Το διακύβευμα των εκλογών

Του Νίκου Τσούλια

Το πρόβλημα μεγάλο: εθνικό, κοινωνικό, ιστορικό. Η μετωπική αντιπαράθεση βρήκε το προσφορότερο έδαφος. Η αιτία είναι υπαρκτή. Η κουλτούρα είναι, επίσης, ζωντανή και ακμαία. «Μαύρο» εναντίον «άσπρου», ορθό εναντίον λάθος, το φως αντιμάχεται το σκοτάδι. Φτιάχτηκαν τα στρατόπεδα. Δεν υπάρχει τίποτα ενδιάμεσο. Το ενδιάμεσο είναι και το πιο ευάλωτο. Πόσο εύκολο είναι να καθήσεις ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά; «Γιατί δεν παίρνεις θέση»; Στα μεγάλα ζητήματα δεν υπάρχει ουδετερότητα. Δεν υπάρχει στρατόπεδο για κυανόκρανους. Τελεία και παύλα.

Το μνημόνιο στη μέση. Οι στρατοί έχουν διαταχθεί. Τι θα γίνει με αυτούς που άλλαξαν στρατόπεδο και που στο πρώτο Μνημόνιο ήταν κατά και στο δεύτερο υπέρ; Στη μάχη θα φανεί. Αλλά τι είναι το μνημόνιο, που διαπερνά εγκάρσια το πολιτικό μας σύστημα; Είναι οι αποτυχημένες πολιτικές χρόνων και χρόνων. Είναι η βαριά ευθύνη των κυβερνητικών κομμάτων αλλά είναι και αδυναμία των άλλων κομμάτων από το να εμποδίσουν να εφαρμοστούν οι λανθασμένες πολιτικές. Δεν αρκεί να πεις τίνος είναι η ευθύνη. Αυτό το ξέρουν όλοι. Στην πολιτική δεν έχει θέση ο παρατηρητής, μετράει η μάχη που δίνεις και το αποτέλεσμα που παίρνεις. Αλλιώς έχεις χάσει και εσύ.

Είναι μόνο αυτό το μνημόνιο; Όχι. Είναι κυρίως τα πρωτόγνωρα μέτρα εναντίον των εργαζομένων και των ανέργων. Είναι η οικονομική θηλιά στο μέλλον της χώρας. Είναι το σκοτεινό μέλλον των νέων. Αλλά το Μνημόνιο δεν είναι η γραμμή σύγκρουσης της ταξικής πάλης. Το Μνημόνιο μπορεί να συμπυκνώνει το επίκαιρο και κύριο ερώτημα της τρέχουσας πολιτικής συγκυρίας, αλλά περιλαμβάνει πολλές πτυχώσεις και πολλές αντιφάσεις.

Είναι μόνο αυτά το μνημόνιο; Όχι. Είναι τα δάνεια για να πληρώσεις τα δάνεια. Αν δεν τα πληρώσεις τα δάνεια, είναι καλύτερα; Από πουθενά δεν φαίνεται κάτι τέτοιο. Χωρίς το Μνημόνιο τι γίνεται; Κανένας από όσους το μάχονται δεν απαντά. Όλα αυτά είναι ερωτήματα που διατρέχουν το κοινωνικό σώμα. Και δεν απαντιούνται εύκολα.

Και οι επικείμενες εκλογές θα πρέπει να δώσουν λύση στο όλο ζήτημα. Και δεν είναι καθόλου εύκολο. Στις εκλογές πρέπει να εκφράσεις την ιστορική σου ευθύνη απέναντι σε αυτούς που προκάλεσαν τη σημερινή δεινή θέση της χώρας. Γιατί αυτή είναι η ουσία: η στάση μας στην οικονομική χρεοκοπία ή στην οιονεί οικονομική χρεοκοπία της χώρας. Το Μνημόνιο δεν εμφανίστηκε μια καλή πρωία ούτε θα εμφανιζόταν αν δεν είχαμε φτάσει στο σημερινό παραγωγικό τέλμα. Στις εκλογές πρέπει να εκφράσεις και την άποψή σου για το τι μέλλει γενέσθαι. Δεν αρκεί να καταδικάσεις κάποιο παρελθόν. Απαιτείται και η διαμόρφωση ενός συγκριτικά τουλάχιστον καλύτερου μέλλοντος. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί το να καταδικάσεις έχει ορατές ορίζουσες, όχι όμως και να επινοήσεις και να δημιουργήσεις το πολιτικό μέλλον της χώρας.

Η σκέψη μου είναι σχετικά απλή. Η στάση μου αποπειράται αφενός μεν να εκφράσει τα οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντά μου με την πιο ευρεία έννοια του όρου και αφετέρου να απαντήσει στο ζήτημα της διακυβέρνησης της χώρας. Συνδυάζοντας αυτά τα δύο σκέλη, την έννοια των συμφερόντων και το ζήτημα της διακυβέρνησης, η επιλογή είναι στην πολιτική πρόταση ή στις πολιτικές προτάσεις εκείνων των κομμάτων που στηρίζουν μια οικονομική πολιτική προοδευτικής κατεύθυνσης και υπέρ των εργαζομένων και συνολικά της χώρας και ταυτόχρονα υποστηρίζουν την ανάγκη της συνεργασίας. Γιατί, με βάση το όλο ιστορικού χαρακτήρα δύσκολο εγχείρημα της εξόδου από την κρίση και με δεδομένο το κατακερματισμένο κομματικό τοπίο, δε νομίζω ότι έχει νόημα να μιλάμε για μονοκομματική κυβέρνηση. Αν συλλογίζομαι σωστά, τότε υπάρχει μια σαφής οριοθέτηση για τις όποιες επιλογές. Δεν πιστεύω ότι το ενδεχόμενο των απανωτών εκλογών μπορεί να δώσει λύση. Δεν πιστεύω ότι ο στόχος για να αυξηθούν τα όποια κομματικά ποσοστά, τα οποία, όμως, δεν εντάσσονται και δεν απαντούν στην πρόταση διακυβέρνησης έχει ένα εμπράγματο νόημα για την κοινωνία. Αν δεν υπάρχουν οι ιστορικές συνθήκες και οι πολιτικοί συσχετισμοί για την εφαρμογή μιας καθαρής πρότασης, δεν νομίζω ότι αυτό γίνεται ένα πρόβλημα κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, που ούτως ή άλλως γεννά την κρίση.

Εκτιμώ ότι η σημερινή συγκυρία θα γυρίσει σελίδα σε πολλά ζητήματα. Και το κύριο ιστορικό και πολιτικό ενδιαφέρον δεν είναι τα όποια ποσοστά των κομμάτων, είναι το ποια πολιτικά ευρύτερα χαρακτηριστικά θα αναδειχθούν από την λαϊκή βούληση. Αυτά θα επικαθορίσουν και την διαχείριση της δύσκολης οικονομίας της χώρας και τις μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις και τα μοντέλα ανάπτυξης της χώρας και τη γενική κουλτούρα της κοινωνίας μας. Και απ’ αυτή την άποψη οι εκλογές αυτές είναι και ιστορικές και μπορούν να γίνουν ελπιδοφόρες εκφράζοντας με τον πιο αυθεντικό τρόπο τη συλλογική συνείδηση του λαού μας.

http://anthologio.wordpress.com/