Η μάχη της συνιστώσας!

Τις τελευταίες ημέρες παρατηρούμε έντονη κινητικότητα στους πολιτικούς σχηματισμούς αλλά και τους υποψήφιους βουλευτές, προκειμένου να εξασφαλιστεί η πολυπόθητη αύξηση των ποσοστών στους μεν και η είσοδος στη Βουλή για τους δε. Εκείνο που δε βλέπουμε είναι τις παρασκηνιακές κινήσεις γύρω από το ζήτημα αυτό από τη μια και την προβολή στο μέλλον των ενεργειών αυτών και τα αποτελέσματα που θα επιφέρουν από την άλλη.

Η μετακίνηση των δυνάμεων αλλά και των προσώπων αυτών είναι τόσο ετερόκλητη αφενός σε ιδεολογικό περιεχόμενο κι αφετέρου σε πολιτική σκέψη και δράση, που δύσκολα μπορεί κανείς να εξάγει ασφαλή συμπεράσματα για τη σκοπιμότητά τους, εξαιρούμενης βεβαίως της προσδοκίας για την αύξηση της εκλογικής δύναμης. Τι κοινό μπορεί να έχει η Ντόρα με τον Πλεύρη και τον Ανατολάκη; Ή τον Βελόπουλο; Πως ταιριάζει ο Τζήμερος με τον Μάνο που μέχρι πρότινος τον αποκήρυσσε; Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ αποκηρύσσει την πολυφωνία των συνιστωσών του και καταθέτει ιδρυτική δήλωση ως ενιαίο πολιτικό κόμμα στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου!

Οι κύριοι πρωταγωνιστές της παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου μοιάζουν να κάνουν σπασμωδικές κινήσεις στη μάχη της άγρας ψήφων! Από τη μια οι συμπαγείς πολιτικές οντότητες αρχίζουν να αποκτούν συνιστώσες, τις οποίες μέχρι πρότινος λίγο πολύ κατηγορούσαν και καταδίκαζαν ως παράγοντες αστάθειας και ασάφειας, ενώ οι συνασπισμοί δυνάμεων που μετά σθεναρότητας υπερασπίζονταν την πολυφωνία μέχρι χθες, σβήνουν τις συνιστώσες χάριν της συνισταμένης και του μπόνους των 50 εδρών βεβαίως!

Οι κινήσεις αυτές προδίδουν από τη μια την αγωνία για την ενίσχυση της εκλογικής δύναμης και την αβεβαιότητα των αποτελεσμάτων στους μεν κι από την άλλη τη σιγουριά της πρωτιάς στους δε! Είναι όμως πράγματι σωστές αυτές οι σκέψεις των αρχηγών και των κομματικών επιτελείων; Ή μήπως θα ενεργήσουν εντελώς διαφορετικά στο θυμικό των ψηφοφόρων; Η έντονη αγωνία του Σαμαρά που έχει μαζέψει στη ΝΔ ότι περνάει από μπροστά του δεν αποτυπώνεται τελικά στο υποσυνείδητο του εκλογικού σώματος ως μεγάλη αδυναμία κάνοντας το να στραφεί σε άλλες επιλογές; Ο Τσίπρας από την άλλη, καταργεί με μια μονοκοντυλιά το πολύχρωμο ψηφιδωτό που είναι το κύριο χαρακτηριστικό του ΣΥΡΙΖΑ, το λέει άλλωστε και το πρώτο συνθετικό του ονόματός του – «Συνασπισμός», προκειμένου να φανεί παντοδύναμος σε ένα πολιτικό χώρο που απεχθάνεται την ομοιομορφία και τις παντοδυναμίες των προσώπων, σε θεωρητικό τουλάχιστον επίπεδο; Κι αν τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ δε βγει πρώτο κόμμα και δεν πάρει το μπόνους των 50 εδρών, κάτι το οποίο μέχρι πρότινος καταδίκαζε ευαγγελιζόμενος την απλή αναλογική, δε θα έχει επιφέρει μια σοβαρότατη αλλοίωση στον πολιτικό σχηματισμό που ηγείται, με ότι κι αν αυτό συνεπάγεται για το μέλλον του σχηματισμού αυτού;

Μπορεί η ανάλυση που αναπτύξαμε να αφορά τη σημειολογία των πράξεων, σε πολιτικό επίπεδο, που γινόμαστε μάρτυρες τις τελευταίες ημέρες, αλλά ενδεχομένως να αποτελέσουν μια παράμετρο για την εξέλιξη της προεκλογικής περιόδου που θα επηρεάσει τελικώς το αποτέλεσμα. Σε κάθε περίπτωση πάντως, οι ημέρες που διανύουμε δεν προσφέρουν επί της ουσίας στον πολίτη σχεδόν τίποτα, από την άποψη του πολιτικού λόγου και της διαμόρφωσης του μέλλοντος της χώρας, παρά περισσότερο μοιάζει με μεταγραφική περίοδος, για να χρησιμοποιήσουμε τον ποδοσφαιρικό όρο, και μάχη εντυπώσεων που κερδίζουν πια οι “συνιστώσες” και όχι η πολιτική ουσία!

http://teleytaios.wordpress.com/