Το πρωταρχικό μέλημα είναι να φύγει αυτή η κυβέρνηση

Του Γιάννη Ξένου (αναδημοσίευση από http://ardin-rixi.gr/)

Με το όσα έχει πράξει ο Σύριζα ως κυβέρνηση αυτό το πεντάμηνο και κυρίως από τη στιγμή που εξήγγειλε ο Αλέξης Τσίπρας το διχαστικό δημοψήφισμα είναι ώριμος ο καιρός να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα γύρω από αυτόν τον πολιτικό χώρο. Είμαι σε συναναστροφή με τον Σύριζα (θέλοντας και μη) από το 2003 όταν άρχισα να ασχολούμαι με τα πολιτικά πράγματα μέσω του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ. Για όσους δεν το θυμούνται το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ ήταν παρακλάδι του Ευρωπαϊκού και του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ, του κινήματος δηλαδή ενάντια στην παγκοσμιοποίηση που είχε εμφανιστεί στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.

Ο Συνασπισμός συμμετείχε τότε στο ΕΚΦ, όπως και πολλές άλλες ομάδες της αριστεράς και του αριστερισμού, παρότι πρόεδρός του τότε ήταν ο Νίκος Κωνσταντόπουλος και τα μισά τους πρωτοκλασάτα στελέχη είχαν πάει στο σημιτικό Πασόκ ή φλέρταραν μαζί του τα προηγούμενα χρόνια, όσο ήταν ακόμα κραταιό. Ο λόγος που τον δεχόταν στο ΕΚΦ όλες οι υπόλοιπες ομάδες ήταν ότι στο ΕΚΦ συμμετείχαν οι «κινηματικοί» άνθρωποι του Συνασπισμού, που έκαναν «αγώνα» για να καθαρθεί ο Συνασπισμός από τις συμβιβασμένες και φιλο-παγκοσμιοποιητικές αντιλήψεις ανθρώπων όπως του Κωνσταντόπουλου (θυμίζουμε το Ναι του στο σχέδιο Ανάν). Για ποιο λόγο ο Συνασπισμός επεδίωξε να συμμετάσχει στο ΕΚΦ φάνηκε λίγους μήνες αργότερα όταν κάποια κομμάτια του ΕΚΦ (ΚΟΕ, ΔΕΑ, ΚΕΔΑ κ.ά.) πήγαν με τον Συνασπισμό, έφτιαξαν τον Σύριζα και συμμετείχαν στις εκλογές του 2004. Στις εκλογές του 2004 με την ψυχή στο στόμα ο Σύριζα του Κωνσταντόπουλου έλαβε 3,3% και διατηρήθηκε στη Βουλή.

Στήνοντας τον Σύριζα, ο Συνασπισμός έμεινε στο πολιτικό παιχνίδι σε μια κρίσιμη καμπή, όταν το σημιτικό Πασόκ κατέρρεε και ο Συνασπισμός έχανε τον ρόλο του ως αριστερός ψάλτης του. Οι «κινηματικοί» Συνασπιστές, οι αριστερίστικες ομάδες και οι ανεξάρτητοι αριστεροί που πρωτοστάτησαν στη δημιουργία του Σύριζα, του πρόσφεραν το αριστερό άλλοθι που του χρειαζόταν για να συνεχίσει την ύπαρξη του.

Πάνω σε μια απάτη στήθηκε ο Σύριζα και πάνω σ’ αυτή συνέχισε την πορεία του. Από τη μια ήταν οι «σοβαροί» (π.χ. ο Κουβέλης, ο Παπαδημούλης και ο Δραγασάκης) που είχαν προσβάσεις στην εξουσία και από την άλλη οι «κινηματικοί», αυτοί που είχαν ρόλο να απομυζούν τα κινήματα για ψήφους. Αυτή την απάτη ο Σύριζα την μεταχειρίζεται από τότε (και πολλοί θα πουν ότι γίνεται από πολύ παλιότερα) μέχρι τις σημερινές δραματικές ώρες. Τα ίδια έκανε με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 206-2007 που τις χρησιμοποίησε σε κεντρικό επίπεδο, ενώ σε κινηματικό δεν έπαιζε κανέναν ρόλο η νεολαία του. Τότε είχε εμφανίσει μια πρώτη δημοσκοπική γιγάντωση (το 2008 κάποιες δημοσκοπήσεις τον εμφάνιζαν να φτάνει σε ποσοστά κοντά στο 18%), η οποία γρήγορα ξεφούσκωσε.

Η μεγάλη απάτη όμως στήθηκε μετά την υπαγωγή της χώρας στα μνημόνια. Τότε η νεολαία τους ήταν στην κάτω πλευρά της Πλατεία Συντάγματος για να είναι μακριά από τον απλό κόσμο που διαδήλωνε στην πάνω πλευρά και να μην «λερωθεί» από τη λαϊκότητά του. Έψαχνε μάλιστα να βρει όσες περισσότερες αργεντίνικες, ισπανικές και ιταλικές σημαίες για να τις αντισταθμίζει με τις ελληνικές της πάνω πλατείας.

