Για την αντί-καταστατική, λεγόμενη «Συνδιάσκεψη» του ΠΑΣΟΚ

Του Στέφανου Τζουμάκα

1. Η πρωτοφανής κρίση στην ελληνική οικονομία και τα φαινόμενα διάλυσης στη κοινωνία έχουν πολιτική ταυτότητα.

Ο Β. Βενιζέλος και οι συμπράττοντες με τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων, οδήγησαν τη χώρα σε μείωση του Εθνικού πλούτου και ύφεση, σε άνω του ενός εκατομμύρια ανέργους, σε νεόπτωχους, σε λουκέτα και διάλυση επιχειρήσεων, σε μείωση κατά 50% των εισοδημάτων των εργαζόμενων και των επαγγελματιών του τόπου.

2. Στην εκλογική ήττα και συντριβή οδήγησε ο επικεφαλής που έχει ονοματεπώνυμο και που αρνείται την ανάληψη ευθυνών.

Το εκλογικό σώμα οδήγησε σε συντριβή την ηγετική ομάδα και τη πολιτική της σε βάρος του ΠΑΣΟΚ. Ο επικεφαλής Β. Βενιζέλος αρνήθηκε να αναλάβει τις ευθύνες για τις πολιτικές της ήττας και της συντριβής. Συνεχίζει τη μετάθεση ευθυνών. Σε αυτό το πλαίσιο αντικαταστατικά και αντιδημοκρατικά διέλυσε όργανα του ΠΑΣΟΚ και στη γραμμή της μετατόπισης του στα δεξιά.

Συνεχίζοντας τις δεξιόστροφες και προσωποπαγείς πρακτικές του, προχωρεί σε μια ακόμη αντιπολιτική και αντί-καταστατική ενέργεια στο ΠΑΣΟΚ. Οργανώνει προσωπική συνδιάσκεψη, για λόγους καθαρά αποπροσανατολισμού, χαρακτηριστική πρακτική των υπόλογων που αρνούνται να αναλάβουν έμπρακτα τις πολιτικές τους ευθύνες.

Συνεχίζει τη δεξιά, νεοφιλελεύθερη πολιτική των αγορών στη νέα κυβέρνηση του Α. Σαμαρά, στα πλαίσια και της εσωτερικής υποτίμησης και της εκποίησης του δημοσίου πλούτου.

3. Η δεξιά πολιτική συνεργασιών και συμμαχιών θα συνεχίζει να απομονώνει το ΠΑΣΟΚ.

Μια ακόμη αυθαιρεσία αποτελεί και η διάλυση της προοδευτικής πολιτικής των συνεργασιών και συμμαχιών του ΠΑΣΟΚ. Εγκλωβίζει το ΠΑΣΟΚ σε κοινωνικές ελίτ, σε δεξιές λογικές και πολιτικές δυνάμεις. Το ενσωματώνει στις επιταγές των κύκλων της στρατηγικής της λιτότητας. Το απομονώνει από γνήσιες λαϊκές και κοινωνικές δυνάμεις της εργασίας και της παραγωγής όπως και από δυνάμεις της ευρείας αριστερά . Οι Σοσιαλιστές είναι στην όχθη των Προοδευτικών δυνάμεων, η άλλη όχθη είναι η κεντροδεξιά, η δεξιά και η ακροδεξιά.

Δεν είναι υπόθεση κορυφής η ενότητα και η συνεργασία του προοδευτικού χώρου που είναι έξω από τις λογικές αποκλεισμών και επιλεκτικών προτιμήσεων. Συνδέεται με το γεγονός ότι δεν μπορούν να συμπεριλαμβάνονται στην Προοδευτική παράταξη, νεοφιλελεύθερες και μονεταριστικές αντιλήψεις και θέσεις. Συνδέεται με τους εργαζόμενους της χώρας και τις επιδιώξεις τους. Συνδέεται με τους ανθρώπους στην ύπαιθρο, τους νέους, τους άνεργους, τους επαγγελματίες, τους παραγωγούς.

Γέννημα των εξελίξεων αποτελεί μια άλλη Κεντροαριστερά από αυτή που περιφέρουν ορισμένοι στα γραφεία. Είναι η Κεντροαριστερά των λαϊκών και κοινωνικών δυνάμεων απέναντι στις νεοφιλελεύθερες επιλογές. Από την εκλογική αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου προέκυψε η κονιορτοποίηση του Κέντρου. Νέες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις εισήλθαν στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Νέοι κοινωνικοί και ταξικοί προσδιορισμοί καταδείχνουν επιδιώξεις και συμφέροντα στη χώρα και οι πολίτες έδειξαν τι σημαίνει συντηρητικό και προοδευτικό, Αριστερά και Δεξιά.

4. Η πολιτική κρίση στο ΠΑΣΟΚ θα συνεχίζεται. Η ανυπαρξία ιδεολογικής ταυτότητας για ένα Σοσιαλιστικό κίνημα και η διάλυση της πολιτικής ενότητας του ΠΑΣΟΚ είναι το αποτέλεσμα.

Η επιδίωξη είναι σαφής: Ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης με όσους στηρίζουν και συμπράττουν στην υποκατάσταση της ανυπαρξίας πολιτικής ενότητας στο ΠΑΣΟΚ, με οργανωτικές συναθροίσεις ταυτόχρονα με τη μη αντιμετώπιση, αλλά αντιθέτως, με τη συνέχιση των πολιτικών της ήττας. Η πολιτική κρίση θα συνεχίζεται στο ΠΑΣΟΚ και ο ελληνικός λαός θα είναι ο κριτής «στελεχο-ομάδων» και παραγόντων, συμβιβασμένων και απολογητών, έξω από το προοδευτικό και πολιτικό γίγνεσθαι που συνέβαλαν και συνεχίζουν να συμβάλλουν στη διαιώνιση της κρίσης.

Σοσιαλιστικό κίνημα και νεοφιλελευθερισμός αναφέρονται σε δύο κόσμους αντίθετους στην Ιδεολογία, στην Πολιτική, στην Οικονομία, στην Κοινωνία και στον Πολιτισμό. Σοσιαλιστικό κίνημα και μονεταριστικές πολιτικές λιτότητας με ύφεση, ανεργία και φτώχια νοούνται μόνο για τα συμφέροντα του παρασιτικού κεφαλαίου και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, εγχώριου και διεθνούς.

5. Η κρίση ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ αποτελεί πλέον κοινή παραδοχή.

Στο χώρο του ΠΑΣΟΚ η κρίση ηγεσίας αποτελεί γεγονός τόσο για τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του όσο και για το ανύπαρκτο προοδευτικό πολιτικό σχέδιο, καθώς και για την απομόνωση του από κάθε προοδευτική προοπτική. Η ανυπαρξία αυτή προστατεύεται τόσο με τη γνωστή υποστήριξη από τη διαπλοκή όσο και από εγχώριους παρασιτικούς κύκλους.

Η μαζική εγκατάλειψη του δημοκρατικού και προοδευτικού κόσμου, που αφορά πάνω από δύο εκατομμύρια πολίτες, λόγω αυτής της πολιτικής και της ηγεσίας των πολιτικών της ήττας, επιβεβαιώνει τη διαρκή κρίση στην οποία έχει εισέλθει το ΠΑΣΟΚ. Μάταια θεωρούν ορισμένοι ότι με υπεκφυγές και τα πρόσκαιρα αντισταθμίσματα με τις ευλογίες των νεοφιλελεύθερων κελευσμάτων του Ευρωπαϊκού διευθυντηρίου και των επιταγών της επιτροπείας της χώρας θα τους δώσουν ευκαιρίες σε πολιτικές λιτότητας και φτώχειας. Η κρίση είναι μιας ηγεσίας πολιτικών ήττας και επιτροπείας.

6. Η ελπίδα σε μια αντίθετη πολιτική εξόδου από τη κρίση. Για μια νέα προοδευτική ηγεσία.

Όλες οι προοδευτικές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ την τελευταία τριετία, υποστήριζαν ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική που οδήγησε στην κρίση δεν μπορεί να μας οδηγήσει στην έξοδο από αυτή, ότι υπήρχε και υπάρχει ο προοδευτικός δρόμος και ότι όσο συνεχίζουν να ασκούνται οι πολιτικές των μνημονιακών δυνάμεων και του νεοφιλελεύθερου διευθυντηρίου της ΕΕ, η κρίση θα βαθαίνει. Αποδείχτηκε από την αποτυχία αυτών των πολιτικών, που ήταν έξω από τις αρχές του ΠΑΣΟΚ. Όσοι συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος θα αναγκαστούν να μετακινηθούν ανεξάρτητα από το αν συμφωνούν ή όχι.

Αποτελεί παραχάραξη για το ΠΑΣΟΚ, το ότι μια ηγετική ομάδα εισήγαγε πλαίσια από το πιο συντηρητικό οπλοστάσιο της πολιτικής όπως ο φόβος, η κινδυνολογία, οι απειλές και τα εκβιαστικά διλήμματα.

Αυτές οι δυνάμεις είναι ξένο σώμα για το Σοσιαλιστικό κίνημα. Για ένα κίνημα με ελπιδοφόρα προοπτική και με ορίζοντες για τη νέα γενιά και για κάθε πολίτη.

Η κοινωνία και η πολιτική αποτελούν τη βάση για την ελπίδα, για την έξοδο από το ζόφο του νεοφιλελευθερισμού τόσο στη χώρα όσο και σε ευρωπαϊκή κλίμακα καθώς και για:

Αναγνώριση των πολιτικών που ηττήθηκαν.

Αυτοκριτική.

Τοποθέτηση περί αλλαγής πορείας ως προς τις πολιτικές της ήττας και επιλογής προοδευτικών πολιτικών.

Και ηγεσία προοδευτική και αξιόπιστη, που να εμπνεύσει και να οδηγήσει σε προοδευτική πολιτική ανάκαμψης και εξόδου από τη κρίση.