Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και ο Μ. Apple

Διαβάσαμε εδώ το θεωρητικό πλαίσιο της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και είδαμε το όνομα M. Apple να εμφανίζεται με μεγάλη συχνότητα στις παραπομπές (24 φορές σε 50 σελίδες). Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα παρατίθενται σε εισαγωγικά και μεγάλα τμήματα των κειμένων του.
Από την πρώτη ανάγνωση, ο M. Apple μοιάζει να είναι το θεωρητικό μυαλό πίσω από το πλαίσιο της αξιολόγησης. Θα περιμέναμε, λοιπόν, στα γραπτά του να υπερασπίζεται την ανάγκη για τη μέτρηση της απόδοσης των δασκάλων, να επιρρίπτει στους εκπαιδευτικούς μεγάλο μέρος της ευθύνης για τα προβλήματα της εκπαίδευσης, να είναι ίσως και κατά των συνδικάτων που αντιστέκονται στις αλλαγές.
Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! Ο Michael Apple, που υπήρξε πρόεδρος του σωματείου εκπαιδευτικών της περιοχής του στην αρχή της καριέρας του, αποτελεί έναν από τους βασικότερους αντιπάλους των νεοφιλελεύθερων, νεοσυντηρητικών (όπως ο ίδιος τις ονομάζει) εκπαιδευτικών πολιτικών που εφαρμόζονται τελευταία σε διάφορες χώρες.
Για του λόγου το αληθές, ας δούμε τι γράφει ο M. Apple στην εισαγωγή ενός πρόσφατου βιβλίου του (σ.σ. η μετάφραση δική μου) [Apple, M. (2014) Official Knowledge, Democratic Education in a Conservative Age, 3rd ed., Routledge]:
...Την εποχή που ήμουν Επισκέπτης Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης, μου ζητήθηκε να δώσω μια διάλεξη σε δασκάλους και διευθυντές σχολείων στην οποία επρόκειτο να αναφερθώ κριτικά στις πολιτικές που προτείνονταν για την εκπαίδευση και στο πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε τα σχολεία μας να ανταποκρίνονται καλύτερα στις κοινωνίες εδώ και αλλού. Αφού μου δόθηκε η πρόσκληση, κάποιοι από το Πολιτειακό Υπουργείο Εκπαίδευσης της Βικτόρια ήρθαν να με ακούσουν στο Πανεπιστήμιο να μιλάω, σε πιο ακαδημαϊκή κατεύθυνση, σχετικά με τις πολιτικές και τα αποτελέσματα των νεοφιλελεύθερων πρακτικών στην εκπαίδευση. Μερικές μέρες μετά από αυτή την ομιλία, η πρόσκλησή μου ακυρώθηκε. «Οι υπηρεσίες μου δεν ήταν πια αναγκαίες.» Αυτά που είχα να πω ήταν «αρκετά αμφιλεγόμενα».
Το πλαίσιο αυτής της απόφασης ήταν το εξής: Η νεοφιλελεύθερη κυβέρνησης της Πολιτείας είχε την πρόθεση να επιβάλλει πολιτικές όπως: μισθοί δασκάλων και διευθυντών ανάλογα με την απόδοση, αυξημένη υποστήριξη στα ιδιωτικά σχολεία, επιχειρηματικά μοντέλα διοίκησης, πολιτικές κατά του συνδικάτου και τέτοια...
Το συνδικάτο των δασκάλων και των διευθυντών ήταν εντελώς αντίθετο σε αυτές τις πολιτικές, αλλά η κυβέρνηση ήταν ανυποχώρητη στην εφαρμογή τους και αρνήθηκε να τις διαπραγματευτεί. Έκανε επίσης ξεκάθαρο ότι δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένη με το να συζητούνται αυτά τα θέματα δημόσια.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Είναι μια δύσκολη εποχή για την εκπαίδευση. Νεοφιλελεύθερες και νεοσυντηρητικές πολιτικές έχουν μεγάλη επίδραση στα σχολεία, στους διευθυντές, στους δασκάλους, σε όλο το εκπαιδευτικό προσωπικό. (...) Κάτω από την επιρροή αυτών που αποκτούν αυξημένη δύναμη στην εκπαίδευση και σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ό,τι δημόσιο είναι, υποτίθεται, κακό και ό,τι ιδιωτικό, καλό. Προωθούνται περικοπές δαπανών, περικόπτονται θέσεις εργασίας, σημειώνονται επιθέσεις στους εκπαιδευτικούς σε όλα τα επίπεδα όπως επίσης στην αυτονομία τους και στους οργανισμούς τους, επιβάλλονται επιχειρηματικά μοντέλα ανταγωνιστικότητας, ελέγχου και μέτρησης, η συνεχής ανασφάλεια έχει γίνει κανονικότητα. Η απώλεια του σεβασμού στον επαγγελματισμό των εκπαιδευτικών είναι εντυπωσιακή.
(...) Ανάμεσα στα πιο αμφιλεγόμενα, για την κυβέρνηση, θέματα που ανέδειξα ήταν η πληρωμή των δασκάλων με βάση την απόδοσή τους. (...) Οι συντηρητικές κυβερνήσεις και τα στελέχη της δημόσιας εκπαίδευσης δεν επιθυμούν να λάβουν υπόψη τους τα αντεπιχειρήματα ενάντια στη εφαρμογή της, πριν την επιβάλλουν σε δασκάλους και διευθυντές. Πιο κριτικά, μόλις λίγες αδιάσειστες αποδείξεις υπάρχουν για να υποστηρίξουν τη χρήση της. Το μεγαλύτερο μέρος της έρευνας δείχνει ότι δεν έχει αυξήσει τις επιδόσεις. Αντίθετα, δημιουργεί συνθήκες ανταγωνισμού μεταξύ των δασκάλων και διευθυντών σε μια εποχή που οι συνεργατικές σχέσεις είναι αυξημένα σημαντικές. (...)
[πρόλογος σελ. xii – xiii]
Και συνεχίζει λίγο πιο κάτω ο M. Apple:
Για τις συντηρητικές κυβερνήσεις σε περιοχές όπως η Μαδρίτη –και το Λονδίνο, η Αθήνα, η Λισσαβόνα, μεγάλες πόλεις και ολόκληρες πολιτείες στις Η.Π.Α. και σε πολλές άλλες χώρες– η κρίση, η εξαθλίωση και η απώλεια των κεκτημένων δυνατοτήτων του λαού, μπορεί να επιλυθεί μόνο με τη θρησκεία της αγοράς. Συρρίκνωσε το κράτος, αφαίρεσε το δίχτυ προστασίας, εφάρμοσε κανόνες αγοράς, απόλυσε τους δημοσίους υπαλλήλους, κάνε τους ανθρώπους πιο ανασφαλείς αφαιρώντας το δικαίωμα στις προσιτές δαπάνες υγείας, μείωσε τις συντάξεις, μείωσε τη χρηματοδότηση της εκπαίδευσης, θέσε σε διαθεσιμότητα τους δασκάλους, (...).
Δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί αυτές οι πολιτικές έχουν τόση δύναμη αν δεν πάμε περισσότερο βαθιά στους δημιουργικούς τρόπους με τους οποίους η Δεξιά έχει εργαστεί στο να αλλάξει τον κοινό μας νου, ώστε οι σημασίες των λέξεων (...) να μεταμορφωθούν δραστικά. (...) Λέξεις όπως δημοκρατία, ισότητα και ελευθερία ξεκοιλιάστηκαν, απομονώθηκαν από την ιστορία τους και τα κοινωνικά κινήματα που τις καθιέρωσαν ως σημαντικά στοιχεία στη διαμόρφωση πιο προοδευτικών κοινωνικών και εκπαιδευτικών πολιτικών.
[πρόλογος σελ. xviii]
Τελικά, είναι προφανές: ο M. Apple, όχι μόνο δεν μπορεί να υποστηρίζει θεωρητικά το πλαίσιο της συγκεκριμένης αξιολόγησης αλλά στέκεται και αρνητικά απέναντί του. Και φυσικά, τώρα θα ρωτήσετε: και πώς δικαιολογείται η τόσο συχνή παρουσία του M. Apple στις παραπομπές του θεωρητικού πλαισίου της αξιολόγησης; Πρόκειται για σύγχυση των συντακτών ή για προσπάθεια πρόκλησης σύγχυσης στους αναγνώστες μέσω αποσπασματικών παραπομπών; Μήπως συμβαίνει κάτι άλλο; Η συζήτηση στην εκπαιδευτική κοινότητα και ο χρόνος θα δείξουν...
Επιπλέον πηγές πληροφοριών για τον Μ.W.Apple:
http://en.wikipedia.org/wiki/Michael_Apple (στα αγγλικά)
http://www.e-lesxi.gr/#!apple/czi1
http://www.e-lesxi.gr/#!sifandos/c1x53
Δ.Θ.Κ.
εκπαιδευτικός
http://www.esos.gr/

Κυριακή 22 Ιουνίου 2014

Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες

Συμπληρώνονται αύριο 18 χρόνια από τότε που ο λαοπρόβλητος ηγέτης και ιδρυτής του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, ο Ανδρέας Παπανδρέου, έφυγε από κοντά μας.
Έφυγε
Ο άνθρωπος που οραματίστηκε μια δημοκρατική και Ανεξάρτητη Ελλάδα.
Ο εμπνευστής τού: «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες».
Ο ηγέτης που καθοδήγησε εκατομμύρια Ελλήνων σε μια πορεία δικαίωσης των ελπίδων και των οραμάτων τους.
Ο πολιτικός που αποτέλεσε την πιο εμβληματική πολιτική μορφή της σύγχρονης Ελλάδας.
Ο Πρόεδρος του μεγαλύτερου Σοσιαλιστικού Κινήματος στην Ευρώπη, που άνοιξε νέους δρόμους στην παγκόσμια συνεργασία.
Ο Ανδρέας της Αλλαγής, της Ειρήνης, της Δημοκρατίας, του Σοσιαλισμού.
Ο Ανδρέας του λαού μας.
18 χρόνια μετά, με τη χώρα να βρίσκεται σε μια από τις πιο δύσκολες καμπές της ιστορίας της, με το ΠΑΣΟΚ να έχει συρρικνωθεί εκλογικά και να έχει απομονωθεί κοινωνικά, ο λόγος του και τα οράματα του Ανδρέα Παπανδρέου μπορούν ακόμη να είναι επίκαιρα, μπορούν ακόμη να εμπνεύσουν.
Σήμερα σε αυτές τις συνθήκες της κρίσης, η ημέρα αυτή μπορεί για όλους τους αγωνιστές της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης να είναι μια ημέρα σκέψης και προβληματισμού.
Μια ευκαιρία να ανατρέξουμε και πάλι σε οράματα και αξίες που κινδυνεύουν να ξεχαστούν:
Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Δικαιοσύνη.
Έχουμε καθήκον να κρατήσουμε τα οράματά μας ζωντανά, έχουμε υποχρέωση να αγωνιστούμε για αυτά.
Γιατί όπως έλεγε και ο ίδιος:
“Η ελευθερία, η ανεξαρτησία, η δημοκρατία δεν χαρίζονται. Η κατάκτησή τους είναι υπόθεση του λαού. Είναι υπόθεση μόνιμου αγώνα”.
Ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ της Αλλαγής, δεν έχουν καμία σχέση με την σημερινή κυβερνητική συναλλαγή με τον εκφραστή της συντήρησης, που προσβάλει την μνήμη του, τι αξίες και τα ιδανικά από τα οποία εμπνευστήκαμε και για τα οποία παλέψαμε.

Η ιστορία γράφει με χρυσά γράμματα τα ονόματα όσων πάλεψαν με το λαό για το λαό και θα στιγματίσει διαχρονικά όσους έχουν μετατρέψουν το ΠΑΣΟΚ από κίνημα Αλλαγής σε κόμμα υποταγής, κόμμα συνοδοιπόρο της Δεξιάς.

Στη μνήμη του μεγάλου ηγέτη και οραματιστή Ανδρέα Παπανδρέου αναδημοσιεύουμε μια ιστορική ομιλία του στη Βουλή το 1992.

Κυβέρνηση Μητσοτάκη, με τον Ανδρέα Παπανδρέου στα έδρανα της Αντιπολίτευσης. Στη Βουλή διεξάγεται μια από τις πιο κρίσιμες συνεδριάσεις εκείνης της εποχής. Η κύρωση της συνθήκης του Μάαστριχτ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου με μία βαρυσήμαντη ομιλία στη Βουλή προειδοποιεί ότι το κόστος προσαρμογής της Ελλάδας στη ευρωπαική πραγματικότητα θα είναι υψηλό  και με τεράστιες δυσκολίες. Με την μεγάλη  εμπειρία του σε θέματα οικονομίας και γεωπολιτικής, αναλύει και προβλέπει, είκοσι χρόνια πριν, την εξέλιξη της κρίσης και τα αδιέξοδα που βιώνει η Ευρώπη σήμερα. Μια ομιλία δραματικά επίκαιρη:

Κυρίες και κύριοι,
ως γνωστό, δεδομένο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσει για την κύρωση της συνθήκης του Μάαστριχτ. Όμως το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να πει στο Λαό μόνο τα αναμενόμενα οφέλη, ούτε να ωραιοποιήσει την εικόνα. Αντίθετα πρέπει να τονίσει με ειλικρίνεια το κόστος αυτής της προσαρμογής. Θα πρέπει ο Έλληνας πολίτης να ξέρει τι να περιμένει στο τέλος της πορείας, αλλά και τι θα έχει καταβάλει για να φθάσει στο τέρμα αυτής της δύσκολης και άνισης πορείας.

Με την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ άλλαξε πράγματι η παγκόσμιος ισορροπία. Και είναι κοινός τόπος, ότι υπάρχει μόνο μία στρατιωτική υπερδύναμη, οι ΗΠΑ. Είναι όμως ταυτόχρονα γνωστό, ότι από οικονομικής πλευράς δεν είναι η μόνη υπερδύναμη. Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις. Αυτή η ίδια, οι ΗΠΑ, η Ευρώπη – Γερμανία, η Γερμανία – Ευρώπη, αυτό θα κριθεί στην πορεία, και τρίτον η Ιαπωνία με τη Νοτιοανατολική Ασία. Το σημαντικό για μας είναι, ότι οι ΗΠΑ είναι σε στάση μάχης, τόσο απέναντι στην Ιαπωνία όσο και απέναντι στην Ευρώπη, στην ΕΟΚ. Η σύγκρουση ΗΠΑ – ΕΟΚ είναι μια σύγκρουση που, πού και πού, φανερώνεται, άλλες φορές γίνεται στα κρυφά, αλλά αφορά τρεις τουλάχιστον τομείς.

Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Το δικαίωμα των νέων στην Πολιτική Παιδεία

Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη
(Μιλώντας σε Ρ/Σ)
Αποτελεί κοινή συνείδηση ότι η δεξιά χαρακτηρίζονταν για την αδεξιότητα της. Ούτε σήμερα διακρίνεις χώρους, στιγμές, πρόσωπα καλλιέργειας ιδεών, παιδείας και ειδικά μιας πολιτικής παιδείας. Η αδυναμία είναι ορατή στους εκπροσώπους της. Παρόμοια όμως πενία χαρακτηρίζει και αυτό που ονομάσθηκε αριστερά στην μεταπολίτευση. Πολύ περισσότερο τα σημερινά παρακμιακά υπολείμματα της. Είτε αυτοί που ράβουν κουστούμια εξουσίας, Λακόστ εξουσίας - θυμήθηκα τους ανάλογους τύπους του 81’, σήμερα βέβαια είναι περισσότερο κωμικό το φαινόμενο - είτε αυτά των ψευτοκινημάτων. Οι βαδιστές - πελταστές του κέντρου τη μη Αθήνας, του κακού χωριού.
Η δυστυχία της χώρας είναι ότι είχαμε και έχουμε μια αδέξια δεξιά και μια αδέξια ψευτοαριστερά. Τι αριστερό είπαν, λένε και κυρίως έκαναν και κάνουν; Σε ποιο πεδίο;
Αυτά είναι γραφεία τύπου ή γιάφκες όπως τους αποκαλώ όχι πολιτικά κόμματα, πολιτικά κινήματα. Μιλώ στα βιβλία μου για αυτά. Άνοιξα μια δημόσια συζήτηση. Αυτό όμως το πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να συζητήσει είναι αναλφάβητο. Περιορίζονται στον ρόλο του μαϊντανού των προστατών τους, των γεννητόρων τους των Μ.Μ.Ε., των αδιαφανών λόμπι και μηχανισμών.
Είμαστε όμως στο τέλος μιας παρακμιακής εποχής και στην αρχή μιας αναγεννητικής. Δεν μπορούμε να χάσουμε άλλα 40 χρόνια. Πρέπει να τελειώνουμε με αυτούς τους παράξενους μηχανισμούς ελέγχου της χώρας και αντιεκπαίδευσης των Ελλήνων. Μηχανισμούς καλλιέργειας της ηλιθιότητας.
Είμαστε υποχρεωμένοι να ανοίξουμε, να επεκτείνουμε το μέτωπο ενάντια στην ψευτο δεξιοαριστερή πολιτική ηλιθιότητα. Αν υπήρχε ένα ώριμο και απελευθερωτικό κίνημα νεολαίας θα είχε αυτό ως κατεύθυνση, ως σύνθημα του. Δεν υπάρχει γιατί οι νέοι στερούνται ενός βασικού δικαιώματος. Το δικαίωμα στην Πολιτική Παιδεία. Αυτό τους στερούν συστηματικά και προσχεδιασμένα.
http://polis-agora.blogspot.gr/