Ωστόσο, το τωρινό συνέδριο του Κ.Κ.Ε. γίνεται στη σκιά αρνητικών εξελίξεων ακόμα και για την πολιτική του φυσιογνωμία. Η εκλογική του καθίζηση – και μάλιστα σε συγκυρία που έπρεπε να έχει σαφή εκλογική άνοδο –, σε συνδυασμό με την εντυπωσιακή ανάπτυξη του μεγάλου του αντιπάλου του ΣΥΡΙΖΑ, έχει επιφέρει δομικές αναταράξεις στο κόμμα αυτό παρά το γεγονός ότι είναι το πιο αυστηρά συγκροτημένο πολιτικό κόμμα. Η λεηλασία του έγινε από το συγγενικό αριστερό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις απεγνωσμένες προεκλογικές προσπάθειές του Κ.Κ.Ε. για να οριοθετήσει το χώρο του προς αυτή την πλευρά.
Η ερμηνεία της εκλογικής εξέλιξης αυτών των δύο κομμάτων είναι απλή. Το Κ.Κ.Ε. ανέπτυξε έναν προεκλογικό άξονα της μορφής: «δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός με τα μονοπώλια», αλλά χωρίς να αρθρώσει ούτε ίχνος πολιτικής σκέψης για το πώς θα γίνει υπέρβαση αυτής της αντίφασης και έτσι δεν έδινε καμιά προοπτική στην πολιτική του πρόταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντιθέτως, υποσχέθηκε τα πάντα, υποσχέθηκε την παρουσία της χώρας μας στην ευρωζώνη χωρίς το βάρος των Μνημονίων (!), σαν να είναι ο μοναδικός διαπραγματευτής στο τραπέζι με την Ευρωπαϊκή Ένωση, υποσχέθηκε και υπόσχεται ακόμα (!!) την παρουσία μας στο ευρώ χωρίς τους περιορισμούς της τρόικα και στηριζόμενος τελικά στο θυμό του λαού αποκόμισε εκλογικά οφέλη μέσα από το πιο λαϊκίστικο πρόγραμμα που εμφανίστηκε ποτέ στη διάρκεια της μεταπολίτευσης και μάλιστα σε συνθήκες οιονεί χρεοκοπίας της Ελλάδας.
Αλλά το κύριο πρόβλημα της μη πολιτικής ανάπτυξης του Κ.Κ.Ε. πηγάζει και από μια άλλη πλευρά που κάποτε ήταν ισχυρή αναφορά του. Πρόκειται για τους διεθνείς συσχετισμούς και για τις διεθνείς αναφορές. Ενώ το Κ.Κ.Ε. μιλούσε και μιλάει για το διεθνισμό των λαών και στήριζε την ιδεολογική υπεροχή της πρότασής του στην ακτινοβολία του κομμουνιστικού κινήματος που με επικεφαλής τη μεγάλη διεθνή δύναμη της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης θα απλωνόταν δυναμικά σε όλο τον κόσμο, οι εξελίξεις με την κατάρρευση του κομμουνιστικού κινήματος λειτούργησαν καταστροφικά. Έτσι, αντί για το διεθνισμό των λαών και την επικυριαρχία του κομμουνιστικού κινήματος είχαμε την παγκοσμιοποίηση με την πλήρη επικράτηση των δυνάμεων της αγοράς και του κεφαλαίου. Τελικά, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι το Κ.Κ.Ε. – τηρουμένων των αναλογιών – φαντάζει σαν το πάλαι ποτέ κομμουνιστικό κόμμα του Χότζα της Αλβανίας που ευαγγελιζόταν έναν μοναχικό δρόμο προς το σοσιαλισμό κόντρα σε όλους και σε όλα!
Το Κ.Κ.Ε. δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο το λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ και τους αρνητικούς πολιτικούς συσχετισμούς στη διεθνή πολιτική σκηνή. Η πολιτική του πρόταση – μια πρόταση απόλυτης ιδεολογικής καθαρότητας που περιλαμβάνει ακόμα και τα φαντάσματα του Στάλιν – δεν έχει αποδέκτες ούτε στις κοινωνικούς δυνάμεις ούτε στα άλλα πολιτικά όμορα κόμματα. Αντίθετα, ό,τι «καρυδιάς καρύδι» έχει συμμαζέψει ο ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως οι ποικίλες αριστερίστικες ομάδες είναι ιδεολογικοί αντίπαλοι του Κ.Κ.Ε. εξ ορισμού και για τις δύο πλευρές. Αλλά αυτή η όψη του προβλήματος της μη επέκτασης της πρότασης του Κ.Κ.Ε. το οδήγησε – κατά τη γνώμη μου – σε μια σειρά λαθών με κορυφαίο την ανάδειξη του ακτιβισμού ως βασικού άξονα επίδειξης δύναμης! Οι καταλήψεις στα λιμάνια τελικά οδήγησαν αρκετούς εργαζόμενους σε απολύσεις, ενώ η και πέραν κάθε ορίου τηλεοπτικής έμπνευσης «χρησιμοποίηση» του Παρθενώνα με την ανάρτηση πανό για την προβολή του μηνύματός του σε όλο τον Κόσμο είχε αρνητικό αντίκτυπο ακόμα και σε μετριοπαθείς ομάδες του ίδιου του Κ.Κ.Ε.
Είναι φανερό ότι χρησιμοποιώντας πρακτικές παρακμιακές, όπως ο διάχυτος ακτιβισμός που τον εισήγαγαν οι μη κυβερνητικές οργανώσεις π.χ. η GREENPEACE, το Κ.Κ.Ε. δηλώνει ευθέως την αδυναμία ανάπτυξης πολιτικού κινήματος μέσα από εκείνες τις μορφές που τα κοινωνικά κινήματα έχουν κατακτήσει και οι οποίες μορφές εμπνέουν και καθοδηγούν την πολιτική ωρίμανση. Η ηγετική ομάδα του Κ.Κ.Ε. δεν μπόρεσε να διαμορφώσει μια σύγχρονη αριστερή πρόταση με μαζικά χαρακτηριστικά, δεν μπόρεσε να εκφράσει τις αγωνίες και τους αγώνες της κοινωνίας και μάλιστα σε ιστορικές συνθήκες σκληρής δοκιμασίας του λαού, όπου ιστορικά ευνοείται η αριστερή πολιτική πρόταση.
Ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι άλλοθι ούτε οι αρνητικοί συσχετισμοί στη διεθνή σκηνή δεν μπορούν να αποτελούν το βασικό παράγοντα μη ανάπτυξης μιας προοδευτικής πολιτικής, εκτός αν θεωρούμε ότι οι δύο προαναφερθέντες συντελεστές – δηλαδή εξωγενείς παράγοντες – επικαθορίζουν τη δυναμική της πρωτογενούς πολιτικής πρότασης. Αλλά τότε ποια μπορεί να είναι η έννοια του κόμματος και μάλιστα κομμουνιστικού κόμματος που ευαγγελίζεται το μετασχηματισμό της κοινωνίας; Θεωρώ ότι το τωρινό συνέδριο του Κ.Κ.Ε. οφείλει να κάνει ορθολογικές αναλύσεις, αναλύσεις που θα φωτίσουν κριτικά την πρόσφατη πορεία του, ακριβώς για να μπορεί να κάνει πρόταση πολιτικής ανάπτυξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου