Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2015

Κακοφορμίζει η πληγή

Της Σοφίας Λαμπίκη
Βασανίζουν ένα 20χρονο νεαρό πάνω από έναν χρόνο επειδή “δεν είναι πολύ άντρας”
Τον διαπομπεύουν δημόσια και τον τραμπουκίζουν, τον χτυπούν και τον βασανίζουν.
Αυτά λαμβάνουν χώρα σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα και σε φοιτητική εστία. Κανένας δε βλέπει,κανένας δεν παρεμβαίνει. Ούτε εκπαιδευτικός,ούτε συμφοιτητής.
“Μη βλέπεις, μη μιλάς, μην ανακατεύεσαι”.
Η οικογένεια ένα χρόνο τώρα δεν γνωρίζει ή θεωρεί κατά βάθος λογικό να του φέρονται “λίγο σκληρά και να του κάνουν πλάκα ” επειδή δεν ήταν μέσα στο αποδεκτό αντρικό πρότυπο;
Η αστυνομία που ασχολείται με την υπόθεση βγάζει ψυχιατρικές κρίσεις αντί να κάνει την απλούστερη έρευνα, να μπουντρουμιάσει συμφοιτητές και εκπαιδευτικούς μέχρι να μάθει ονόματα, αν δεν τα ξέρει ήδη και τα συγκαλύπτει.
Οι δημοσιογράφοι στα περισπούδαστα άρθρα τους χρησιμοποιούν τα σημεία στίξης-αποσιωπητικά, θαυμαστικά- για να προσδώσουν μια γαργαλιστική νότα στο βασανιστήριο του ανθρώπου.
Βουλευτής, καταγγέλλεται, πως έκανε διαρκώς παρεμβάσεις υπέρ των βασανιστών, το όνομα του καλύπτεται απ το βρωμερό πέπλο της συγκάλυψης.
Τίποτα δεν έρχεται στο φως διαδικτυακά, ούτε ένα βίντεο, ούτε μια φωτογραφία, δεκάδες πρέπει να υπάρχουν, βρωμερά τιμαλφή σε συνενόχων, καλών συμπολιτών μας, τα χέρια.
Στο πηγάδι του ναζιστικού Σαλόν Κίτυ που ζούμε, ο καθένας παίζει το ρόλο που προβλέφτηκε γι αυτόν απ τις τσατσάδες της κοινωνίας.
Άλλος πορτιέρης, άλλος βασανιστής, άλλος πουτάνα, άλλος παρατηρητής αμέτοχος στις κουίντες να ευχαριστεί το θεό που δεν είναι ο ίδιος στους βασανιζόμενους.
Και ακούω στο μυαλό μου την κραυγή του παιδιού “έναν καφέ να πιω μη με βασανίζετε” και σκέφτομαι τους στίχους του ποιητή:
“Το βροχερό φθινόπωρο σ’ αυτή τη γούβα
κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας
ή αυτό που θα ‘λεγες αλλιώς, νέμεση μοίρα
ή μονάχα κακές συνήθειες, δόλο και απάτη,
ή ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων”.
Σε όλους τους Βαγγέληδες που κάθε μέρα βασανίζονται μέσα στην ανοχή και τα γελάκια των άλλων φωνάζω:
ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ, ΕΙΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
ΟΡΘΙΟΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟΙ, ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΊΤΕ.

ΜΗΝ ΥΠΟΚΥΨΕΤΕ ΣΤΑ ΤΕΡΑΤΑ ΓΎΡΩ ΣΑΣ.

Ο σύντροφος Γλέζος και το Δικαστήριο της Ιστορίας

Ο σύντροφος Μανόλης Γλέζος έχει βιώσει στη μακρά ιστορική του διαδρομή δύο τελείως διαφορετικές προσεγγίσεις για το ζήτημα της εσωκομματικής δημοκρατίας και της «μονολιθικότητας» της Αριστεράς και ιδίως σχετικά με την έκφραση του δημόσιου λόγου της προς την κοινωνία. Για δεκαετίες, ο σ. Γλέζος υπήρξε στέλεχος του ενιαίου ΚΚΕ και βίωσε πιθανόν δραματικά το σύστημα εσωκομματικής δημόσιας ζωής που παρουσιαζόταν ως δήθεν συνέχεια του λενινιστικού «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού», ενώ στην πραγματικότητα ήταν ένα μοντέλο ενιαίας και μονολιθικής εξωτερίκευσης μιας μη δημοκρατικά ειλημμένης γραμμής, ήταν το μοντέλο του σταλινικά κωδικοποιημένου γραφειοκρατικού συγκεντρωτισμού.

Στη συνέχεια και μέσω της διάσπασης του ΚΚΕ το Φλεβάρη του 1968, ο Μ.Γ. τάχθηκε με το τμήμα εκείνο που, παρά όλα του τα προβλήματα και  στρατηγικά ελαττώματα, έθετε ψηλά στην ατζέντα το ζήτημα της κομματικής δημοκρατίας αλλά και της ανάσχεσης του σταλινικού μονολιθισμού, με την ανανεωτική αριστερά στην πιο πλατιά εκδοχή της. Ακόμη παραπάνω, ο σ. Γλέζος μέσα από τη μεταπολιτευτική του πορεία στην ανανεωτική Αριστερά, και με όλες τις αντιρρήσεις που μπορεί να έχει κανείς με επιμέρους επιλογές του στη μεταπολιτευτική  ΕΔΑ, μελέτησε και ανέπτυξε πρακτικά σε σημαντικό βαθμό το ζήτημα της άμεσης δημοκρατίας αλλά και της δημοκρατικής εσωκομματικής ζωής και της μη φοβικής σχέσης των αριστερών και των απόψεών τους με τη δημοσιοποίησή τους προς την κοινωνία.

Αυτή η προσέγγιση, παρά τις ισχυρές αντιθέσεις της προς το έτσι κι αλλιώς μη αδιαμφισβήτητο ή αλάθητο πια λενινιστικό κομματικό μοντέλο, ενίσχυσε μια διάσταση ανανέωσης, φρεσκάδας και ζωντάνιας στην εσωκομματική ζωή των αριστερών κομμάτων. Αυτήν την προσέγγιση ακολούθησε ο σ. Γλέζος και κατά τη διάρκεια της πολύχρονης συμμετοχής του στον ΣΥΡΙΖΑ, διαφωνώντας με μια μονολιθική ή και αρχηγική εκδοχή του «ενιαίου κόμματος των μελών» (βλ. και συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλιο 2013,όταν ο σ. Γλέζος επέκρινε μαζί και με πολλούς άλλους έντονα την εργαλειακή και επικίνδυνη για την εσωτερική δημοκρατία ηγετική γραμμή κατά των τάσεων και υπέρ μιας μη οργανικής αλλά διοικητικής και μηχανιστικής υπέρβασης και διάλυσης των συνιστωσών).

Τα προσωπικά σύμβολα της «εθνικής ενότητας»

Ανεξάρτητα, όμως, από την συμβολή του στο ζήτημα της δημοκρατίας τόσο στην κοινωνία όσο και στα αριστερά πολιτικά μορφώματα και κόμματα, ο σ. Γλέζος είναι ένα ζωντανό ιστορικό σύμβολο, όπως λίγοι ακόμη εν ζωή άνθρωποι της Αριστεράς στην Ελλάδα (όπως ο Θεοδωράκης, ο Μπιτσάκης και λίγοι ακόμη). Είναι από εκείνα τα ιστορικά σύμβολα που δημιουργούν στην Αριστερά υπερηφάνεια και αυτοπεποίθηση στις περισσότερες των περιστάσεων, αμηχανία σε λιγότερες. Αμηχανία ιδίως, όταν τίθεται ζήτημα έκφρασης της χώρας μέσα από ανώτατα αξιώματα. Στις περιπτώσεις αυτές, η Αριστερά, συχνά μέσα από μια έντονα συμπλεγματική συμπεριφορά, προκρίνει  ως υπερέχοντα τα προσωπικά σύμβολα της «εθνικής ενότητας» και όχι τα σύμβολα της ιστορικής της ταξικής δικαίωσης και της ιστορικής της αγωνιστικής παρουσίας. Όμως, τα σύμβολα της -κατά την κυρίαρχη λογική- «εθνική ενότητας» ανήκουν σχεδόν πάντοτε αναγκαστικά στην αστική τάξη. Κανείς μη αστός πολιτικός δεν έχει εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας από το 1975 μέχρι σήμερα: Στασινόπουλος, Tσάτσος, Καραμανλής, Σαρτζετάκης, Στεφανόπουλος, Παπούλιας, Παυλόπουλος. Ούτε ένας αριστερός ή κομμουνιστής ούτε μια αριστερή ή κομμουνίστρια. Ο λόγος έχει εξηγηθεί επαρκώς από τον Μαρξ στη «Γερμανική Ιδεολογία»: η κυρίαρχη ιδεολογία σε μια ταξική κοινωνία είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης.

