Του Νίκου Τσούλια
Η χώρα βαδίζει προς τη
χρεοκοπία και προς τη δραχμή με την αποκλειστική ευθύνη μιας μοιραίας
διακυβέρνησης που έχει ως μόνη της αγωνία την κομματική επιβίωση. Οι
συγκυβερνώντες έχουν άγνοια κινδύνου, όταν η ιστορική ευθύνη που θα τους
βαραίνει θα είναι τεράστια. Προχωρούν σε ένα δημοψήφισμα ανιστόρητο και
αντι-ιστορικό, χωρίς νόημα και αξία, ένα δημοψήφισμα / φάντασμα, το οποίο όμως
ανοίγει την κερκόπορτα για την άλωση της χώρας από τις αγορές.
Το αριστεροακροδεξιό
κυβερνητικό σχήμα προέκυψε από την κρίση της χώρας μας και από έναν διάχυτο
λαϊκισμό που καταδυναστεύει εδώ και χρόνια το μέλλον και την προοπτική της
χώρας. Δεν είχε ποτέ σχέδιο διακυβέρνησης της χώρας σε μια ευρωπαϊκή πορεία.
Παγίδεψε συνειδητά τον ελληνικό λαό ότι θα καταργήσει τα Μνημόνια και αντ’
αυτού όχι μόν0 τα υιοθέτησε και ετοιμάζει το «αριστερό Μνημόνιο», αλλά
καταστρέφει και την ευρωπαϊκή δυναμική της Ελλάδας. Ποιο είναι το πολιτικό τους
«όραμα»; Να βγάλουν την χώρα μας από την ευρωζώνη και να την επαναφέρουν στη
Βαλκανική της γειτονιά, εκεί που ήταν στις παλιές εποχές! Δηλαδή μπορούμε να
κατανοήσουμε έναν πολιτικό χάρτη γεωστρατηγικής σύλληψης στο οποίο μπορούν να
είναι σε ευρωπαϊκή πορεία τα Σκόπια, η Αλβανία και η Τουρκία, και η Ελλάδα να
ζει στη μακαριότητα της απομόνωσής της; Ήδη η Τουρκία προκλητικά «γενναιόδωρη»
εμφανίζεται πρόθυμη να πληρώσει τη δόση μας στο Δ.Ν.Τ., για να αναπτυχθεί
περισσότερο η φιλία των χωρών που αφορά και τη «λίμνη του Αιγαίου»!!
Η συγκυβέρνηση έχει χάσει
την πρωτοβουλία των κινήσεων. Η άσκηση της εξουσίας γίνεται με μειονεκτικούς
πλέον όρους και συνθήκες, με λόγια «αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας» αλλά με
κοινωνική και εθνική πραγματικότητα απόλυτης ταπείνωσης. Σήμερα το πολιτικό
ενδιαφέρον και η σκέψη των Ελλήνων στρέφεται στο επικείμενο δημοψήφισμα, στις
κλειστές τράπεζες και στο σκηνικό που διαμορφώνουν οι «θεσμοί» και οι
ευρωπαϊκοί εταίροι μας. Η πολιτική της κυβέρνησης είναι σε δεύτερη μοίρα. Ωστόσο,
αυτή η ελλειμματικότητα της κυβερνητικής πολιτικής στη σημερινή συγκυρία της
πλήρους απομόνωσης της χώρας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι είναι εφιαλτική για τον
τόπο. Η οικονομία της χώρας βουλιάζει. Η χρηματική ρευστότητα στραγγίζει σαν το
νερό στην άμμο. Οι επενδύσεις και τα έργα σταμάτησαν. Ο τουρισμός ζει στην
ασφυξία των ταξιδιωτικών οδηγιών.
Η συγκυβέρνηση γίνεται
καταστροφική για την εθνική πορεία της χώρας, για την κοινωνική συνοχή, για την
οικονομική κατάσταση, για το ευρωπαϊκό μέλλον. Τα κρίσιμα ερωτήματα για όλους
τους Έλληνες είναι βασανιστικά. Υπάρχει το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας ή έχει
ήδη υπονομευθεί απόλυτα; Είναι αντιστρέψιμη η πορεία της εκτεταμένης και βαθιάς
οικονομικής ύφεσης ή θα βλέπουμε εικόνες όλο και πιο γκρίζες;
Η συγκυβέρνηση αντί να
διαχειριστεί την κρίση σε μια προοπτική υπέρβασής της, επιχείρησε ένα άλμα στο
κενό. Διαμόρφωσε τη δήθεν «αριστερή Μεγάλη Ιδέα», να αλλάξει την Ευρώπη. Ποιοι,
οι παρέες του Λαφαζάνη και του Στρατούλη, του Βαρουφάκη και του Λεωτσάκου, της Κωνσταντοπούλου
και της Ραχήλ, του Καμμένου και του Νικολόπουλου! Με ποιους πολιτικούς και
κοινωνικούς συσχετισμούς εντός της Ελλάδας και εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με
ποια εθνική στρατηγική, με ποιο πολιτικό σχεδιασμό;
Έχουν κάνει τις
φαντασιώσεις τους, αριστερίστικες και εθνικιστικές, πεδίο πολιτικής εφαρμογής!
Οι μισοί εντός του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ζουν με το όνειρο της δραχμής και ενός
απομονωμένου «σοσιαλιστικού εγχειρήματος» και οι άλλοι μισοί θέλουν ευρωπαϊκό
προσανατολισμό αλλά φοβούνται να βγουν μπροστά! Φοβούνται την αριστερή
σταλινική προγραφή, την «προδοσία» στον αριστερισμό…
Είναι όμηροι των ιδεοληψιών
τους και των εθνικιστικών παραληρημάτων τους. Έχουν μετασχηματίσει το πολιτικό
πεδίο της χώρας σε κομματικό σκηνικό, όπου επικρατεί η γνωστή άμιλλα του ποιος
είναι πιο αριστερός για να προάγεται στην επετηρίδα και του ποιος είναι
μετριοπαθής για να συγκεντρώσει την οργή των θεματοφυλάκων της αριστεροσύνης.
Θεωρούν ότι κάνουν αριστερή πολιτική, επειδή φαντασιώνονται και θεωρητικολογούν
τώρα που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας. Θεωρούν ότι είναι η
μοναδική τους ευκαιρία.
Η επιτομή της
αριστερίστικης δημαγωγίας τους συμβολίζεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο στο
πρόσωπο της προέδρου της Βουλής. Το αλαζονικό και απόλυτα παρακμιακό προσωπείο
της μαζί με μια αίσθηση αυτοκράτειρας είναι δηλωτικά στοιχεία «πετροβολημένου».
Η ιδεολογική τους σύγχυση δεν είναι μια απλή «τρικυμία εν κρανίω»˙ συνιστά
συλλογική κομματική παράκρουση. Ακούνε τα προεκλογικά νταούλια που
ονειρεύτηκαν, αλλά δεν έχουν καταλάβει ποιοι ήδη τα κτυπάνε και ποιοι έχουν
αρχίσει να χορεύουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου