Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Διεθνιστικά πειράματα στη Θράκη

Τουρκική ταυτότητα και ευνοϊκές εξαιρέσεις αντί πραγματικής μάθησης και ισονομίας
Του Αθανάσιου Γκότοβου* από το Άρδην τ. 96

Γαρύφαλλο στ’ αφτί, στο στόμα το τσιγάρο
Πού είναι το τσαντίρι σου για να ’ρθω να σε πάρω
Φέρε μια βόλτα τσίφτισσα, Τσιγγάνα τουρκογύφτισσα…

Στο πασίγνωστο λαϊκό άσμα του Μάνου Χατζιδάκι, ο στιχουργός Αλέκος Σακελλάριος προβάλλει, με τα γλωσσικά εργαλεία της εποχής, ένα θετικό στερεότυπο της Τουρκογύφτισσας, της Ρομά μουσουλμάνας, όπως λέμε και γράφουμε σήμερα, προσπαθώντας να συντονιστούμε με την ευρωπαϊκή γλωσσική πολιτική ορθότητα. Η Τουρκογύφτισσα δεν είναι ένας φανταστικός τύπος φτιαγμένος για τις ανάγκες του ελληνικού σινεμά, αλλά αντανακλά ένα κομμάτι της τότε ελληνικής πραγματικότητας, τόσο σε ό,τι αφορά στην ίδια τη φυσική παρουσία «Τουρκόγυφτων» (Τσιγγάνων μουσουλμανικού θρησκεύματος), όσο και αναφορικά με τον τρόπο πρόσληψής τους, με το πώς δηλαδή τους φαντάζονται οι «άλλοι». Το ότι μια Τουρκογύφτισσα μπορεί να αποτελέσει το φανταστικό αντικείμενο του πόθου για τον «πλειονοτικό άντρα» δηλώνει από μόνο του ότι, όσοι τραγουδούσαν το όμορφο αυτό τραγούδι του Χατζιδάκι –σήμερα υποθέτω δύσκολα θα τη γλίτωνε από τη λογοκρισία των «αντιρατσιστικών» διατάξεων– δεν φοβούνταν την υπερβολική εγγύτητα με τους «Τουρκόγυφτους».
Ποιοι φοβούνται σήμερα όχι μόνο την κοντινή απόσταση, αλλά την ίδια τη δημόσια δήλωση της ταυτότητάς τους; Και, κυρίως, ποιοι δεν ανέχονται να εκπροσωπούνται από εθνοκεντρικούς «Τουρκόγυφτους» στην Ευρωβουλή; Μετά τις παλινωδίες του ΣΥΡΙΖΑ στη συγκρότηση του ευρωψηφοδελτίου, πολλοί θα απαντούσαν, σίγουροι για την ορθότητα της απάντησης, ως εξής: Οι συριζαίοι της Θράκης και του Κολωνακίου. Η απάντηση πάσχει, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται δεύτερος και με απόσταση από το ίδιο το ελληνικό κράτος που, μέσω του υπουργείου Παιδείας, εδώ και μια δεκαετία απεφάνθη γραπτώς και δημοσίως – scripta manent – ότι Τσιγγάνοι στη Θράκη δεν υπάρχουν. Σε απόλυτη σύμπνοια, εννοείται, με την επίσημη τουρκική θέση για το ζήτημα αυτό. Απλώς αρκετοί περίμεναν από τον ΣΥΡΙΖΑ κάτι καλύτερο για το ίδιο θέμα και, πάντως, δεν περίμεναν να δουν το ίδιο θέαμα ξανά.
Πάλι καλά που ο ΣΥΡΙΖΑ των Αθηνών δεν αρνήθηκε τουλάχιστον την ίδια την ύπαρξη της τσιγγάνικης (ρόμικης) ταυτότητας στη Θράκη. Εξέφρασε μόνον – με πολύ άκομψο τρόπο, ομολογουμένως – επιφυλάξεις για τη χρησιμότητα της ανάδειξής της μέσω των ευροεκλογών, ονομάζοντας μια συγκεκριμένη γυναικεία υποψηφιότητα «διχαστική». Διότι, από μια ορισμένη οπτική γωνία στη Θράκη, «διχαστική» είναι κάθε δήλωση ταυτότητας που αμφισβητεί το «ενιαίο τούρκικο πράμα», όπως πολύ σοφά ονόμασε το καπέλωμα όλων των μειονοτικών ταυτοτήτων στη Θράκη από το τουρκικό κράτος ένας άλλος υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ειδικός στα μειονοτικά…

