Ο φασισμός στο προσκήνιο

Γράφει ο Γιώργος Ασημακόπουλος

"Από καιρό είμαστε μάρτυρες ενός εγκλήματος, το οποίο διαπράττεται σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και του Έθνους μας.

Η αδίστακτη και άθλια κομματική συναλλαγή, ο εκτραχηλισμός μεγάλης μερίδας του Τύπου, η μεθοδική επίθεση εναντίον όλων των θεσμών, η διάβρωσή τους, ο κατεξευτελισμός του Κοινοβουλίου, η κατασυκοφάντηση των πάντων, η παράλυση της κρατικής μηχανής, η πλήρης έλλειψη κατανόησης προς τα φλέγοντα προβλήματα της νεολαίας μας, η κακομεταχείριση των φοιτητών και σπουδαστών μας, η ηθική κάμψη, η σύγχυση και η θολότητα, η μυστική και φανερή συνεργασία με τους ανατροπείς και τέλος τα συνεχή εμπρηστικά κηρύγματα ασυνείδητωνδημοκόπων, κατέστρεψαν την γαλήνη του τόπου, δημιούργησαν κλίμα αναρχίας και χάους, καλλιέργησαν συνθήκες μίσους και διχασμού και μας οδήγησαν στο χείλος της εθνικής καταστροφής. Δεν απέμεινε πλέον άλλος τρόπος σωτηρίας..."

Βρίσκετε επίκαιρα αυτά τα λόγια;

Συμφωνείτε ότι αντικατοπτρίζουν αυτό που νιώθει ο πολύς κόσμος;

Είναι αυτό που περιγράφει ο Τύπος που απαξιώνει "τα δύο μεγάλα κόμματα";

Είναι η "κρίση του πολιτικού συστήματος" που βιώνουμε;

Είναι η εισαγωγή από το πρώτο "διάγγελμα" της Χούντας στις 21 Απριλίου 1967, από τα χείλη του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου.

Το παραπάνω το δημοσίευσα πρώτη φορά το 2008. Που να ήξερα ότι θα γινόταν ακόμα πιο επίκαιρο σε τέσσερα χρόνια.

Η ομοιότητα του "διαγγέλματος" του δικτάτορα και των απαξιωτικών διαπιστώσεων που κυκλοφορούν ευρύτατα, σοκάρει.

Από την άλλη διαπιστώνεται ότι πολύς κόσμος δεν αντιδρά στον εκφασισμό του πολιτικού βίου. Είναι τρομακτική η ανοχή της κοινωνίας σε φορείς φασιστικών ιδεών και σε φασιστικές πράξεις. Ειδικά δε οι νεώτερες ηλικίες ψηφοφόρων μοιάζουν τελείως απαθείς στο φαινόμενο, όταν δεν το αποδέχονται.

Είναι παράδοξο μια χώρα σαν την Ελλάδα που έχει υποφέρει από το φασισμό, μέσα σε λίγα χρόνια να έχει χάσει τα δημοκρατικά της ανακλαστικά.

Αυτή η ανοχή εξηγείται από ένα σύνολο συνθηκών. Καταρχήν, η κρίση πολιτικοποίησε σχεδόν το σύνολο του Ελληνικού λαού. Από πέρυσι το καλοκαίρι ασχολείται με την πολιτική ένα μεγάλο μέρος του Ελληνικού λαού, λόγω της κρίσης. Ένα κοινό που μέχρι τότε ψήφιζε με όρους lifestyle, ξαφνικά βρέθηκε σε πολιτική δύνη, χωρίς όμως καμία πολιτική παιδεία. Ένα απαίδευτο πολιτικά σύνολο που μαζικοποιήθηκε πολιτικά με προδιαγραφές "πάνω πλατείας" Συντάγματος. Ένα κοινό που λόγω της απειρίας του ήταν έτοιμο να αγκαλιάσει οποιαδήποτε ιδεολογία χωρίς να το ψάξει και πολύ. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και η συντεταγμένη απουσία των κομμάτων της κοινοβουλευτικής αριστεράς από την πλατεία καθώς και η "ακομμάτιστη" υφή των διαδηλώσεων. Εκεί δόθηκε άπειρος χώρος σε πολιτικές ομάδες που έκρυψαν προσωρινά την φασιστική τους ταυτότητα.

Στο παραπάνω συνέβαλε και η διάχυτη φρασεολογία των δύο τελευταίων περί χούντας. Η αριστερά, που διαθέτει την απαραίτητη ηθική επιρροή, δεν είπε ποτέ όχι στις φραστικές ηλιθιότητες περί σημερινής χούντας, νενέκων, δοσιλόγων κλπ. Στο διάστημα αυτό κανένας δεν είπε ξεκάθαρα ότι ζούμε κρίση, όχι ανελευθερία. Αυτή η υφέρπουσα φρασεολογία είχε σαν αποτέλεσμα τον εθισμό μιας ολόκληρης γενιάς στις έννοιες του φασισμού, χωρίς όμως να ζει τις συνέπειές του. Η νεότερη γενιά ψηφοφόρων νομίζει ότι ζει σε περιβάλλον χούντας και κατά συνέπεια δεν αντιλαμβάνεται τη διαφορά μεταξύ κρίσης και φασιστικού καθεστώτος.

Στην απάθεια συμβάλλει και η πολυετής πολιτική ομαλότητα που επικρατεί στην Ελλάδα από το 1974. Στο διάστημα αυτό νομιμοποιήθηκε η αριστερά, σταμάτησαν οι πολιτικές διώξεις, απέκτησε πρόσβαση στο πελατειακό σύστημα εξουσίας και το άλλο μισό των Ελλήνων που μέχρι τότε ήταν στο περιθώριο λόγω κοινωνικών φρονημάτων. Η εναλλαγή της εξουσίας γινόταν ομαλά και με σεβασμό στους θεσμικούς κανόνες και γενικά η Ελλάδα απέκτησε μια θεσμική Δημοκρατία που λειτουργούσε όπως και στην υπόλοιπη Δύση. Πλέον η δημοκρατία θεωρείται δεδομένη και κανείς δεν πιστεύει ότι πρέπει να την υπερασπιστεί. Ας ελπίσουμε ότι το λάθος αυτό δεν θα αποδειχθεί μοιραίο.

Με λίγα λόγια, η κρίση που ιστορικά αποδεδειγμένα εξωθεί τον κόσμο στα άκρα, σε συνδυασμό με τα ανύπαρκτα δημοκρατικά ανακλαστικά του λαού και του πολιτικού συστήματος, έδωσαν χώρο στον φασισμό.

Σε λίγες μέρες ψηφίζουμε. Οι επιλογές πολλές. Ας μην δώσουμε βήμα μέσω της Δημοκρατίας σε αυτούς που θέλουν να την καταλύσουν. Πλέον αυτό μοιάζει να είναι το πιο σημαντικό διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών.