηση της οικονομίας μας.