Εργαζόμενος φοιτητής απαντά στον λαϊκισμό του Λοβέρδου


Αυτό ξεκαθάρισε σήμερα στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων ο υπουργός Παιδείας Α. Λοβέρδος.
Η απάντηση δόθηκε από εργαζόμενο φοιτητή ως εξής:

Πως θα τους διαγράψει;
Πουθενά ο νόμος δεν προβλέπει ότι ο Υπουργός έχει τη δυνατότητα να διαγράψει φοιτητές.
Αυτή η αρμοδιότητα υπάγεται στον εκάστοτε Κοσμήτορα και στο κάθε Πανεπιστήμιο ξεχωριστά!
Παράλληλα ο ίδιος δήλωσε πριν λίγες ημέρες ότι ο Οργανισμός κάθε Πανεπιστημίου θα ορίσει τα ειδικά κριτήρια διαγραφής, όπως άλλωστε προβλέπει το γράμμα του νόμου.
Μάλιστα ακόμη και οι νέοι Πρυτάνεις προτείνουν μεταβατικές λύσεις.
Ο Λοβέρδος αποδεικνύεται βασιλικότερος του βασιλέως και προσεγγίζει το θέμα λαϊκίστικα υποσχόμενος αίμα στο πόπολο...
Υπάρχουν φοιτητές που είναι ενεργοί και χρωστάνε λίγα μαθήματα.
Δηλαδή θα διαγραφεί φοιτητής που προσπαθεί να τελειώσει και χρωστάει 2-3 μαθήματα;
Έπειτα πολλοί από εμάς εργάζονται! Τα τελευταία 3 χρόνια προσωπικά πέρασα 16 μαθήματα. Θέλω ακόμη 6 μαθήματα για πτυχίο.
Δηλαδή ο Λοβέρδος θα ακυρώσει την προσπάθειά μου και θα πετάξει τις άπειρες εργατοώρες που ξόδεψα μελετώντας στα σκουπίδια;
Τι θα γίνει και με αυτούς που υπηρέτησαν τη στρατιωτική τους θητεία μέσα στην τριετία του νόμου Διαμαντοπούλου, ένα νόμο έκτρωμα που ισοπεδωτικά έδωσε το ίδιο καταληκτικό όριο σπουδών τόσο στο φοιτητή Ιατρικής-Νομικής όσο και στο φοιτητή στο ΤΕΙ Ηγουμενίτσας με το 1/50 διδακτέας ύλης συγκριτικά.
Προσωπικά εργάζομαι 10 ώρες την ημέρα και μελετώ όλες τις υπόλοιπες.
Πιο γρήγορα δεν βγαίνει η μελέτη και ήδη εμφανίζω σημάδια υπερκόπωσης.
Προφανώς ο Λοβέρδος και η Διαμαντοπούλου θεωρούν αυτονόητο ότι όλους εμάς κάποιος μας ταΐζει.
Κανείς φυσικά δεν υπολογίζει τα βάσανα και τις δυσκολίες του κάθε φοιτητή!
Γι' αυτούς είμαστε νούμερα και με ναζιστικές μεθόδους θέλουν να μας σβήσουν στην κυριολεξία από τον επαγγελματικό χάρτη.
Κλείνοντας δεν είμαι αιώνιος φοιτητής και δεν δέχομαι να με αποκαλούν έτσι!
Είμαι  29 ετών, υπηρέτησα 12μήνες στις Ειδικές Δυνάμεις χωρίς δυνατότητα αναστολής σπουδών, εργάζομαι συνεχόμενα από 19 χρονών χωρίς καμία διευκόλυνση από το Πανεπιστήμιο και συντηρώ την πολύτεκνη οικογένειά μας ως μεγαλύτερος γιος με άνεργη μητέρα και μικροσυνταξιούχο πατέρα.
Φυσικά για εμάς κανείς δεν ενδιαφέρεται!
Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μας ρίξουν άλλη μια σφαλιάρα να πάμε ακόμη παρακάτω...

Θεόδωρος Δορύτης

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

20-7-1974: 40 χρόνια από την εισβολή στην Κύπρο

Το χρονικό μιας προδοσίας
Του Κώστα Χατζηαντωνίου από το Άρδην τ. 40-41
Τη Δευτέρα 15η Ιουλίου 1974 εκδηλώθηκε στη Λευκωσία, από την ελεγχόμενη από τη χούντα Εθνική Φρουρά, το προδοτικό πραξικόπημα και του αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Το πραξικόπημα αυτό είχε από καιρό σχεδιαστεί στους παράδρομους της CIA και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που εκμεταλλευθήκαν άριστα τη μικρόνοια της ιωαννιδικής δικτατορίας. Η επιβολή της 21ης Απριλίου άλλωστε ήταν υπό τις «ευλογίες» του αμερικανικού παράγοντος που επιθυμούσε σφόδρα να κλείσει με μια λύση διπλής ένωσης το Κυπριακό, μόνιμη εστία εσωτερικής αναταραχής στο NATO. Παράλληλα από καιρό ήθελε να απαλλαγεί από τον Μακάριο τον οποίο θεωρούσε εν δυνάμει «Κάστρο της Μεσογείου» και απειλή για την ασφάλεια του Ισραήλ.
Η επιβολή αυτής της «λύσης» (που με την ιερή λέξη της Ενώσεως κάλυπτε την ουσία που ήταν η διχοτόμηση) με πολιτικά μέσα είχε αποτύχει (σχέδιο Άτσεσον κ.λπ.) αφού ο Μακάριος ανθίστατο και δεν υπήρχε Ελλαδίτης πολιτικός που θα αναλάμβανε αυτό το κόστος. Δεν απέμενε παρά η δημιουργία μιας σκηνοθετημένης πολεμικής κρίσης. Πρώτη δοκιμή υπήρξαν τα γεγονότα του 1967 αλλά η υποχώρηση Παπαδόπουλου, και η προδοτική απόσυρση της μεραρχίας και του βαρύτατου οπλισμού της προ του τουρκικού τελεσιγράφου, θεωρηθήκαν επαρκές πρώτο βήμα.

Το θράσος του Σαμαρά και η ξεφτίλα του Βενιζέλου

Ενα ασύλληπτου θράσους άρθρο του Α. Σαμαρά φιλοξενεί σήμερα η Καθημερινή.
Άρθρο που ισοπεδώνει Ανδρέα, Σημίτη, κάθε προσφορά του ΠΑΣΟΚ, και αναδεικνύει σε θεμελιωτές της σύγχρονης, αξιοκρατικής και ανταγωνιστικής Ελλάδας τον ίδιο και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή…
Η θρασύτητα φτάνει στο απωγειό της στη φράση: «Αντιμετωπίσαμε την κρίση των ελλειμμάτων, δημιουργώντας μέσα σε δύο χρόνια πρωτογενή πλεονάσματα. Αντιμετωπίσαμε την κρίση χρέους με το μεγαλύτερο «κούρεμα» χρέους που έγινε ποτέ στην Ιστορία…Μέσα σε δύο χρόνια αντιμετωπίσαμε όλες τις προκλήσεις των τελευταίων δεκαετιών».
Πότε ουσιαστικά εκμηδενίστηκαν τα πρωτογενή ελλείμματα Καραμανλή; Επι ΠΑΣΟΚ-Παπανδρέου, με τον Σαμαρά λυσσαλέα απέναντι.
Πότε αποφασίστηκε το «κούρεμα χρέους»; Επι ΠΑΣΟΚ – Παπανδρέου, με τον Σαμαρά λυσσαλέα απέναντι να ζητάει παραίτηση κυβέρνησης.
Πότε ξεκίνησε η απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων, που αναφέρει επίσης στο αρθρο; Επί ΠΑΣΟΚ – Παπανδρέου, με το Σαμαρά λυσσαλέα απέναντι. Ούτε το νομοσχέδιο δεν ψήφισε.
Πότε ξεκίνησε η προσπάθεια για εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, που αναφέρει επίσης ο Σαμαράς στο αρθρο; Επί ΠΑΣΟΚ – Παπανδρεου, αλλά τα ξεχάσαμε όλα σήμερα.
Ποιος επέβαλε αξιοκρατία στις προσλήψεις στο δημοσιο; Ποιος μείωσε τον όγκο του δημοσίου; Πότε ξεκίνησαν να μπαίνουν μεγαλόσχημοι στη φυλακή για φορολογικά αδικήματα; Πότε η Ελλαδα έγινε η πρώτη χώρα σε ρυθμό μεταρρυθμίσεων στον ΟΟΣΑ; Πότε βελτιώθηκε ραγδαία η ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας;
Όλα όσα αναφέρει στο άρθρο του, όλα έγιναν ή τα βασικά βήματα έγιναν επί ΠΑΣΟΚ – Παπανδρέου. Με τον Σαμαρά να πετροβολάει κάθε προσπάθεια. Και σήμερα να κλέβει αισχρά τα πάντα και να τα παρουσιάζει ως δικό του έργο.
Υποτίθεται ότι στο άρθρο του επιτίθεται στο λαϊκισμό, αυτός που τον υπηρέτησε όσο κανένας άλλος στα Ζάππεια, ενώ η χώρα έδινε τη μάχη της ζωής της.
Και το ίδιο το άρθρο αποτελεί ιστορικό μνημείο λαϊκισμού. Κλέβει το έργο και φτύνει στα μούτρα τον κυβερνητικό του εταίρο.
Ξεφτίλα.
http://www.smartpost.gr/ο-σωστός-τίτλος-θα-ήταν-σαμαράς-έτσι-κ/