Μήνυμα για ριζική στροφή πολιτικής

Με αυτήν τη διττή ιδιότητα και ευθύνη του, του αριστερού στελέχους που ερευνά και πειραματίζεται συνεχώς πρακτικά πάνω στο ζήτημα της δημοκρατίας/συμμετοχής και του ανθρώπου που αντιστάθηκε τότε έμπρακτα και απολύτως ενάντια στο ρεύμα, παρά τους κατοπινούς μύθους, στον ναζισμό, ο σ. Γλέζος έστειλε τώρα ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα προς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ: το μήνυμα των σοβαρών προβλημάτων που εμπεριέχει η προσωρινή συμφωνία με τους δανειστές και του έντονου κινδύνου αθέτησης των προεκλογικών εξαγγελιών του ΣΥΡΙΖΑ σε προγραμματικό επίπεδο. Το αν ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιέργησε μόνο «ψευδαισθήσεις» ως σήμερα, είναι ένα ζήτημα όπου μπορεί να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει κανείς ή πάντως να το θεωρήσει (ακόμη) ιστορικά ανοιχτό. Δεν έχει σημασία, όμως, η συμφωνία ή η διαφωνία με την πολύ συγκεκριμένη διατύπωση του Γλέζου. Αυτό που έχει πραγματικά σημασία είναι η διογκούμενη καθημερινά απόσταση ανάμεσα στις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ και στην τώρα εφαρμοσμένη κυβερνητική πολιτική του. Αυτό που επισημαίνει κριτικά η παρέμβαση του σ. Γλέζου είναι η επανοριοθέτηση της εσφαλμένης πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ από την τρέχουσα ηγεσία του και ειδικότερα:
- της εγκατάλειψης της διαγραφής του δημοσίου χρέους της χώρας και της προσχώρησης στη λογική της εικονικής «απομείωσης»
- της αποδοχής των «συμφωνημένων όρων», δηλαδή της αποδοχής τού ως σήμερα μνημονιακού πλαισίου-προγράμματος
- της αποδοχής της επιτήρησης όχι πια από την τρόικα αλλά από τους λεγόμενους Θεσμούς
- της αποφυγής των μονομερών ενεργειών, δηλαδή της πλήρους εφαρμογής του προεκλογικού μας προγράμματος
- της δέσμευσης για την ολοκλήρωση -έστω και με κάποιες εξαιρέσεις- του υφιστάμενου μνημονιακού  προγράμματος
- της παραδοχής των περίφημων μνημονιακών πρωτογενών πλεονασμάτων, έστω και με τάση μειωτική του ποσοστού επί του ΑΕΠ
- της παραδοχής ότι όλα τα ως σήμερα μέτρα και οι «θυσίες» του λαού «καλώς τελικά συνέβησαν»
- της παραδοχής γενικά των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, κάτι που επί χρόνια αρνούνταν λυσσασμένα ακόμη και οι κεϊνσιανοί οικονομολόγοι
- της προώθησης δήθεν μεταρρυθμίσεων από την κυβέρνηση στη λογική του ΟΟΣΑ και της εργαλειοθήκης του και της σοσιαλφιλελεύθερης αναδιάταξης του κρατικού μηχανισμού
- της μη κατάργησης ως τώρα των εφαρμοστικών νόμων των Μνημονίων.

Αυτό που διαπιστώνει, με το ισχυρό διαχρονικό ταξικό του ένστικτο, ο σ. Γλέζος υπερβαίνει το βαθμό δυσαρέσκειας και κινητοποίησης των αριστερών αντιπολιτεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικότερα/ιδίως της Αριστερής Πλατφόρμας. Σε σχέση με την ως σήμερα ρητορική  και αντίσταση της Αριστερής Πλατφόρμας, ο σ. Γλέζος αρθρώνει έναν λόγο σχετικά πιο ολοκληρωμένο και θαρραλέο τόσο από ταξική όσο και από εθνικοαπελευθερωτική άποψη. Θέτει το πρόβλημα ότι η προσωρινή συνθήκη διαψεύδει και ακυρώνει το πρόγραμμα της ΔΕΘ, αλλά και γενικότερα την κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων. Θέτει το πρόβλημα ότι χρειάζεται μια ριζική στροφή πολιτικής,  έστω και τώρα, προς την κατεύθυνση της διαγραφής του χρέους και των μνημονίων και ότι δεν αρκεί η στρατηγική δήθεν τεχνικής απομείωσης του χρέους - τα οικονομοτεχνικά δεν είναι αριστερή πολιτική.

Η ιδιαίτερη αγωνία του σ. Γλέζου, με βάση τη βαθιά και βαριά πολιτική εμπειρία του, είναι ιδιαίτερα σημαντική και καθοδηγητική. Υποστηρίζει ότι η βάσει των μνημονιακών δεσμεύσεων μη κατάργηση των μνημονιακών εφαρμοστικών νόμων είναι ηθελημένη και δεν οφείλεται σε πλημμέλεια. Υποστηρίζει ακόμη, κατά τρόπο εύλογο, ότι η υπόσχεση κατάργησης των μνημονίων στηρίχθηκε προεκλογικά σε μια ανταγωνιστική  πολιτική στρατηγική και όχι σε αποκλίνουσες προτεραιότητες ή σε παρεξηγήσεις και λάθος κατανόηση ή σε παζάρια του τύπου win-win. Υποστηρίζει, τέλος,  εμμέσως πλην σαφώς, ότι η προσωρινή συμφωνία κυβέρνησης και δανειστών είναι ο στρατηγικός  κόμβος και η βασική αιτία νομοθετικής αδράνειας της παρούσας κυβέρνησης και όχι η δήθεν προετοιμασία μιας ρήξης σε τέσσερις μήνες. Όλα αυτά φαίνεται να επιβεβαιώνονται από μια συγκυρία όπου, μέχρις νεοτέρου, η παραλυτική νομοθετική αδράνεια του ΣΥΡΙΖΑ έχει υποκαταστήσει τον καταστροφικό νομοθετικό οργασμό της κυβέρνησης Σαμαρά. 

Ο  σύντροφος Γλέζος και το Δικαστήριο της Ιστορίας

Με όλη την πολιτική σοφία και την εκτεταμένη πολιτική εμπειρία που τον διακρίνει, ο σ. Γλέζος θέτει με τη λακωνική δήλωσή του ένα σοβαρό ζήτημα, το οποίο δεν εξαντλείται στην εφαρμογή ή μη της ΔΕΘ και του προεκλογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ το 2014-2015.  Εκφράζει τη βαθύτερη ανησυχία του για την κρίση του έργου του ΣΥΡΙΖΑ όχι από την τρόικα ή τους Θεσμούς ή άλλα όργανα κρίσης και αξιολόγησης των δανειστών, αλλά από ένα όργανο υψηλότερου διεθνούς κύρους και μεγαλύτερης ηθικής εμβέλειας. Από ένα όργανο που ξεπερνά αξιολογήσεις και διεθνή όργανα εποπτείας. Για την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ από αυτό που ο ύψιστος φιλόσοφος Έγελος θα χαρακτήριζε ως το Δικαστήριο της Ιστορίας. Τι σημαίνει, άραγε, αυτό και γιατί είναι τόσο βαρύγδουπο αλλά και τόσο εκτιθέμενο στην απαξιωτική κριτική; Αυτό βασικά σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευθεί πολύπλευρα να αλλάξει την ζωή των υποτελών τάξεων και τη ρότα της πατρίδας μας -και, υπό την έννοια των κυριαρχούμενων τάξεων και της συμμαχίας τους, δεν υπάρχει καμία ντροπή να χρησιμοποιείς τον όρο «πατρίδα» και «εθνική ανεξαρτησία»- προς μια αρχικά φιλεργατική, φιλολαϊκή και ανεξάρτητη από τον ιμπεριαλισμό πολιτική κατεύθυνση και στη συνέχεια να ανοίξει αποφασιστικά το δρόμο προς τη σοσιαλιστική/κομμουνιστική μετάβαση. Μα, θα μας πούνε, συντροφε Γλέζο, ότι ο λαός δεν έδωσε τέτοια εξουσιοδότηση, έδωσε μόνο μια δειλή εντολή για την επίλυση της ανθρωπιστικής κρίσης! Η τοποθέτηση του σ. Γλέζου αποκαλύπτει εμφατικά το ψέμα και τη δολιότητα πίσω από αυτήν τη ρητορική. Είτε είναι μαζί μας το 36% είτε το 87%, κατά την Public Issue ή όποια άλλη δημοσκοπική εταιρεία, το πραγματικό εκλογικό σώμα, κάτι πολύ διαφορετικό από τους πρόσκαιρους αποδέκτες και μετόχους των δημοσκοπήσεων, μας έδωσε την εντολή να εφαρμόσουμε το προεκλογικό πρόγραμμά μας κατά 100% και να καταργήσουμε τα μνημόνια επίσης κατά 100%. Το πώς επεξεργάστηκε τα ζητήματα αυτά η κυβέρνηση και ο κατά τα λοιπά συμπαθής κ. Βαρουφάκης, είναι ένα απολύτως διακριτό θέμα - ο λαός θα μας κρίνει με βάση το πρόγραμμά μας και όχι την πολιτική άποψη, την ιδιαίτερη επικοινωνιακή αισθητική ή την απουσία λαιμοδέτη του  κ. υπουργού Οικονομικών.

Έχοντας υπάρξει κατηγορούμενος μπροστά στα πολιτικά δικαστήρια του έκτακτου μετεμφυλιακού αστικού κράτους -ιδίως στη δίκη του 1960 με βάση τον νόμο περί κατασκοπείας και με ορίζοντα τον θάνατο- ο σ. Γλέζος γνωρίζει πολύ καλά την ειδική διαλεκτική του κατήγορου και του κατηγορουμένου, της δίωξης και της υπεράσπισης, τη δυναμική της πολιτικής δίκης. Όμως, ο πρώην κατηγορούμενος Γλέζος έναντι του μετεμφυλιακού κράτους και των στρατοδικείων του, ο σ. Γλέζος, δεν επιστρέφει ως τιμωρός ή ως κατήγορος ή ως απηνής διώκτης. Ούτε εναντίον της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ούτε καν κατά των δανειστών και της πολιτικά απαξιωτέας επιθετικής γερμανικής ηγεμονίας εντός της Ε.Ε. Ούτε καν κατά αυτών των εφήμερων ιστορικά Γερμανών αξιωματούχων που αρνούνται  ξετσίπωτα το δικαίωμα της Ελλάδας και των θυμάτων στις γερμανικές αποζημιώσεις. Ο Γλέζος δεν επανακάμπτει για να ψέξει και να επικρίνει πολιτικά ή ηθικά τον Σόιμπλε, τον Γιουνκέρ ή και αυτόν ακόμη τον σ. Τσίπρα. Είναι πολύ επάνω από όλα αυτά. Έρχεται για να θυμίσει και να υπογραμμίσει το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, του προέδρου του, της ηγεσίας του, των στελεχών του και των μελών του απέναντι σε έναν κρίσιμο και μοναδικό  θεσμό -το μόνο πραγματικό Θεσμό απέναντι στα αποκαΐδια της ευρωενωσιακής οργάνωσης και πολιτικής- απέναντι στο Δικαστήριο της Ιστορίας, απέναντι στη μελλοντική αδιάσειστη ιστορική κρίση για το τι έκανε η ελληνική και η διεθνής Αριστερά ανάμεσα στο 2015 και στο 2020. Στο τι έκανε  ενεργητικά, στο τι δέχθηκε παθητικά, στο πού συμβιβάστηκε, στο τι διεκδίκησε, στο πού μεγαλούργησε και πού ταπεινώθηκε, στο πού  συντηρήθηκε και στο πού υπέκυψε απέναντι στο ντόπιο κεφάλαιο και στην ηγεσία της Ε.Ε. Η ισχυρή ιστορική παρέμβαση του σ. Γλέζου μπορεί να μην έχει την πολιτική πληρότητα και τεκμηρίωση των θεσμικών αντιπολιτεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μπορεί, ταυτόχρονα, να υπερκερνά κατά πολύ την εμβέλεια των δικών τους παρεμβάσεων. Τελικά, η παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του μπορεί να γράψει Ιστορία, με τη θετική ή την αρνητική σηματοδότηση του όρου. Αναμφισβήτητο όριο και συνιστώσα αυτής της Ιστορίας θα είναι και η σημερινή υπόμνηση του σ. Γλέζου, μια υπόμνηση που έρχεται από το βαθύ παρελθόν και πάει στο βαθύ μέλλον.


Ανεξάρτητα από την ιδιαίτερη άποψη ή το ψυχολογικό κίνητρο του σ. Γλέζου, ο εμφανής  πόνος και η ανησυχία του δείχνουν εμφατικά τη μικρή απόσταση ανάμεσα στην επιβολή/εγκαθίδρυση της ΠΕΕΑ το Μάρτιο του ’44 και τη Βάρκιζα το Φλεβάρη του ’45, ανάμεσα στην πολύμορφη σύγκρουση/ρήξη και την πολύμορφη συνθηκολόγηση. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει αν αυτή η κρίσιμη παρέμβαση λήφθηκε σοβαρά υπόψη και οδήγησε σε μια  ταξική και εθνικοαπελευθερωτική ανάκαμψη και ανόρθωση της Αριστεράς ή αν αγνοήθηκε και «μπήκε στο αρχείο», με αποτέλεσμα για άλλη μια φορά η έστω περιορισμένη τωρινή έφοδος της Αριστεράς στον ουρανό να οδηγήσει σε μια ακόμη υποσημείωση της Ιστορίας. Σύντροφε Γλέζο, έτσι ή αλλιώς, δεν έμεινες βουβός. Αυτό και μόνο έχει πολιτική σημασία. Για έναν ακόμη λόγο, η Ιστορία δεν θα σε ξεχάσει.

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

Μανώλης Γλέζος: "Ζητώ συγνώμη από τον ελληνικό λαό διότι συνήργησα σ΄αυτή την ψευδαίσθηση"

Φωτό: Σπύρος Στάβερης / LifO
Με άρθρο του στην ιστοσελίδα "Κίνηση Ενεργοί Πολίτες" ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μανώλης Γλέζος εκφράζει την αντίθεσή του με την στάση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Πιο συγκεκριμένα στο άρθρο του λέει:   Η μετονομασία της Τρόικας σε Θεσμούς, του Μνημονίου σε Συμφωνία και των Δανειστών σε Εταίρους, όπως και όταν βαφτίζεις το κρέας ψάρι, δεν αλλάζεις την προηγούμενη κατάσταση.  Δεν αλλάζεις, βέβαια, και την ψήφο του Ελληνικού Λαού, στις εκλογές της 25 Ιανουαρίου 2015.  Ψήφισε αυτό που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ: καταργούμε το καθεστώς της λιτότητας, που δεν αποτελεί μόνο στρατηγική της ολιγαρχίας της Γερμανίας και των άλλων δανειστριών χωρών της ΕΕ, αλλά και της ελληνικής ολιγαρχίας.    Καταργούμε τα Μνημόνια και την Τρόικα, καταργούμε όλους τους νόμους της λιτότητας.  Την επομένη των εκλογών με ένα νόμο καταργούμε την Τρόικα και τις συνέπειές της.  Πέρασε ένας μήνας κι ακόμα η εξαγγελία να γίνει πράξη.     Κρίμα και πάλι κρίμα. Από την πλευρά μου ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ από τον Ελληνικό Λαό διότι συνήργησα σ΄αυτή την ψευδαίσθηση.  Πριν, όμως, προχωρήσει το κακό.    Πριν να είναι πολύ αργά, ας αντιδράσουμε.     Πριν απ΄όλα τα μέλη, οι φίλοι και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, σε έκτακτες συνελεύσεις, όλων των βαθμίδων των οργανώσεων να αποφασίσουν αν δέχονται αυτήν την κατάσταση.  Μερικοί υποστηρίζουν, πως σε μια συμφωνία, πρέπει κι εσύ να υποχωρήσεις.  Κατ΄αρχήν ανάμεσα σε καταπιεστή και καταπιεζόμενο δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός, όπως ακριβώς ανάμεσα στον σκλάβο και στον κατακτητή, λύση είναι μόνο η Λευτεριά. Αλλά κι αν δεχτούμε αυτό τον παραλογισμό, ήδη οι παραχωρήσεις που έκαναν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις με την ανεργία, τη λιτότητα, τη φτώχεια, τους αυτόχειρες, ξεπερνούν κάθε όριο υποχώρησης.
Μανώλης Γλέζος, 
Βρυξέλλες 22-2-2015  
Διαβάστε την πρώτη αντίδραση από το Μαξίμου εδώ 
Πηγή: www.lifo.gr

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015

Κυβιστήσεις: Καλώς ήλθε η Αριστερά του Μνημονίου!

Η κυβίστηση (κοινώς αποκαλούμενη και κωλοτούμπα) είναι άσκηση γυμναστικής αλλά και είδος ακροβατικού.
Κατά την κωλοτούμπα ο δρων στηρίζεται αρχικά με το κεφάλι και τα χέρια στο έδαφος σε πρόσθια θέση και στη συνέχεια δίνει ώθηση ώστε το κάτω μέρος του σώματος να περάσει πάνω από το κεφάλι -το οποίο πάντα βρίσκεται σε επαφή με το έδαφος- και να καταλήξει στο έδαφος σε ύπτια θέση (Βικιπαίδεια)
Μετά την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας (χωρίς την ψήφο πάντως του Κυρ. Μητσοτάκη), έφτασε η ώρα του νέου Μνημονίου της Αριστεράς.
Με υπογραφή του αριστερού μεγαλοαστού Βαρουφάκη, η νέα αριστεροδεξιά κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου αιτείται το νέο μνημόνιο.
Σας παραθέτουμε την επιστολή:




Όπερ εστί μεθερμηνευόμενον…

Αθήνα, 18 Φεβρουαρίου 2015
Αγαπητέ πρόεδρε του Eurogroup

Τα τελευταία πέντε χρόνια ο λαός της Ελλάδας έχει καταβάλει αξιοσημείωτες προσπάθειες για την οικονομική προσαρμογή. Η νέα κυβέρνηση δεσμεύεται σε μια ευρύτερη και βαθύτερη μεταρρυθμιστική διαδικασία που αποσκοπεί στη διαρκή βελτίωση των αναπτυξιακών και εργασιακών προοπτικών στην επίτευξη της βιωσιμότητα του χρέους και της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, διασφαλίζοντας την κοινωνική δικαιοσύνη και μετριάζοντας το σημαντικό κοινωνικό κόστος της διαρκούσης κρίσης.

Οι ελληνικές Αρχές αναγνωρίζουν ότι οι από τις προηγούμενες κυβερνήσεις συμφωνηθείσες διαδικασίες διακόπηκαν από τις πρόσφατες προεδρικές και εθνικές εκλογές και ότι, ως αποτέλεσμα, αρκετές από τις τεχνικές διευθετήσεις έχουν ακυρωθεί. Οι ελληνικές αρχές τιμούν τις οικονομικές υποχρεώσεις της Ελλάδας προς όλους τους πιστωτές, και δηλώνουν την πρόθεσή μας να συνεργαστούμε με τους εταίρους μας προκειμένου να αποτραπούν τεχνικές επιπλοκές στο πλαίσιο της Κύριας Σύμβασης Χρηματοπιστωτικής Διευκόλυνσης την οποία αναγνωρίζουμε ως δεσμευτική ως προς το χρηματοπιστωτικό και διαδικαστικό της περιεχομένου.

Στο πλαίσιο αυτό, οι ελληνικές αρχές αιτούνται τώρα την επέκταση της Σύμβασης Διευκόλυνσης Οικονομικής Ενίσχυσης  για μια περίοδο έξι μηνών από τη λήξη της κατά την οποία περίοδο θα προχωρήσουμε από κοινού, κάνοντας βέλτιστη χρήση της δοθείσης ευελιξίας στην παρούσα συμφωνία, με στόχο την επιτυχή ολοκλήρωση επανεξέτασης της, βάσει των προτάσεων του, από τη μία πλευρά, η ελληνική κυβέρνηση και, από την άλλη, τα θεσμικά όργανα».

Ο στόχος της αιτούμενης εξάμηνης παράτασης της διάρκειας της Σύμβασης είναι :

α) Να συμφωνήσει στους αμοιβαία αποδεκτούς χρηματοπιστωτικούς και διοικητικούς όρους, η εφαρμογή των οποίων, σε συνεργασία με τους θεσμούς, θα σταθεροποιήσει την δημοσιονομική θέση της Ελλάδας, θα επιτύχει τα κατάλληλα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα, θα εγγυηθεί την βιωσιμότητα του χρέους και θα βοηθήσει στην επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων για το 2015 οι οποίοι λαμβάνουν υπόψη τους την παρούσα οικονομική κατάσταση.

β) να βεβαιώσει, συνεργαζόμενοι στενά με τους Ευρωπαίους και διεθνείς μας εταίρους, ότι οποιαδήποτε νέα μέτρα θα έχουν πλήρη χρηματοδότηση, απέχοντας από μονομερείς ενέργειες οι οποίες θα υπονόμευαν τους δημοσιονομικούς στόχους, την οικονομική ανάκαμψη και τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα.

γ) Να επιτραπεί στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να επαναφέρει την εξαίρεση (waiver) σύμφωνα με τις διαδικασίες και τους κανονισμούς.

δ) Να επεκταθεί η διαθεσιμότητα των ομολόγων του EFSF που διατηρεί το ΤΧΣ (HFSF) για τη διάρκεια της Συμφωνίας.

στ) Να ξεκινήσουν οι εργασίες ανάμεσα στις τεχνικές ομάδες, για τη δυνατότητα ενός νέου Συμβολαίου για την Aνάκαμψη και την Aνάπτυξη στο οποίο προσβλέπουν οι ελληνικές Αρχές, ανάμεσα στην Ελλάδα, την Ευρώπη και το ΔΝΤ, και το οποίο θα μπορούσε να ακολουθήσει την τρέχουσα Συμφωνία.

η) Να συμφωνηθεί η εποπτεία υπό το πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και, στο ίδιο πνεύμα, υπό το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, κατά τη διάρκεια της επεκταθείσας Συμφωνίας.

θ) Να συζητηθούν οι τρόποι της ενεργοποίησης της απόφασης του Eurogroup του Νοεμβρίου του 2012 σχετικά με τα δυνατά περαιτέρω μέτρα για το χρέος και τη βοήθεια τα οποία θα εφαρμοστούν , μετά την ολοκλήρωση της επεκταθείσας συμφωνίας, ως μέρος του Συμβολαίου που θα ακολουθήσει.

Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, η Ελληνική Κυβέρνηση εκφράζει την αποφασιστικότητα της να συνεργαστεί στενά με τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ώστε: α) να επιτύχει δημοσιονομική και χρηματοπιστωτική σταθερότητα, β) να διευκολύνει την Ελληνική Κυβέρνηση να εισάγει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις μακράς πνοής που απαιτούνται για την αποκατάσταση του βιοτικού επιπέδου εκατομμυρίων ελλήνων πολιτών μέσα από τη βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη, την επωφελή απασχόληση και κοινωνική συνοχή.
Yianis Varoufakis
Minister of Finance
Hellenic Republic




Τώρα αν έχει δίκιο ή όχι το tweet του Peter Spiegel, που παρατίθεται δίπλα και το οποίο αναφέρει ότι η παράταση που ζητά η νέα Ελληνική Κυβέρνηση δεν έχει καμία επί της ουσίας διαφορά από το αντίστοιχο αίτημα παράτασης της απελθούσας κυβέρνησης, είναι προς διερεύνηση….
Η Κομισιόν πάντως, φαίνεται να αποδέχεται το αίτημα, αφού η ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται την επιτήρηση, αλλά και την αξιολόγηση (όσο και αν η Γερμανία κάνει πάλι τη δύσκολη).
Το ενδιαφέρον είναι πως θα το «καταπιεί» ο Λαφαζάνης …… 
Εκτός και αν κάνει στροφή μαζί με τον …. Καμένο προς τον ......ρεαλισμό!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΤΑ ΣΤΗΝ ΚΟΛΟΚΥΘΟΠΙΤΑ

Εκ του ΦΑΝΟΥ δάνειον

(Ο Αρχοντοχωριάτης του Φουλιστάν)

Διάβασα, σε φουλικό ιστότοπο, ότι κατά την αποφράδα εσπέρα της 17ης του μηνός Γαμηλιώνος του 1ου Μεταμνημονιακού έτους έλαβε χώρα – στο ιδιαιτέρου οικιστικού κάλλους γειτονικό μας Φουλιστάν – μια ενδιαφέρουσα εκδήλωση: … “τη κοπή τη πίτα” της Ενώσεως Αποστράτων Αξιωματικών Τριχωνίας και Παραχελωίτιδος. Μια κοπή που άφησε όχι μόνο το στίγμα της αλλά και τις… κηλίδες της, ιδίως με τον παραληρηματικό χαιρετισμό του τοπικού «άρχοντα» πρός τους καλεσμένους. Ένα “κόψιμο” πριν από το κόψιμο (της πίτας), ήτοι ένα… “πρωθύστερο κόψιμο ”, όπως ενδεχομένως θα το χαρακτήριζε ο… Ιπποκράτης!

Οι παρευρεθέντες έγιναν, εκόντες άκοντες, μάρτυρες μιας πρωτοφανούς απρέπειας εκ μέρους του ανεκδιήγητου βλαχοδημάρχου ο οποίος φερόμενος δυσσεβώς, αμετροεπώς και ακατανοήτως εξέμεσεν όσο απόθεμα χολής και όξους διέθετε, βάλλοντας κατά της τιμής και της ιστορίας τής Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου, ξεπερνώντας με τον συμπλεγματικό τρόπο του όλους τους προκατόχους του.

Ο ευηθέστατος ταγός (εκ του ταγαρίου ετυμολογούμενος) κατά τον (ανιστόρητο) χαιρετισμό του προς τους στρατιωτικούς και απόστρατους, αφού επιστράτευσε όλες τις εφεδρείες της… μετριοφροσύνης του για να τονίσει ότι δεν παρίσταται στην εκδήλωση υπό την ιδιότητά του ως… Μεγάλου Δημάρχου του Φουλιστάν (Grande Maire de Foulistande), αλλά ως ένας απλός, τίμιος και μοναχικός έφεδρος αξιωματικός (οποία ταπεινότης!), κατέληξε στην βαρύγδουπη επισήμανση πως ΚΑΙ… η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Εφέδρων του Στρατού θα έπρεπε να εδρεύει στο Φουλιστάν!». Σιγά, ρε Καραμήτρο!

Για μισό, περίπου, αιώνα είμαστε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς– για τα αυτοδιοικητικά χρονικά της χώρας – απογύμνωσης της πρωτεύουσας ενός νομού από υπηρεσίες και ιδρύματα που της ανήκαν δικαιωματικά και τα οποία συστηματικά κατευθύνονταν προς το αδηφάγο γειτονικό Φουλιστάν, ελέω των πολιτικών σκωλήκων που εκτρέφονταν στην κόπρο του χρόνιου μαυρογιαλουριτισμού απασών των πολιτικών αποχρώσεων. Αν ήταν η Λέσχη των Εφέδρων που λείπει από τη συλλογή του βλαχοδήμαρχου για να ολοκληρωθεί ως άρχων, έφεδρος και… άφεδρος, χαλάλι του, ας την πάρει, και μάλιστα μετά βαΐων και κλάδων από μέρους μας! Μια ακόμα μεταφορά έδρας, και μάλιστα της συγκεκριμένης, θα ήταν για το Φουλιστάν σαν την προσθήκη ενός… καπνόφυλλου στις κεντρικές αποθήκες του Παπαστράτου! Εάν αυτό δεν είναι ενδειξη βλακώδους απληστίας, τί άλλο θα μπορούσε να είναι; Εκτός και αν το θολωμένο του νιονιό συγχέει τη Λέσχη των Εφέδρων με τη… Λέσχη Μπίλντεμπεργκ!

Πάντως, μεταξύ μας, καλό θα ήταν να την πάρουν την Λέσχη. Πρώτον, για να φύγει ο καημός του εφέδρου φουλοδημάρχου, δεύτερον για να φύγει η δική μας “αγωνία” περί ενδεχόμενης απώλειάς της και τρίτον για να προσγειωθούμε στη σκληρή πραγματικότητα! Ναι, και η έδρα των εφέδρων, όπως και τόσες άλλες έδρες και αφεδρώνες, θα πρέπει να πάει στο Φουλιστάν! Στο κέντρο του αυτοδιοικητικού συγκεντρωτισμού της… Αιτωλικής Συμπολιτείας και της Στερεάς Ελλάδας ολοκληρης! Εκεί όπου εδράζεται ο αρχοντοχωριάτικος μεγαλοϊδεατισμός, ο συμπλεγματικός επαρχιωτισμός, η ζηλοφθονία και η αέναη έλλειψη σεβασμού προς την Ιερή Πόλη για την θυσία και το μεγαλείο της οποίας έγραψε ο Σολωμός, ο Παλαμάς, ο Κάλβος, ο Γκαίτε, ο Μπαϋρον και άλλοι. Γνωστά όλα αυτά σε όλους και πολύ περισσότερο στη γειτονική πόλη, το Φουλιστάν. Όμως, ο δυσσεβής και ανιστόρητος αγροικάρχων δεν σταμάτησε εδώ! Μόλις είχε ανοίξει την βαλβίδα εκτόνωσης του εγκεφαλικού του βόρβορου ή, αλλιώς, το κουτάκι με τις μα… (μαργαρίτες) και ιδού τι ξεστόμισε ο φουλάνθρωπος: «Το Φουλιστάν είναι η πρωτεύουσα πόλη και για όσους δεν το καταλαβαίνουν: το Αγρίνιο είναι η μισή Αιτωλοακαρνανία.»

Εξοχικότατε,
Κοντοσουβλότατε, Φρυγανελότατε,
Μυζηθρότατε και Μαλθακότατε
“κύριε” Φουλοδήμαρχε,

Έχετε παρανοήσει το εξής απλό γεγονός: Μπορεί η πόλη σας να είναι, όπως λέτε, η μισή Αιτωλοακαρνανία. Μπορεί αύριο να γίνει η μισή Στερεά Ελλάδα και μεθαύριο ολόκληρη η Ελλάδα (δυστυχία μας!), όμως βάλτε καλά τούτο στην κάρα σας – εάν η φαιά… πρέντζα που καταλαμβάνει την εγκεφαλική κοιλότητα έχει αφήσει λίγο ελεύθερο χώρο:
ΤΟ ΦΟΥΛΙΣΤΑΝ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ!
Δεν υποτιμούμε κανένα και πολύ περισσότερο τους συμπολίτες σας. Αυτό το κάνετε με ιδανικό τρόπο εσείς, υποτιμώντας τη νοημοσύνη τους και προσπαθώντας να τους εντάξετε στη διελκυστίνδα μιας στείρας αντιπαράθεσης με τους Μεσολογγίτες, χάριν των προσωπικών σας πολιτικών φιλοδοξιών και επιδιώξεων.

Εξηγούμεθα για να μην παρεξηγούμεθα, δεδομένου ότι οι κυκλοφορούντες βαρυκέφαλοι δεν είναι ευάριθμοι. Δεν μπορεί το Φουλιστάν να γίνει Μεσολόγγι διότι ούτε ο χρόνος ξαναγυρίζει ποτέ πίσω, ούτε η Ιστορία ξαναγράφεται. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους που και τα Σκόπια δεν μπορούν ποτέ να γίνουν Μακεδονία, όποιο όνομα και αν πάρουν, όσα αγάλματα και αν φυτέψουν σε πλατείες και συντριβάνια. Ούτε το Αρκαλοχώρι μπορεί να γίνει Αρκάδι, ούτε και τα Σούρμενα Θερμοπύλες! Η διαφορά μας, το παραδέχεστε ή όχι, δεν είναι ποσοτική αλλά ποιοτική. Είναι σαν τη διαφορά του «αρχοντοχωριάτη», στο ομώνυμο έργο του Μολιέρου, με τον πραγματικό άρχοντα. Όπως τη διαφορά τους δεν μπορούσαν να τη γεφυρώσουν τα χρήματα του πρώτου, έτσι και μεταξύ μας δεν μπορεί να τη γεφυρώσει το μέγεθος των εκλογικών καταλόγων. Ή, για να στο πω πιο μεσολογγίτικα, χρησιμοποιώντας τους στίχους του συμπατριώτη μας Κωστή Παλαμά: «Η μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα». Κάντε μια αναγωγή σε επίπεδο των πόλεων και έχετε την απάντηση. Γκέκε στουρναρότατε;

Επειδή δεν τρέφω μεγάλη εκτίμηση στην ποιότητα των συνειρμικών σας διεργασιών – κρίνοντας από το κείμενο της ομιλίας σας – προκειμένου να μην διολισθήσετε σε λάθος συμπεράσματα περί ημετέρου… ρατσισμού (… φουλοβοφία και τα τοιαύτα) – σας ξεκαθαρίζω ότι τα ποιοτικά στοιχεία που ισχυριζόμαστε ότι χωρίζουν τις δύο πόλεις δεν βρίσκονται στα… μιτοχόνδρια, αλλά σχετίζονται με τους αγώνες, την παράδοση, τον πολιτισμό σε βάθος 250 χρόνων και στην αύρα της λιμνοθάλασσας. Το Μεσολόγγι κατάκτησε την αίγλη του, την ιερότητά του, τον θαυμασμό και τον σεβασμό όλου του κόσμου με το αίμα του. Αντίθετα με όσα ισχυρίζεσθε στην αήθη ομιλία σας, δεν του χαρίστηκε και δεν του δόθηκε τίποτα που δεν το άξιζε. Τουναντίον, ο πολιτικός καιροσκοπισμός, η ψηφοθηρία, η αναξιοκρατία, η ζηλοφθονία και η πολιτική μικροπρέπεια το απογύμνωσαν από τα δικαιώματά του. Σε ό,τι αφορά τη διαφορετικότητα τού… DNA μας, που έγραψε ο πρώην δήμαρχος Π.Κ. απαντώντας στα βλιτώδη λεγόμενά σας, μην το πάρετε κατάκαρδα ή τοις μετρητοίς, όπως, δηλαδή, το πήρε ο εν Μεσολογγίω γεννηθείς και εν Αγρινίω διαβιών συμφούλης σας Γ.Σ. ο οποίος το θεώρησε σαν έκφραση… ρατσισμού! Συγκρατηθείτε φούληδες! Δεν διαθέτουμε… φούρνους, πλην των αναγκαίων για το καθημερινό μας ψωμί, ούτε και ο «ΑΣΤΙΓΞ» διέθετε ποτέ καμμιά γραμμή παραγωγής φουλοσαπώνων! Τέλος, δεν πιστεύουμε εις την «ευγονική», διότι παρά τις μακροχρόνιες προσπάθειες που κάναμε για τη βελτίωσή σας, αποστέλλοντας στα μέρη σας ιεραποστόλους – γαμπρούς (από τους καλύτερους), με λύπη διαπιστώνουμε σήμερα ότι δεν καταφέραμε απολύτως τίποτα! Ήταν σαν να κ’βαλάγαμε τόσα χρόνια νερό με το…παραγάδ’!
Όθεν, τα περί DNA ήταν απλώς μια εκδήλωση του μεσολογγίτικου χιούμορ, που εάν δεν το καταλαβαίνετε μπορείτε να απευθυνθείτε στον Ο.Ο.Σ.Α. και να ζητήσετε κάποια από τις γνωστές… εργαλειοθήκες: “Μπλίκα”, “Νάπα”, “Πεπάνια” κ.ά. Θα σας βοηθήσει και θα σας αναβαθμίσει τα μάλα. Ιδού, λοιπόν, η καθ’ ημάς έννοια του ακρωνυμίου DNA: [D.N.A.=Dropisas Neoplοutoi Ader-foulides]. Αυτό σας το επισημαίνω για να μην μπείτε στον κόπο να υποβληθείτε σε… τεστ DNA. Άλλωστε, απ’ ό, τι ξέρω, εσείς εξοχέστατε δεν είστε αυτόχθων φούλης αλλά επιλήσμων έπηλυς, εκ Μακρυνείας καταγόμενος (και αυτή σφετερισμένη από το Μεσολόγγι!). Αναρωτιέμαι πόσο κόμπλεξ μπορεί να κουβαλάει κανείς μέσα του ώστε να μη γράφει στο βιογραφικό του τον τόπο όπου γεννήθηκε! Λότο γαρ η ψυχή των απολωλότων!

Δεν θα συνεχίσω με το υπόλοιπο κείμενο της ομιλία σας, όπου κάνοντας το άσπρο μαύρο, οι προκομμένοι φούληδες καταπιέζονται και αδικούνται από τους αχαΐρευτους Μεσολογγίτες που ζουν περιμένοντας εξ ουρανού το κρατικό μάννα, ενώ εργάζονται υποχθονίως για την απογύμνωση του Φουλιστάν από υπηρεσίες και ιδρύματα! Εξοχότατε, εάν απορείτε που πήγε η αεροπορική βάση και το πανεπιστήμιο που έφυγαν από την επίκράτειά σας, καλό είναι να μάθετε την αλήθεια: τη μεν αεροπορική βάση τη βολέψαμε στο σάλτσινο που βρισκόταν πίσω από το γήπεδο, το δε πανεπιστήμιο στεγάζεται στα κτήρια των πρώην εκπαιδευτηρίων «Μακαρονού» μέχρι να ευρεθεί καλύτερος χώρος. Εάν κάθε τόσο βλέπετε μαχητικά αεροπλάνα πάνω από το FIR του Φουλιστάν, πρόκειται για τον Πρεβεζάνο και το Μινελή που το πάνε φιρί φιρί να σας σπάσουν τα νεύρα!
Αλήθεια, πότε κοιταχτήκατε για τελευταία φορά;

Ολοκληρώνοντας τον σχολιασμό του ντελιρίου σας, επισημαίνουμε την «ύβριν» που διαπράξατε λέγοντας πως το Μεσολόγγι ..υποτίθεται ότι κάποτε ήταν ένας ιστορικός χώρος! Έπρεπε να ζήσουμε για να τ’ ακούσουμε κι αυτό! Ότι, δηλαδή, το μέρος της Επανάστασης που αφορούσε στο Μεσολόγγι, κατά τον κύριο φουλοδήμαρχο, δεν ήταν παρά μια… εικονική πραγματικότητα! Τουτέστιν, παραμύθια της Χαλιμάς! Μήπως τα “ιστορικά” ρεπουσοκείμενα δρουν και αναδρομικά; Ας αποδώσουμε την ισοπεδωτική αυτή αποστροφή της ομιλία σας, κύριε ταγαροταγέ, στον ελλιπή χειρισμό της ελληνικής, όπως αυτό προκύπτει από τους μπόλικους σολοικισμούς σας. Ας το πάρει, λοιπόν, ο Αχελώος!.

Επίλογος

Εξοχέστατε κ. Grande Maire de Foulistande

Αφού κάνατε το μοιραίο λάθος να ανοίξετε την κερκόπορτα των εδρών ας πιούμε το πικρό ποτήρι μέχρι το τέλος, προς χάριν των επερχομένων γενεών, της υστεροφημίας μας και της ιστορίας. Θα επιχειρίσουμε εδώ ένα ιστορικό συμβιβασμό και θα προτείνουμε μία τίμια μοιρασιά, όπως θα ταίριαζε σε καλούς γείτονες που θέλουν να συνυπάρξουν ειρηνικά, μιας και δεν μπορούν να βγάζουν τα μάτια τους στο διηνεκές. Είμαι πεπεισμένος πως θα συμφωνείτε και εσείς.
Λοιπόν, ξεκινάμε. Η έδρα του Εφέδρου σας ανήκει… αξιωματικώς! Πάρτε την και σε καλή μεριά! Θέλουμε όμως την έδρα του Μουνίμου! Κακώς την κρατάτε, χωρίς να διαθέτετε καν στρατόπεδο, και λυπούμεθα ειλικρινώς που θα σας την στερήσουμε. Αυτό μάλλον θα αποβεί προς αμοιβαίον όφελος γιατί ούτε εσείς θα ξανακόψετε πίτα, ούτε εμείς θα ξαναμπούμε στον κόπο να ανασκευάσουμε τις αβελτηρίες σας! Δικιά μας, λοιπόν, αυτή. Του Δικηγόρου, φαντάζομαι θα την έχετε από χρόνια. Κρατήστε την μιας και μας έχετε βουτήξει και εκείνη του Εφετείου. Δική σας λοιπόν του Δικηγόρου. Πάρτε και του Ντόρου, μιας κι έχετε έντονο κυκλοφοριακό. Και του… Ζωτικού Χώρου δική σας για να μην ισχυρίζεστε ότι σας πνίγει το Μεσολόγγι. Πνίξτε τους όλους! Αν πνίγετε και κουνέλια, σας χαρίζουμε και την έδρα του… Στιφάδου. Κρατάτε την έδρα του Ποδοσφαίρου, αν και ιστορικώς διαθέτουμε τους τερματοφύλακες με την καλύτερη… Έξοδο (π.χ. Ασημάκης) και σας αφαιρούμε την έδρα της Διαιτησίας διότι κατά το παρελθόν είχατε επιδείξει τάσεις… διαιτητικής ωτοφαγίας. Για την έδρα του Φραγκοράπτου δεν σηκώνουμε κουβέντα. Την διατηρούμε στη μνήμη της αειμνήστου Τριάδος. Σαν αντιστάθμισμα σας αφήνουμε την έδρα του PRIDE (Υπερηφάνειας). Λόγω της πληθυσμιακής έκρηξης που έχετε θα την χρειαστείτε οπωσδήποτε. Κρατήστε την, λοιπόν, με όλες τις έδρες της. Κρατάμε την έδρα του Μητροπολίτου (μέχρι να επιστρέψει ο Συμεών) και του Καλογήρου, λόγω Άϊ-Συμιού. Δικές σας οι έδρες του Καντηλανάπτου και, ιδίως, του Νεκροθάπτου, όσο και αν ρίχνουμε τον Καψάλη και τον Ντάνο! Διατηρούμε την έδρα της Ιστορίας και σας αφήνουμε το παράρτημα της… Παραχάραξης. Κρατάτε του Καπνού και μας δίνετε της Φούντας. Σας επιστρέφουμε της Πίπας, γιατί συνοδεύει εκείνη του Καπνού. Και της Παρλαπίπας δική σας, τιμής ένεκεν για τα πολιτικά σας κνώδαλα. Της Τσίπας, ως αχρείαστη που σας είναι, την κρατάμε. Κρατάμε την έδρα των Μεταπρατών και σας αφήνουμε την αντίστοιχη των Προαγωγών. Από αυτούς ενδέχεται να προαχθείτε και σε πρωτεύουσα εάν τους πείσετε να ασχοληθούν ενεργότερα με την πολιτική. Εκ συναφείας κρατάτε και την των Ιεροδούλων. Παρά την κρίση όλο και κάτι θα περισσεύει από το ΕΣΠΑ! Σε μας μπορείτε να αφήσετε ένα παράρτημα. Διαθέτουμε για στέγαση το καινούργιο νοσοκομείο. Για τις υπόλοιπες έδρες μπορούμε να ορίσουμε ομάδες εργασίας. Για να μην λέτε, σαν τη Μέρκελ, ότι τεμπελιάζουμε! Και να μην μας έρθετε το φετεινό καλοκαίρι για λασπόλουτρα˙ μας έχετε ήδη πάρει και την έδρα του… Βούρκου!

Υ.Γ.
Ταγαρότατε άρχοντα, τη λέξη Πρωτεύουσα ξεχάστε την και θεωρήστε την ως εσαεί αλαργεύουσα! Η… Βασιλεύουσα, λόγω… βασιλόπιτας, θα μπορούσε να είναι μια κάποια λύση, αλλά κάτι τέτοιο θα προκαλούσε, μελλοντικά, σύγχυση με τη Νέα Φιλαδέλφεια, όταν με το καλό χτιστεί η… «Αγιά Σοφιά». Ανοιχτές παραμένουν οι προτάσεις για… Ζηλεύουσα, Κλαδεύουσα, Εκμαιεύουσα, Εδρομαζεύουσα, Καπηλεύουσα κ.ά. Προσωπικώς, επειδή πολύ μας τα έχετε σκοτίσει θα πρότεινα το… Πασπατεύουσα!

14/02/2015
Φ.
[ένθα Φ ≠ φούλης]


Το κείμενο σε μορφή Pdf  ΕΔΩ

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

Απ’ τις πλατείες με αγάπη

Του ΣΤΑΘΗ
Καθ’ οδόν άδοντες (ενώ τα σπίτια μας καίγονταν) προς τα Σούσα πηγαίναμε. Και στην αιχμαλωσία
της Βαβυλώνος μας έσερναν. Τώρα, καθ’ οδόν συνασπιζόμενοι προς τις Βρυξέλλες βαδίσαμε. Βαδίσαμε απ’ τις πλατείες του κόσμου, απ’ τη Μαδρίτη ως την Κωνσταντινούπολη, και φθάσαμε στο άντρο των διαπραγματεύσεων. Για να ακούσουμε την ηχώ της φωνής μας. Να μιλάει στους Δυνατούς για την οργή μας.
Έτσι θα έγραφα, προσπαθώντας να μιμηθώ το ύφος της, αν η κατάσταση ήταν μόνον δραματική. Το δράμα όμως έχει και τις πλάκες του – και ένας εύθυμος με τη θλίψη του τύπος, όπως η αφεντιά μου, δεν μπορεί παρά να χαριεντίζεται με τα ευτράπελα – ξέρετε καλύτερη ψυχοθεραπεία; Το ίδιο και ο τοπ τεν ποπ σταρ Βαρουφάκης (ο οποίος όσον περνούν οι ημέρες γίνεται όλο και πιο δικός μου άνθρωπος). Ανέκαθεν τον συμπαθούσα, τώρα όμως αρχίζω να τον λατρεύω.

Ποιος άλλος (σε όλην τη Γηραιά Ηπειρο) θα έλεγε ότι «η Αγκελα Μέρκελ είναι με διαφορά η πιο έξυπνη πολιτικός στην Ευρώπη, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για αυτό»; Μόνον ο Γιάννης! Ο Γιάννης είναι μετρ. Υπερβαίνει ακόμα κι εκείνον τον Μιχαήλ Ψελλό, ο οποίος ήταν τέτοιος μάστορας του λόγου, ώστε να γράφει «λιβέλους» που οι ενδιαφερόμενοι τους εξελάμβαναν ως «επαίνους».

Μη σας πω «ύμνους». Όπως ο ύμνος που -πάλι ο Γιάνης- ανέπεμψε στον κ. Σόιμπλε, όπως το σφαχτό αναπέμπει την τσίκνα στους θεούς. «Ισως (ο κ. Σόιμπλε) να είναι ο μοναδικός Ευρωπαίος πολιτικός με πνευματική ουσία, ένας πιστός ευρωπαϊστής και βαθιά φεντεραλιστής» (σ.σ.: οι υπογραμμίσεις δικές μου για να τις ευχαριστηθώ εις βάθος). Αντε τώρα να υποψιασθεί ο κουτογότθος ότι με αυτό το «φεντεραλιστής» ο δικός μας διαπραγματευτής άφηνε κομψούς υπαινιγμούς εναντίον του γερμανικού πειραματισμού να κάνει την Ευρώπη Τέταρτο Ράιχ. Προς επίρρωσιν μάλιστα της απέχθειάς του για τη διαβάθμιση των λαών, ο δικός μας Μιχαήλ Ψελλός διαβεβαίωσε τους πάντες ότι «θεωρεί τους Γερμανούς “καλύτερους” Ευρωπαίους από τους Γάλλους ή ακόμα και από εμάς τους Έλληνες».

Κατόπιν τούτων, μόνον στο γεγονός ότι οι κουτογότθοι είναι κουτόφραγκοι μπορεί να αποδοθεί το γεγονός ότι την επόμενη μέρα οι γερμανικές εφημερίδες κάγχαζαν με τους πτωχοπροδρομισμούς και τις γαλιφιές του Έλληνα υπουργού Οικονομικών. Αντί να καταλάβουν ότι ο τοπ τεν ποπ σταρ Γιάνης τούς έκανε πλάκα και να πάθουν την πλάκα τους, εξέλαβαν τις κυριολεξίες ως κυριολεξίες και πάθαμε την πλάκα μας εμείς.

 Αλλά εκεί που έπαθα τελείως την πλάκα μου, λύθηκα στα γέλια και δεν μπορώ να συνέλθω από χθες, είναι με τη Σύμβουλο κυρία Παναρίτη. Οχι επειδή η κυρία Παναρίτη με την τεχνογνωσία του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας ήταν Σύμβουλος του Περουβιανού Προέδρου, που αυτή τη στιγμή εκτίει ποινή εικοσαετούς καθείρξεως σε κάποια μπουζού της χώρας των Ινκας, όχι επειδή η κυρία Παναρίτη ήταν βουλευτής επικρατείας του Γιωργάκη [Γεώργιος ο Βήτα Παπανδρέου ο Γάμα(τα)], όχι επειδή η κυρία Παναρίτη έλεγε ότι δεν είναι πρόβλημα να κόψουμε τους μισθούς λίγο – κι όχι λίγο, πολύ, όχι για όλα αυτά, αλλά διότι γκάου!

Πώς αλλιώς να σας το πω, βρε παιδιά; γκάου! Γκντουπ! Ντιπ! Πώς να εκφρασθώ για να με εννοήσετε -δεν είμαι δα και ο Μιχαήλ Ψελλός να γράφω αίνους και να εννοώ ψόγους – Γκάου! πώς το λένε; Πλάκα έχει, πλάκα κάναμε και στην πλατεία μόλις μάθαμε τα νέα για τη Σύμβουλο Παναρίτη.

Εκεί όμως όλα ήταν αλλιώς, όλα, παρά το κρύο, ήταν ζεστά. Νεαρές και νεαροί μιας άλλης (για εμάς) νέας γενιάς, όμως και παλιοί σύντροφοι, φίλοι, λέγαμε ο ένας στον άλλον τα νέα μας, συζητούσαμε για την κυβέρνησή μας, αγωνιούσαμε για τις εξελίξεις, δούλευαν τα κινητά, «τι μαθαίνεις;», πάνω μας ολόφωτο το Κοινοβούλιο – παλιά καραβάνα ο Ζ.: «τώρα δίνουμε μάχη, την κριτική μετά!» μου λέει βλοσυρός. Πέραν του ότι ουδέποτε αντιμιλάω στον Ζ. (τον παλιό μου καθοδηγητή), μάλλον συμφωνώ μαζί του, όταν δεν με τρώει η άλλη σκέψη. Οτι, δηλαδή, η κριτική που δεν διατυπώνεται είναι υπο-κρισία. Ασε που καμιά φορά η κριτική, διαρκούσης της μάχης, βοηθάει για να δοθεί η μάχη καλύτερα! «Ασ’ τα αυτά» μου λέει ο Ζ., σαν να διάβασε τη σκέψη μου, «και πάψε να κάνεις πλάκα!». Εντάξει, του λέω,

αλλά γκάου! Γκάου, πανάθεμά με, γκάου!

Η ντροπή κι ο θυμός

Του Τάκη Καραγιάννη
Κάναμε εκλογές γιατί ο Αντώνης Σαμαράς δεν ήθελε να πάρει άλλα μέτρα και προσπάθησε να εγκλωβίσει τον ΣΥΡΙΖΑ, πετώντας την καυτή πατάτα της τελευταίας φάσης του Μνημονίου. Κι ο Τσίπρας είχε όλο το χρόνο να βρει ένα πρόσωπο που θα συμβολίζει την ιστορική αλλαγή που έγινε στη χώρα στις 25 Ιανουαρίου. Έτσι έλεγε ο ίδιος. Κι επέλεξε να προτείνει τον Προκόπη Παυλόπουλο. Έναν συνταξιούχο της πολιτικής που έμεινε στο πατάρι τον τελευταίο καιρό, αλλά που πάντα μύριζε ναφθαλίνη και συμβόλιζε το παλιό.
Προσπαθήστε να αναλογιστείτε για ποια πράγματα σας έρχεται στο μυαλό ο Παυλόπουλος. Η εύκολη απάντηση είναι για την απάθειά του, όταν η Λιάνα Κανέλλη δεχόταν επίθεση από τον Ηλία Κασιδιάρη. Είναι βαθιά ανθρώπινο το θέμα, αλλά όχι κοινοβουλευτικό. Πολιτικά, τι σας θυμίζει ο Προκόπης;
Μήπως σας θυμίζει τους διορισμούς στο Δημόσιο την περίοδο Καραμανλή;
Μήπως είναι αυτός πίσω από την επαίσχυντη δημιουργία της προφορικής συνέντευξης ώστε να μπουν τα «γαλάζια παιδιά» στον κρατικό μηχανισμό και να παρακαμφθεί το ΑΣΕΠ;
Μήπως ήταν αυτός που όλο το καλοκαίρι του 2007 έβλεπε την Πελοπόννησο να καίγεται και το υπουργείο του (Εσωτερικών) αδυνατούσε να κάνει έστω και το παραμικρό; Ή μήπως δεν ήταν το ίδιο το υπουργείο του που είχε την ευθύνη για τη φύλαξη της Αθήνας το 2008, όταν το Δεκέμβριο καιγόταν η μισή πόλη μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου;
Σε περίπτωση που δεν τα θυμάστε όλα αυτά, δεν φταίτε εσείς. Φταίει που έχουν εξαφανιστεί από τη συλλογική μνήμη, με τη νέα κυβερνητική ρητορική να αναλαμβάνει να σβήσει τα ίχνη της περιόδου Καραμανλή. Λογικό είναι να μην πειράζουν τον Λαφαζάνη οι διορισμοί και το πελατειακό κράτος που συντηρούσε ο Παυλόπουλος. Έτσι κι αλλιώς, η παραδοσιακή ελληνική Αριστερά με τη λαϊκή Δεξιά συναντούνται στο μεγάλο Δημόσιο τομέα και στους ημετέρους.
Ποιον λυπάμαι; Τον κακόμοιρο 20άρη που έφαγε το παραμύθι για το «πρώτη φορά Αριστερά». Γιατί αν του έλεγε κάποιος το περασμένο καλοκαίρι, μετά τις Ευρωεκλογές, πως θα είχε υπουργό τον Καμμένο και Πρόεδρο της Δημοκρατίας -προτεινόμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ- τον Παυλόπουλο, θα το σκεφτόταν να δηλώσει Αριστερός.
Υ.Γ. Αντιλαμβάνομαι πως η επιλογή Παυλόπουλου ήταν θέμα συσχετισμών. Για να τα έχουμε καλά με τον Γιούνκερ αφήνουμε τον Αβραμόπουλο εκεί που είναι, για να τα έχουμε καλά με το καραμανλικό μπλοκ παίρνουμε τον Προκόπη. Αλλά όλες οι επιλογές και οι συμβιβασμοί κρίνονται από την κοινωνία. Ο κόσμος είναι θυμωμένος με όσα έγιναν. Αλλά τώρα νιώθει ντροπή με ορισμένες επιλογές. Κι η ντροπή είναι κάτι που ξεπλένεται δυσκολότερα από τον θυμό.
Υ.Γ1. Σκεφτείτε τη στιγμή που ο Λαφαζάνης, ο Ξυδάκης, ο Κουράκης, ο Σκουρλέτης και άλλοι θα αναφωνούν «Προκόπης Παυλόπουλος» αντί για Κώστας Γαβράς, Νίκος Αλιβιζάτος ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Αμήχανο, έτσι; Ειδικά για τον Άδωνι. Θυμηθείτε τι έλεγε, μόλις τέσσερα χρόνια πριν (μετά το 01:50).

Υ.Γ2. Υπάρχει κάτι χειρότερο στην ομιλία του Τσίπρα, λίγο πριν πει το όνομα Παυλόπουλου. Μίλησε για «οργανική ενότητα λαού και κυβέρνησης». Η οργανική ενότητα είναι εγγενές χαρακτηριστικό του ιταλικού φασισμού και την επιβάλλουν τα φασιστικά καθεστώτα. Δεν το λέω εγώ, το λέει ο Γκράμσι (Οι Θέσεις της Λυών, σελ. 28). Κρίμα, πολύ κρίμα.