Από τις εκλογές του Ιουνίου και μετά όμως η απάτη χόντρυνε, ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα που είναι δίπλα του (Παππάς, Βαρουφάκης, Βούτσης κ.ά.) πέρασε στον Σύριζα την ιδέα περί «Κυβερνώσας Αριστεράς». Εκμεταλλευόμενοι τη διάλυση του Πασόκ, πήρε εν πολλοίς τις διακηρύξεις του ΓΑΠ και των κηπουρών του, ότι «λεφτά υπάρχουν» και τις ξανασέρβιρε με νέο περιτύλιγμα στους ψηφοφόρους, σε μεγάλο βαθμό, του Πασόκ. Πιστός στο διπλό παιχνίδι του Σύριζα, από τη μια επισκεπτόταν αμερικανικά πανεπιστήμια για ομιλίες που του διοργάνωνε ο Βαρουφάκης για να αποκτήσει σχέσεις με τον αμερικανικό παράγονται και από την άλλη το κόμμα προσπαθούσε να καπελώσει κάθε αντιμνημονιακή πρωτοβουλία.

Στα δυόμιση χρόνια που βρέθηκε στην αξιωματική αντιπολίτευση η τακτική του ήταν ίδια με αυτή του ΓΑΠ την διετία 2007-09, ζητούσε σε κάθε περίσταση να πέσει η κυβέρνηση και να προκηρυχθούν εκλογές. Μετά από κάθε ψηφοφορία που έφευγε κάποιος βουλευτής του Πασοκ ή της Δημάρ, αμέσως έστηνε γέφυρες επικοινωνίας μαζί του. Έτσι προσχώρησε στον Σύριζα ακόμα και η Τζάκρη που είχε υπογράψει δύο μνημόνια ή ο Παραστατίδης, ο Βουδούρης και άλλοι γυρολόγοι που είχαν υπογράψει μνημόνια ή μεσοπρόθεσμα προγράμματα.

Σε αυτά τα δυόμιση χρόνια έπεισε τον αντιμνημονιακό κόσμο ότι η απαλλαγή από τα μνημόνια θα γίνει μέσω της ανάθεσης. Ψηφίζοντας οι πολίτες Σύριζα, κατευθείαν θα καταργηθούν τα μνημόνια (ήταν και ένα από τα βασικά προεκλογικά συνθήματά τους, «Ψηφίζουμε και Φεύγουν» διέδιδαν στις ευρωεκλογές του 2014), δεν χρειάζονταν κανένας άλλος αγώνας.

Όλο τους το πρόγραμμα περιστρεφόταν γύρω από μια ακατάσχετη παροχολογία, από μια υπόσχεση για επιστροφή στις καλές εποχές των αρχών της προηγούμενης δεκαετίας. Στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ο Τσίπρας υποσχόταν 12 δισ. ευρώ σε παροχές. Όταν ο Χατζηνικολάου σε μια προεκλογική συνέντευξη του Τσίπρα τον ρώτησε που θα βρει τα 12 δισ., του απάντησε ότι θα χρησιμοποιήσει τα 11 δισ. ευρώ που περίσσεψαν από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και βρισκόταν στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Δεν έμεινε στην εξουσία ούτε ένα μήνα και στις 20 Φεβρουαρίου με τη συμφωνία περί παράτασης του δεύτερου μνημονίου δέχτηκε τα 11 δισ.  ευρώ να επιστραφούν στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης!

Οι πέντε μήνες διακυβέρνησής τους ήταν η απόλυτη διάψευση των προσδοκιών που είχαν δημιουργήσει τα προηγούμενα χρόνια. Η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου ήταν ένα πρώτο καμπανάκι για το πόσο ανίκανοι είναι. Επέστρεψαν τα 11 δισ. του ΤΧΣ, δέχτηκαν να παραταθεί το μνημόνιο και δεν πήραν τίποτα χειροπιαστό. Τους επόμενους μήνες για να μπορούν να αποπληρώνουν τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας προς την τρόικα εξάντλησαν πρώτα τα κρατικά διαθέσιμα και μετά έβαλαν χέρι στα διαθέσιμα των Ταμείων, των Φορέων και Περιφερειών/Δήμων, ενώ παράλληλα δεν αποπλήρωναν κανέναν προμηθευτή του Δημοσίου, οδηγώντας την αγορά σε ασφυξία.

Κέρδιζαν χρόνο διαπραγμάτευσης, τρώγοντας τις σάρκες της ελληνικής οικονομίας, μέχρι το Πάσχα ουσιαστικά δεν έκαναν τίποτα, ουσιαστικά έστελναν τον Βαρουφάκη με πρόχειρα χαρτιά να κάνει διάλεξη στους υπόλοιπους υπουργούς και να διασύρει την χώρα μας. Μετά το Πάσχα που οι τροϊκανοί άρχισαν τις ομοβροντίες ο Τσίπρας απομάκρυνε από το προσκήνιο τον Βαρουφάκη και έβαλε την τριάδα Δραγασάκη/Τσακαλώτο/Χουλιαράκη να αναλάβει τη διαπραγμάτευση, αλλά ο Βαρουφάκης (όπως καταγγέλλουν και υπουργοί της κυβέρνησης) σαμποτάριζε κάθε προσπάθεια διεξόδου.

Μια εβδομάδα πριν λήξει η παράταση του μνημονίου ο Τσίπρας έστειλε πρόταση στην τρόικα με μέτρα που κοστολογούνται από την κυβέρνηση στα 8 δισ. ευρώ για τον επόμενο 1,5 χρόνο. Και εκεί που όλα έδειχναν ότι ο Τσίπρας θα συμβιβαζόταν, ο Γιουνκέρ ανέφερε ότι η διαφορά μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας ήταν μόνο 60 εκ. ευρώ, όσο περίπου θα στοιχίσει το δημοψήφισμα (η Φωτίου το κοστολόγησε στα 50 εκ. ευρώ). Και εκεί ο Τσίπρας έκανε άλλη μια στροφή και ανήγγειλε δημοψήφισμα ενώ ο Χουλιαράκης ακόμα διαπραγματευόταν με την τρόικα.

Την Παρασκευή το βράδυ, λοιπόν, με την εξαγγελία του δημοψηφίσματος ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του απώλεσαν και την ελάχιστη αξιοπιστία που τους είχε απομείνει. Δεν είχε την προνοητικότητα να περιμένει μερικές ώρες ακόμα για να έχει στα χέρια του την τελική πρόταση της τρόικας και να μην γίνει όλο αυτό το μπάχαλο με τον ΦΠΑ στα ξενοδοχεία, αν η πρόταση της τρόικας είναι για 23% ή για 13%. Θα πει κανείς αυτό είναι το ελάχιστο, αλλά είναι και αυτό ενδεικτικό της προχειρότητας της κυβέρνησης.

Η κίνηση του Τσίπρα για δημοψήφισμα άνοιξε τους Ασκούς του Αιόλου. Έδωσε στους Ευρωπαίους το πάτημα που ήθελαν για να απομονώσουν πλήρως την Ελλάδα. Πρώτα πρώτα έκοψαν τον ELA που εδώ και μήνες κρατούσε τις τράπεζες ζωντανές. Η κυβέρνηση ως προς αυτό δεν μπορεί να δηλώνει ότι αιφνιδιάστηκε, αφού τον τελευταίο μήνα οι επεκτάσεις του ELA σε κάθε Δ.Σ. της ΕΚΤ περνούσαν με την ψυχή στο στόμα. Οι Γερμανοί και οι κοντινοί σε αυτούς υπουργοί Οικονομικών ζητούσαν επίμονα εδώ και καιρό να κοπεί η ρευστότητα και η ΕΚΤ να ζητήσει περισσότερα ενέχυρα από τις ελληνικές τράπεζες.

Αλλά ακόμα και μετά το κλείσιμο των τραπεζών και τις ντροπιαστικές εικόνες των ουρών έξω από τα ΑΤΜ, ο πρωθυπουργός δεν είχε το θάρρος να βρεθεί προ των ευθυνών του. Κρατούσε καθυστερήσεις μέχρι το απόγευμα της Τετάρτης με διάφορες προτάσεις που έστελνε στην τρόικα και διαρροές περί δήθεν αεροπλάνου που θα πάρει και θα πάει στο Βερολίνο για να τα βρει με τη Μέρκελ.

Ο μεγάλος φόβος του ήταν να μην τον παρατήσει το κόμμα του, οι υπουργοί, βουλευτές και ευρωβουλευτές του που απειλούσαν ανοιχτά να τον παρατήσουν αν δεν απέσυρε το δημοψήφισμα. Για ακόμα μια φορά τους ξεγέλασε, ελάχιστοι πια, δύο μέρες πριν το δημοψήφισμα θα βγουν ανοιχτά να πουν ότι δεν στηρίζουν το δημοψήφισμα. Η πλειονότητα των στελεχών του θα συνεχίσει τη λευκή απεργία, αφού είναι εμφανές πια ότι όλο και λιγότεροι βγαίνουν σε κανάλια και ραδιόφωνα να στηρίξουν την επιλογή του. Όλοι περιμένουν την Κυριακή το βράδυ για να τοποθετηθούν.

Έτσι ο Τσίπρας και οι ελάχιστοι κηπουροί του που του απέμειναν πιστοί, μας οδηγούν σε ένα διχαστικό δημοψήφισμα, βγαλμένο από τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας μας. Τα παίζουν όλα για το Όχι. Φτάνει ο Τσίπρας στο σημείο να βγει στο Σύνταγμα να μιλήσει στην κεντρική συγκέντρωση του Όχι, ξεχνώντας ότι είναι πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων.

Αλλά και σε αυτό το σημείο που έχουν φτάσει συνεχίζουν να εξαπατούν τον λαό. Τη Δευτέρα το βράδυ στη ΝΕΤ ο Τσίπρας δεσμεύτηκε ότι αν δεν βγει το Όχι θα φύγει, σήμερα το Μαξίμου διαρρέει ότι και το Ναι να υπερισχύσει θα συνεχίσει στην πρωθυπουργία. Δεσμεύονται ότι αν βγει το Όχι θα συνεχίσουν τη διαπραγμάτευση για συμφωνία, ενώ οι Ευρωπαίοι του έχουν ξεκαθαρίσει ότι γι’ αυτούς τελείωσε ως συνομιλητής και ότι αν επικρατήσει το Όχι η απομάκρυνση της Ελλάδας από το ευρώ είναι αυτονόητη. Απομονωμένοι στο εξωτερικό και με κλειστές τις διεξόδους σε Κίνα και Ρωσία που τους έχουν αποσαφηνίσει ότι την Ελλάδα την θέλουν ως σύμμαχο μόνο αν παραμείνει στο ευρώ, μας οδηγούν σε ένα καταστροφικό δημοψήφισμα.

Παίρνουν στο λαιμό τους εκατομμύρια Έλληνες και κυρίως τα φτωχότερα και ασθενέστερα στρώματα. Τα ανώτερα στρώματα έχουν βγάλει τα ευρώ τους στο εξωτερικό, υπολογίζεται ότι 200 δισ. ευρώ έχουν βγει εκτός χώρας αυτή την πενταετία. Αυτοί δεν νοιάζονται αν βγούμε από το ευρώ, ίσως και να υπολογίζουν ότι θα κερδίσουν γιατί με μέρος αυτών των δισ. θα εξαγοράσουν το δημόσιο πλούτο της χώρας σε εξευτελιστικές τιμές, το έχουμε δει το έργο στις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, με το πώς στήθηκαν οι νέες ολιγαρχίες. Οι χαμηλόμισθοι και χαμηλοσυνταξιούχοι θα είναι αυτοί που θα πληγούν κυρίως. Μια διαρκώς υποτιμούμενη δραχμή αυτά τα στρώματα θα τσακίσει πρώτα από όλους, το δικό τους βιοτικό επίπεδο θα εκμηδενίσει  και αυτούς θα οδηγήσει στην εξαθλίωση.

Για τις καταστροφές που έχει προκαλέσει αυτή η κυβέρνηση αυτούς τους πέντε μήνες και κυρίως για τις χειρότερες που θα προκαλέσει όσο διατηρηθεί στην εξουσία πρέπει να ζητάμε να απομακρυνθεί όχι σήμερα, αλλά αυτό να είχε γίνει από χθες. Αφού το δημοψήφισμα δεν κατέστη δυνατό να το αποφύγουμε, η Κυριακή πρέπει να είναι η τελευταία τους μέρα. Ένα ηχηρό μήνυμα θα το έπαιρναν αν το φιάσκο δημοψηφίσματος που οργανώνουν δεν έβρισκε ανταπόκριση από τον κόσμο. Αν συμμετοχή δεν έφτανε το 40% που απαιτείται, αλλά αν δεν ήταν ούτε πάνω από 20%. Να πάρουν ένα ηχηρό μήνυμα ότι πρέπει να ξεκουμπιστούν. Και με τον έναν ή άλλο τρόπο θα το πάρουν…

Υγ. Θα πουν κάποιοι άμα φύγουν αυτοί θα έρθουν οι προηγούμενοι, αν είναι έτσι δεν θα έπρεπε να παλεύουμε να φύγει ο ΓΑΠ και οι κηπουροί του γιατί θα ερχόταν οι προηγούμενοι και με αυτή τη λογική θα έπρεπε να αφήναμε τον ΓΑΠ να διέλυε ολοσχερώς την χώρα. Ο Σύριζα δεν είναι κάτι διαφορετικό από όσους κυβέρνησαν στα 40 χρόνια της Μεταπολίτευσης, είναι, δυστυχώς, η οδυνηρή κατάληξη αυτής της περιόδου. Από Δευτέρα λοιπόν το άθλιο πολιτικό σύστημα, για το καλό του, ας βρει έναν τρόπο να διασώσει ότι μπορεί από την χώρα.