“Θα ‘πρεπε οι πολιτικοί μας να κρατούσαν μιαν ολυμπιάδα σιωπής ύστερ’ από το χαλασμό του Έθνους”
Γ. Σεφέρης, Έξι νύχτες στην Ακρόπολη
Του Νίκου Τσούλια
Ταυτίστηκε με την έννοια του κατεστημένου για τη μεταπολεμική και μέχρι την πρώιμη μεταπολιτευτική τουλάχιστον περίοδο της ιστορίας μας. Κράτησε τα επινίκια του εμφύλιου πολέμου ενεργά και με τον πιο ωμό τρόπο στην πρώτη γραμμή της πολιτικής της συμπεριφοράς για πάρα πολλά χρόνια. Δημιούργησε μια αντίληψη ότι συναποτελεί τη δομή του κράτους και αυτό της έδινε προνομιακή σχέση για τους δικούς της ανθρώπους. Στη συνέχεια ήταν η πρώτη πολιτική παράταξη που αποσαφήνισε στην πρότασή της την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, αλλά χωρίς αυτό να αποτελεί και στοιχείο έμπρακτου σχεδίου στο πεδίο της εφαρμοσμένης πολιτικής.Σήμερα δοκιμάζεται – συγκριτικά λιγότερο από ό,τι η κεντροαριστερά που έχει την κύρια ευθύνη των μεγάλων αποφάσεων που συνδέθηκαν με τα Μνημόνια – τόσο για την αποτυχία των κυβερνητικών οικονομικών πολιτικών της όσο και για τη φοβερή παλινωδία στο ζήτημα των Μνημονίων. Είναι η μόνη πολιτική παράταξη που είχε και έχει ως άκρως αντιφατική πολιτική θέση στο μεγάλο ζήτημα του Μνημονίου που τέμνει την ελληνική κοινωνία. Είναι ταυτόχρονα και κατά και υπέρ του Μνημονίου (!), με αποτέλεσμα να έχει προκαλέσει σύγχυση όχι μόνο γενικά στους Έλληνες αλλά και στο πιο στενό πυρήνα του κομματικού της μηχανισμού. Αιτία η «πολιτική τούμπα» του αρχηγού της όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση απαίτησε χωρίς περιστροφές και κομψότητες την εναρμόνιση της πολιτικής της συντηρητικής παράταξης στις επιταγές και στις δεσμεύσεις των Μνημονίων.
Έτσι τώρα μπροστά στις εκλογές «πατάει σε δύο βάρκες» και, προκειμένου να καλύψει την πρωτόγνωρη πολιτική αντίφαση, προσφεύγει σε βερμπαλισμούς παλιάς κοπής της δεκαετίας του 1960. Ο λόγος της και η πολιτική αντίληψή της διατρέχεται από ένα αταβιστικό μίγμα εθνικισμού και στείρου λαϊκισμού που πηγάζει αφενός από τη γνωστή ιδιοτυπία της πολιτικής του αρχηγού της – που παγίδευσε τη χώρα μας στο θέμα της Π.Γ.Δ.Μ. – και αφετέρου από την πίεση που ασκεί στη πολιτική της πρόταση ο ακροδεξιός λόγος και οι αποσχιστικές αντι – μνημονιακές τάσεις που αρχικά τις εξέθρεψε με το παραπάνω η ίδια η ηγεσία της συντηρητικής παράταξης.
Μιλάει η ηγετική ομάδα της για αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές, όταν γνωρίζει ότι αυτό δεν είναι ούτε καν θεωρητικό ενδεχόμενο. Και αυτό δείχνει και μια άλλη αδυναμία, αδυναμία επί του κεντρικού ζητήματος που θα απασχολήσει τη επόμενη κυβέρνηση, τη διαχείριση του Μνημονίου. Η συντηρητική παράταξη συμπεριφέρεται σαν να μην έχει ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση της χώρας και αυτό είναι μια στάση αντι – ιστορική, μια αντιδημοκρατική στάση – απόρροια έλλειψης αυτογνωσίας και κυνικής πολιτικής υποκουλτούρας – που θα της στοιχίσει στις επικείμενες εκλογές. Επίσης δεν έχει κατανοήσει ότι για αυτή την ιστορική περίοδο και ίσως για πάρα πολλά χρόνια έχουν εκπνεύσει οι λογικές της μονοκομματικών κυβερνήσεων, και όσο αναπτύσσει μια πολιτική συμπεριφορά λιθοβολισμού όλων των άλλων πολιτικών προτάσεων παγιδεύει τις κινήσεις της στο μετεκλογικό πολιτικό τοπίο.
Όταν ο πολιτικός χάρτης τείνει να αποκτήσει μια πρωτόγνωρη ποικιλοχρωμία, έναν κομματικό κατακερματισμό άγνωστο για τα μεταπολιτευτικά χρονικά, τα λεγόμενα κυβερνητικά κόμματα οφείλουν να μετασχηματίσουν την πολιτική τους κουλτούρα, οφείλουν να επικεντρώνουν την εκπομπή του λόγου τους στην ουσία της διακυβέρνησης και όχι στο γενικό και συναγερμικό λόγο, που, ούτως ή άλλως, δεν προσφέρει τίποτα. Το εκλογικό σώμα είναι πλέον πολύ καχύποπτο, πολύ ώριμο, πολύ απαιτητικό.
Ωστόσο, επί της ουσίας η πολιτική πρόταση της συντηρητικής παράταξης είναι γνωστή: νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, ιδιωτικοποιήσεις παντού, αυταρχικό κράτος, πλήρης ενσωμάτωση στο καπιταλιστικό σύστημα, όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Σε αυτά προστίθεται και ένας στείρος πατριωτικός (εν τέλει αντι – πατριωτικός) λόγος που θυμίζει τις πάλαι ποτέ ομάδες κρούσης των Αβερωφικών. Καμιά πολιτική επεξεργασία δεν καταθέτει ούτε καν ενδεικτικά για κάποιο μοντέλο ανάπτυξης παρά μόνο λεκτικά φληναφήματα με μόνη επί της ουσίας συνταγή την εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου με πρόσχημα τις επενδύσεις.
Ούτως ή άλλως, στις επόμενες εκλογές θα δούμε την αποδόμηση της συμπαγούς συντηρητικής παράταξης και αυτή η εξέλιξη ίσως να την οδηγήσει έτι περαιτέρω στην υιοθέτηση ενός όλο και πιο ακραίου και λαϊκίστικου λόγου απομακρυνόμενη από κάθε αντίληψη εκσυγχρονισμού. Και αυτό είναι μια επιπλέον αρνητική εξέλιξη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου