Εκλογές οργής και θυμού…

Του Νίκου Τσούλια

Ο Άλκης είναι το σύμβολο του κόμματός του στο χωριό. Συχνά δε δεν τον φωνάζουν με το όνομά του αλλά με το όνομα του κόμματός του. Αυτός το δέχτηκε, τού άρεσε κιόλας και το έδειχνε με καμάρι. Ήταν αυτός που στα δύσκολα χρόνια έβγαινε «μπροστά», οργάνωνε τον κόσμο για να συμμετέχει στην πολιτική. Όχι δεν ήταν κομματάρχης. Έβλεπε ότι γεννιόταν η ελπίδα για να πάει ο τόπος μπροστά και ενθουσιαζόταν, τον συνέπαιρνε ένας νεανικός ενθουσιασμός που βάστηξε πολλά χρόνια, δεκαετίες…

«Μα αυτό είναι φασιστικό κόμμα! Είναι δυνατόν να μου λες ότι θα στηριχτεί από τους κατοίκους αυτού το χωριού που είναι τόσο προοδευτικό; Η γενιά της Κατοχής ζει ακόμα. Είναι δυνατόν να ξαναφέρουμε στη ζωή τους τη μαύρη άβυσσο του φασισμού»;

«Ακριβώς αυτό δεν καταλαβαίνεις! Αυτοί σπρώχνουν τον κόσμο στην ακροδεξιά, αυτοί που προκάλεσαν την κρίση. Το φαντάζεσαι να ξαναψηφίσουν το κόμμα που πίστευαν και λάτρεψαν και που τους πρόδωσε τόσο πολύ; Για φαντάσου να έπαιρναν αυτοί ένα μεγάλο ποσοστό την ημέρα των εκλογών. Πώς θα έκαναν; Τι αλαζονεία θα είχαν; Τι αλαζονεία που θα τη γεννούσαμε εμείς οι ίδιοι με την επιλογή μας! Θα δικαιώναμε, σ’ αυτή την περίπτωση, την ανικανότητα, την κλοπή, τον αυταρχισμό. Να πάνε στα σπίτια τους, αφού πρώτα πληρώσουν και ηθικά και πολιτικά και δικαστικά. Το καταλαβαίνεις ότι μάς μαύρισαν την ψυχή, ότι μάς λεηλάτησαν τη συνείδησή μας; Εσείς τι μαθαίνετε στα παιδιά στο σχολείο; Να επιβραβεύονται αυτοί που ζημιώνουν την πατρίδα τους»;

«Μα κατανοούμε τι είναι να εκφράσουμε και να εκφραστούμε μέσα από το φασισμό; Καμιά δικαιολογία, κανένας θυμός και καμιά οργή δεν μπορεί να οδηγεί τον άνθρωπο στη βαρβαρότητα. Υπάρχουν πάντα λύσεις που κινούν την ιστορία μπροστά».

Είχα κατανοήσει πλήρως αυτό που δεν καταλάβαινα από τα διαβάσματα. «Πώς ήταν δυνατόν να αναδυθεί ο ναζισμός και ο φασισμός στη Γερμανία του μεσοπολέμου, όταν η φτώχεια και η ανεργία που προκάλεσε η δημοκρατία έσπρωχνε τους απελπισμένους στην αγκαλιά του παρανοϊκού αρχηγού που θα αιματοκυλούσε την Ευρώπη μέσα στη φρίκη και στην πλήρη απανθρωποποίηση σε ό,τι ονομάζαμε πολιτισμό. Πώς ήταν δυνατόν στα προάστια στο Παρίσι, στο Παρίσι των κοινωνικών κινημάτων και της φοβερής διανόησης να ξεπηδάει μέσα από τη φωλιά των αριστερών κομμάτων το φάντασμα του Λεπέν; Πώς είναι δυνατόν στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, οι φτωχοί άνθρωποι να καλούν τη «Χρυσή Αυγή» για να τους λύνει το … πρόβλημα, να θεωρούν ως αιτία του κακού όχι μόνο τους υπεύθυνους πολιτικούς αλλά και τους χωρίς μοίρα μετανάστες και οι κάτοικοι αυτοί μετά να παραδίδουν τη συνείδησή τους και την πολιτική επιλογή τους στους εκφραστές του αγκυλωτού σταυρού και της ωμής βίας»;

Κάποιο λάθος γίνεται. Δεν μπορεί η ιστορία να κινείται με αυτό τον τρόπο! Πηγαίνει ολομέτωπα στο αδιέξοδο. Αλλά φαίνεται ότι το κακό δεν ξορκίζεται με λόγια και ευχές. Θέλει πολιτικά γεγονότα, ιστορικά γεγονότα. Θέλει θάρρος ψυχής και νου. Αρκεί η οργή και ο θυμός; Ποιος ξέρει… Εδώ και η Ιλιάδα τίμησε το θυμό του Αχιλλέα! Οι εκλογές αυτές δεν είναι εκλογές δημιουργίας του μέλλοντός μας. Είναι εκλογές ξεκαθαρίσματος του παρελθόντος. Δεν θα μπορούσαν να συμβούν και τα δύο, και το κλείσιμο του φαύλου παρελθόντος και το άνοιγμα του ελπιδοφόρου μέλλοντος; Μάλλον όχι από ό,τι φαίνεται. Οι εκλογές αυτές είναι εκλογές οργής και θυμού. Να εκφραστεί η πλήρης απόρριψη της παρακμής.

Αλλά πώς θα ξαναγεννηθεί η ελπίδα; Οι εκλογές αυτές ανήκουν στα μεγάλα γεγονότα, στα ιστορικά γεγονότα. Και τα ιστορικά γεγονότα κρύβουν άπειρες αντιφάσεις και δυσνόητες περιοχές μέσα στους άγνωστους, στους ανέκφραστους κόλπους τους, που θέλουν διαρκώς νέες ερμηνείες και επανερμηνείες. Ωστόσο, το μέλλον δεν σχεδιάζεται με αντανακλαστικές κινήσεις. Άλλωστε, ο άνθρωπος μετασχηματιζόμενος σε άνθρωπος μετατοπιζόταν από το πεδίο των αντανακλαστικών και ασυνείδητων συμπεριφορών και κατακτούσε τον κόσμο της ελεύθερης βούλησης, τον κόσμο της ελευθερίας του πνεύματος.

Η Κυριακή 6 Μαΐου 2012 θα είναι μια άλλη μέρα, θα είναι μια ιστορική ημέρα. Ακόμα και αν ξέρουμε προσεγγιστικά τα αποτελέσματα εκ των προτέρων, το γεγονός της Κυριακής θα είναι ένα απόλυτα ιστορικό γεγονός. Και η πρόκληση θα είναι να μην ξεκαθαρίσει απλώς τους λογαριασμούς με το παρελθόν αλλά και να βάλει το προγεφύρωμα για το μέλλον, να ανοίξει την προοπτική της Ιστορίας. Και εδώ, στο πεδίο της προοπτικής θα κριθεί πρωτίστως η μεγαλοσύνη και η δυναμική της συλλογικής συνείδησης του λαού μας και του καθενός μας.