Του Νίκου Τσούλια
Και να γιατί. Ήταν
συνέντευξη απολογίας, γιατί μίλησε για πρώτη φορά για την εφαρμογή ενός πολύ
σκληρού Μνημονίου εγκαταλείποντας την πολιτική φρασεολογία της κατάργησης των
μνημονιακών πολιτικών. Ήταν μια ομολογία ότι όχι μόνο απέτυχε για να βγάλει την
Ελλάδα από τη σκιά των προηγούμενων μνημονίων αλλά γιατί φέρνει ένα χειρότερο
μνημόνιο, γιατί το σύνθημα «η ελπίδα έρχεται» έγινε «ο εφιάλτης είναι εδώ».
Ήταν και μια αποκάλυψη της
αλήθειας, την οποία εδώ και αρκετά χρόνια την απέκρυπτε από τον ελληνικό λαό
κάτω από τη σκέπη της δημαγωγίας του. «Δεν υπήρχε άλλη καλύτερη λύση από την
εφαρμογή του Μνημονίου», ισχυρίστηκε ο πρωθυπουργός. Οι άλλες «λύσεις», όπως
ισχυρίστηκε, ήταν η άτακτη χρεοκοπία και η συντεταγμένη χρεοκοπία που θα έφερναν
τη χώρα σε χειρότερη θέση. Πολύ ωραία. Αλλά από πότε δεν υπήρχε άλλη λύση; Τώρα
τον Ιούλιο του 2015, τον Ιανουάριο του 2015 ή και τα προηγούμενα χρόνια των
άλλων κυβερνητικών σχημάτων; Εδώ απέφυγε να δώσει μια εξήγηση ο κ. Τσίπρας. Και
μάλιστα αντί να ομολογήσει ευθαρσώς την πολιτική εξαπάτησης που ασκούσε μέχρι
την εφαρμογή του δικού του Μνημονίου και να απολογηθεί στο λαό, επιχειρεί να
εξηγήσει στο Λαφαζάνη και απολογείται στην αριστερή πτέρυγα του κόμματός του –
ωσάν αυτό να ενδιαφέρει την ελληνική κοινωνία – ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Αλλά
και αυτός δεν έλεγε στους προηγούμενους πρωθυπουργούς και στις προηγούμενες
κυβερνήσεις τα φληναφήματα που λέει τώρα ο Λαφαζάνης;
Ο κ. Τσίπρας πρέπει να
αποκαλυφθεί πλήρως, γιατί εξαπάτησε το λαό συνειδητά. Γιατί ομολόγησε ότι ποτέ
δεν είχε σχέδιο Β΄. Και τότε ως προς τι όλο αυτό το αντιμνημονιακό ξεσήκωμα που
έκανε τόσα χρόνια αφού δεν είχε κανένα πολιτικό σχέδιο και καμιά εναλλακτική
λύση; Έπλεξε και το εγκώμιο του κ. Καμμένου και των ΑΝ.ΕΛ. Και αυτό έχει τη σημασία
του. Γιατί δεν είχαν και δεν έχουν καμιά σκιά στη συνεργασία τους – όπως ο
ίδιος ομολόγησε – αν και έχουν εντελώς διαφορετική πολιτική και ιδεολογική
ταυτότητα; Μήπως η απάντηση είναι πολύ απλή, στη νομή της εξουσίας με την
ιστορική ευκαιρία που δινόταν για «το πρώτη φορά αριστερά», με κοινό
πολιορκητικό κριό των δύο κομμάτων έναν απόλυτα ψευδή άξονα «μνημονίου –
αντιμνημονίου» και με άφθονο προπέτασμα λαϊκισμού; Πώς θα άλλαζε τη συντηρητική
Ευρώπη, με την …προοδευτική ασπίδα του εθνικιστή Καμμένου;
Και έτσι αντί να βλέπουμε
ότι το πιο πιθανό πρόβλημα της συγκυβέρνησης θα προέκυπτε από τις διαφορετικές
προσεγγίσεις που θα μπορούσαν να έχουν τα δύο διαφορετικά κόμματα, βλέπουμε τη
ρήξη στο εσωτερικό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Υπάρχει και ένα άλλο ερώτημα. Ο κ. Τσίπρας
εξαπάτησε και την αριστερή πλατφόρμα ή απλώς αυτή η εσωκομματική πτέρυγα
επιχειρεί τώρα επί ματαίω να σώσει την αριστεροσύνη του ΣΥ.ΡΙ.Ζ.Α.; Και μια
απορία. Ο κ. Τσίπρας ισχυρίστηκε ότι «δεν πιστεύει» στη Συμφωνία(!), που αυτός
ο ίδιος υπέγραψε και μάλιστα με «μεγάλο αγώνα». Μήπως τελικά εκτός από τη
διχοτόμηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχουμε και διχοτόμηση του πρωθυπουργού;
Πέντε και πλέον μήνες η
Ελλάδα ζει στη «λίθινη εποχή της». Δεν υπήρχε κανένα σχέδιο κυβερνητικής
πολιτικής. Δεν γινόταν καμιά διαπραγμάτευση. Η χώρα βούλιαζε στην ύφεση και η
συγκυβέρνηση πουλούσε δήθεν ηρωισμό στις αγορές, στη συντηρητική Ευρώπη, στον
καπιταλισμό, στον ιμπεριαλισμό αλλά και ιδεολογικά θεωρητικά φληναφήματα στην
κομματική εικόνα της αριστεράς. Υπήρχε ποτέ κανένα ίχνος αριστερής πρότασης
διακυβέρνησης ή μιας εναλλακτικής πρότασης όλο αυτό το διάστημα;
Όταν ένας πρωθυπουργός δεν
μπορεί να κάνει αυτοκριτική για ένα μείζον θέμα στο οποίο σκαιά και προκλητικά
δημαγώγησε, όταν δεν ομολογεί ότι δεν είχε ποτέ κανένα εναλλακτικό σχέδιο
διακυβέρνησης αλλά απλώς κατασκευές ιδεολογημάτων – τις οποίες κρατούν τώρα οι
σύντροφοί του -, τότε δεν έχει καμιά προοπτική. Την ιστορία μπορείς να την
ξεγελάσεις πρόσκαιρα αλλά είναι αυτή που θα έχει τον τελικό αμείλικτο λόγο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου