Καθώς
πλησιάζουμε την ημέρα των εκλογών, ο πολιτικός κόσμος φαίνεται ότι αδυνατεί να
επιδείξει τη δέουσα ωριμότητα και σύνεση και επιμένει στη καλλιέργεια ενός
νέφους αυταπάτης, υπό τη σκιά του οποίου θα κληθούν να ψηφίσουν οι πολίτες. Τα
τρέχοντα δεδομένα των δημοσκοπήσεων δείχνουν ανάγλυφα ότι οι εκλογές της 6ης
Μαΐου δύσκολα θα δώσουν σταθερή κυβερνητική λύση, ενώ η επόμενη βουλή θα
συντίθεται από αρκετά πολιτικά κόμματα. Θα γίνει όμως έτσι;
Στην
απερχόμενη βουλή εκτυλίχθηκαν οι πιο θεαματικές στροφές πολιτικών στρατηγικών
της τελευταίας 30ετίας. Ειδικότερα, είδαμε κόμματα και βουλευτές που αρχικά
υποστήριξαν ένα μείγμα πολιτικής (Μνημόνιο Ι) και στη συνέχεια απέσυραν τη
στήριξη τους, κόμματα και βουλευτές που αρχικά καταδίκασαν το Μνημόνιο και στη
συνέχεια υποστήριξαν μια δυσμενέστερη για το λαό εκδοχή του (Μνημόνιο ΙΙ),
βουλευτές που καταψήφισαν δανειακές συμβάσεις και νομοσχέδια πολιτικής, για να
το μετανιώσουν μετά από λίγες ημέρες και να επιστρέψουν στο «μαντρί» ζητώντας
τη συγχώρεση του αρχηγού-αυθέντη κ.λ.π.
Την
ίδια περίοδο δημιουργήθηκαν νέα κόμματα, που όλα εξέφραζαν μια προσωπική ή
πολιτική διαφοροποίηση με την ηγεσία, τις θέσεις ή την πολιτική στάση ενός
προϋπάρχοντος κομματικού σχηματισμού. Όλα αυτά σε ένα γαϊτανάκι δηλώσεων και
δεκάρικων λόγων με την άκρη του ματιού στραμμένη στην τηλεοπτική κάμερα.