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Διορίστηκαν με τίτλους "μαϊμού"

Σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα του «Έθνους», όπως αποδείχτηκε μετά από ελέγχους, εκατοντάδες άτομα διορίστηκαν με πλαστά δικαιολογητικά σε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου.
Ειδικότερα, το ποσοστό των πλαστών δικαιολογητικών σε δήμους, νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου και ανώνυμες εταιρείες του Δημοσίου σε δείγμα 5.000 υπαλλήλων αγγίζει το 7% (316 πλαστά), εκ των οποίων πάνω από το 70% (266 περιπτώσεις) αφορούν σε πλαστά απολυτήρια λυκείου.
Τα στοιχεία δείχνουν πως το 10% όσων ελέγχθηκαν είχαν πλαστό απολυτήριο λυκείου. Οι έλεγχοι δείχνουν ότι σε επίπεδο υπαλλήλων μέσης εκπαίδευσης είναι εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες εκείνοι που πλαστογράφησαν είτε τον βαθμό του απολυτηρίου, είτε το ίδιο το απολυτήριο.

Σύμφωνα με δικές μας πληροφορίες υπάρχουν και στην Αιτωλοακαρνανία τέτοιες περιπτώσεις. Στην Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Αιτωλοακαρνανίας, υπάρχει περίπτωση  «υπαλλήλου» με καταγωγή από την Ηλεία με πλαστό απολυτήριο Λυκείου. Στο δήμο Αγρινίου υπάρχει διορισμένος μέσω ΑΣΕΠ με αλλοιωμένο βαθμό απολυτηρίου.  Η πλαστότητα και στις δύο περιπτώσεις προκύπτει  από βεβαιώσεις των αρμοδίων υπηρεσιών από τις οποίες ζητήθηκε η επιβεβαίωση τίτλων.  

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Η υπέρβαση της Μεταπολίτευσης – «επιστολή στον Αλέξη Τσίπρα»

Του Γιώργου Καραμπελιά
Η χώρα βρίσκεται σε μια κομβική στιγμή ολοκλήρωσης των σχεδιασμών του μνημονίου, δηλαδή της
Οι υπηρέτες της τρόικας και του Σόιμπλε έχουν δίκιο όταν ισχυρίζονται πως το μνημόνιο τελειώνει. Τελειώνει, διότι ακριβώς ολοκληρώνει το έργο του. Είναι λάθος η αντίληψη πως το μνημόνιο και η ύφεση θα συνεχίζονται εσαεί. Η ελληνική οικονομία βγαίνει φέτος από την ύφεση στηριγμένη στην τουριστικοποίηση των πάντων και προπαντός των ακτών, στη μείωση των μισθών, στη διάλυση του κοινωνικού κράτους.
Από τη δεκαετία του 1980 οι «εμπειρογνώμονες» του ΟΟΣΑ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΔΝΤ, επαναλαμβάνουν πως η Ελλάδα όπως διαμορφώθηκε μετά τη μεταπολίτευση, αποτελούσε μία εξαίρεση στην πολιτική της απορύθμισης του κράτους και της ελαστικοποίησης της εργασίας που ξεκίνησε με τη Θάτσερ στην Αγγλία. Αυτή λοιπόν η ελληνική εξαίρεση έλαβε τέλος με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Μέσα σε πέντε χρόνια μειώθηκαν κατά διακόσιες χιλιάδες οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, και έπεται συνέχεια, κατέρρευσαν τα μεροκάματα και η κοινωνική ασφάλιση, οι συντάξεις, το εκπαιδευτικό σύστημα, η υγεία. Οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται, οι δημόσιες επιχειρήσεις ιδιωτικοποιούνται και κομματιάζονται, το ελληνικό πολιτικό σύστημα μεταβάλλεται σε σύστημα μειωμένης κυριαρχίας αποικιακού χαρακτήρα.
Για όλους αυτούς τους λόγους, και πολλούς άλλους ακόμα, που δεν μπορούμε εδώ να απαριθμήσουμε, ο ελληνικός λαός θα ήταν διατεθειμένος και εδώ και χρόνια αναζητά μία πολιτική απάντηση που θα θέσει ένα φραγμό στην καταστροφή, θα ανορθώσει δικαιώματα, θα αποκαταστήσει στοιχειωδώς την ανεξαρτησία της χώρας. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, το κόμμα σας, ο ΣΥΡΙΖΑ, απέκτησε μία προτεραιότητα έναντι των άλλων αντιπολιτευόμενων δυνάμεων και μεταβλήθηκε στη μόνη άμεση δυνατότητα κυβερνητικής απάντησης στη μνημονιακή λαίλαπα.
Και όμως, όπως φάνηκε και από τις πρόσφατες εκλογές, αυτοδιοικητικές και ευρωπαϊκές, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να πείσει ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού και να αποκτήσει χαρακτηριστικά πλειοψηφικού ρεύματος. Γιατί άραγε; Μήπως η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν στρέφεται ενάντια στη μνημονιακή πολιτική; Προφανώς, όχι. Τα κόμματα που υποστηρίζουν το μνημόνιο και την κυβέρνηση συγκέντρωσαν στις πρόσφατες εκλογές κάτι περισσότερο από ενάμισι εκατομμύριο ψήφους, δηλαδή μόλις το 20% του εκλογικού σώματος (αν συνυπολογίσουμε το τεράστιο ποσοστό της αποχής). Εν τούτοις, και το κόμμα σας, ο ΣΥΡΙΖΑ, συγκέντρωσε ακόμα μικρότερο αριθμό ψήφων, παρ’ ότι ανεδείχθη πρώτο κόμμα στης ευρωεκλογές και μάλλον καταποντίστηκε στις περισσότερες αυτοδιοικητικές αναμετρήσεις.
Το ερώτημα που θέτουν όλοι οι Έλληνες πολίτες είναι πώς και γιατί συνέβη κάτι τέτοιο.

Τρίτη 15 Ιουλίου 2014

Ιουλιανά: Όταν η δημοκρατία απαξιώνεται

15-7-1965: Βασιλικό πραξικόπημα. Ο Γ. Παπανδρέου αναγκάζεται σε παραίτηση.Κυβέρνηση αποστατών υπο τον Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα. Ο λαός ξεκινά ανένδοτο αγώνα για την τήρηση της Συνταγματικής νομιμότητας(114). Οι διαδηλώσεις οι πορείες και οι συγκρούσεις με την αστυνομία θα διαρκέσουν 70 ημέρες(16-7-1965/25-9-1965). Σαν σήμερα συμπληρώνονται 49 χρόνια από τα Ιουλιανά, την περίοδο πολιτικής αστάθειας που ακολούθησε την αποπομπή της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου στις 15 Ιουλίου 1965 έως το πραξικόπημα των συνταγματαρχών στις 21 Απριλίου 1967.
Η περίοδος αυτή είναι γνωστή και ως Αποστασία του 1965 αφού μετά την παραίτηση Γ. Παπανδρέου οι κυβερνήσεις που σχηματίστηκαν διαδοχικά από βουλευτές της Ενώσεως Κέντρου ήταν αποτέλεσμα χρηματισμού και υποσχέσεων ανάληψης πολιτικών αξιωμάτων. Έτσι, μερίδα του Τύπου και του λαού απέδωσε το χαρακτηρισμό του «αποστάτη» στους βουλευτές που ανέβαιναν στην εξουσία. Η περίοδος αυτή χρωματίστηκε και από την έντονη ανάμειξη του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, παραβιάζοντας τις διατάξεις του Συντάγματος του 1952.
Ένα χρόνο πριν τα Ιουλιανά, το κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου είχε κερδίσει τις εκλογές το Φεβρουαρίου του 1964 με ποσοστό που άγγιξε το 52,72%, με αποτέλεσμα ο Γ. Παπανδρέου να σχηματίσει για πρώτη φορά αυτοδύναμη κυβέρνηση με 171 βουλευτές. Η περίοδος της αποσταθεροποίησης ξεκίνησε με αφορμή τη διαμάχη του Γ. Παπανδρέου με τον βασιλιά Κωνσταντίνο για τον υπουργό Εθνικής Άμυνας και την αλλαγή του αρχηγού του ΓΕΣ. Απ' την μια πλευρά, ο Παπανδρέου επιθυμούσε να αντικαταστήσει τον ως τότε υπουργό Πέτρο Γαρουφαλιά και τον αρχηγό του ΓΕΣ Γεννηματά, στους οποίους έλεγχο ασκούσε το παλάτι με ανθρώπους της εμπιστοσύνης του. Τη θέση του υπουργού άμυνας θα αναλάμβανε ο γιος του, Ανδρέας Παπανδρέου.
Στην άλλη πλευρά του νομίσματος, όμως, ο βασιλιάς εξέφραζε έντονα την άρνησή του να συναινέσει υπογράφοντας τα σχετικά διατάγματα, αν δεν ενέκρινε πρώτα τους αντικαταστάτες. Ο Π. Γαρουφαλιάς, έχοντας την πλήρη υποστήριξη του παλατιού, αρνούνταν να εγκαταλείψει το αξίωμά του, ακόμα κι όταν ο Γ. Παπανδρέου τον διέγραψε από την Ένωση Κέντρου. Τελικά ο Γ. Παπανδρέου πρότεινε να αναλάβει ο ίδιος το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, αντιμετωπίζοντας την ίδια αρνητική στάση του βασιλιά για ακόμη μια φορά. Ο Κωνσταντίνος επιθυμούσε να τοποθετηθεί πρόσωπο της δικής του εμπιστοσύνης, και τότε ο Γ. Παπανδρέου, μη μπορώντας να αποδεχτεί ότι ο πρωθυπουργός δε μπορεί να αναλάβει όποιο υπουργείο επιθυμεί, παραιτήθηκε.
Της τελικής αυτής έκβασης, είχε προηγηθεί το χρονικό διάστημα 5 ημερών (8-14 Ιουλίου) μέσα στο οποίο έγινε η ανταλλαγή πέντε οξύτατων επιστολών μεταξύ του Κωνσταντίνου και του Παπανδρέου, σχετικά με την υπογραφή του διατάγματος για την αντικατάσταση του Γαρουφαλιά, καθώς και μία μεταξύ τους συνάντηση στην Κέρκυρα. Αδιαμφισβήτητα, οι επιστολές του βασιλιά συνιστούσαν αντισυνταγματική επέμβαση στη διακυβέρνηση της χώρας. Η τελευταία συνάντηση του Κωνσταντίνου με τον Παπανδρέου έγινε στα ανάκτορα (σημερινό Προεδρικό Μέγαρο, στην οδό Ηρώδου Αττικού) το απόγευμα της 15ης Ιουλίου. Η διάρκειά της ήταν δέκα λεπτά, διάστημα αρκετό για να επιβεβαιωθεί η προδιαγεγραμμένη ρήξη.
Μετά την προφορική δήλωση της παραίτησης του Γ. Παπανδρέου, ο επόμενος πρωθυπουργός, Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας, μέλος της Ενώσεως Κέντρου, ορκίστηκε μέσα στην επόμενη ώρα, χωρίς να έχει συνταχθεί ακόμα η έγγραφη παραίτηση της κυβέρνησης. Oι δρόμοι της Aθήνας γέμισαν από διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν για την ανατροπή του νόμιμου πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου ενώ οι κινητοποιήσεις που οργανώνονταν από την Ένωση Κέντρου και την αριστερή ΕΔΑ κατέληγαν σε συγκρούσεις με την αστυνομία θύμα των οποίων υπήρξε και ο 25χρονος φοιτητής και στέλεχος της Αριστεράς Σωτήρης Πέτρουλας.
Την παραίτηση του Αθανασιάδη-Νόβα διαδέχτηκε η κυβέρνηση του Ηλία Τσιριμώκου στις 18 Αυγούστου ενώ ένα μήνα μετά πρωθυπουργός ορκίστηκε ο Στέφανος Στεφανόπουλος. Στην κυβέρνηση του Στεφανόπουλου συμμετείχαν οι Τσιριμώκος και Νόβας ως αντιπρόεδροι και ο Μητσοτάκης ως υπουργός Συντονισμού και Οικονομικών. Τα πραγματικά αίτια της κρίσης της δημοκρατίας δεν έχουν ξεκαθαρίσει ακόμα αφού σχεδόν κανείς πρωταγωνιστής των Ιουλιανών δεν έχει ανοίξει τα χαρτιά του.
Παρ' όλα αυτά, το γεγονός ότι ο βασιλιάς Κωνσταντίνος και η μητέρα του Φρειδερίκη ήθελαν να ελέγχουν πλήρως το στράτευμα μπορεί να δικαιολογήσει την άρνηση του πρώτου στην αποπομπή των προσώπων εμπιστοσύνης του σε βασικές θέσεις. Πηγές αναφέρουν ότι ταυτόχρονα το παλάτι επεδίωκε τη διάσπαση της Ένωσης Κέντρου αφού η δημοτικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου εκείνη την εποχή σημείωνε άνοδο. Κύρια θέση του ήταν η ανεξαρτητοποίηση της εξωτερικής πολιτικής από την πολιτική των ΗΠΑ και των λοιπών δυτικών συμμάχων . Είναι πιθανό, βλέποντας τη δημοτικότητά του να ανεβαίνει, στελέχη τόσο του εσωτερικού (επίδοξοι διάδοχοι του Γ. Παπανδρέου που ένιωθαν να απειλούνται τα σχέδιά τους, όπως ο Κ. Μητσοτάκης) όσο και του εξωτερικού (Αμερικανοί αξιωματούχοι) να επιθυμούσαν με την κρίση αυτή να ανακόψουν την πορεία του. Σε συζητήσεις με αμερικανούς διπλωμάτες λίγο πριν τα γεγονότα του Ιουλίου ο Κ. Μητσοτάκης είχε εκφράσει την άποψη ότι ο Α. Παπανδρέου ήταν η κύρια πηγή των προβλημάτων της Ε.Κ. και ότι θα έπρεπε να απομακρυνθεί τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την Ελλάδα.
Όποια από τα παραπάνω και να είναι τα βαθύτερα αίτια της πολιτικής αποσταθεροποίησης, τα αποτελέσματά τους ήταν κάτι παραπάνω από ορατά. Η πολιτική αστάθεια ήταν μια από τις πρώτες συνέπειες της αποστασίας που συνδυασμένη με το γενικότερο κλίμα απογοήτευσης του λαού από τον πολιτικό κόσμο, την απαξίωσή των τελευταίων και την απορρύθμιση των μηχανισμών άμυνας της δημοκρατίας άνοιξαν το δρόμο για το πραξικόπημα της 21ης Ιουλίου 1967.

http://tvxs.gr/