Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Η αμηχανία του Λυκείου

Του Νίκου Τσούλια
Μπροστά στο μεγάλο οικονομικό και όχι μόνο πρόβλημα της χώρας όλα τα επιμέρους προβλήματα αποκρύβονται και χάνουν τη σημασία τους και τη δυναμική τους. Ωστόσο, όταν ένα μικρό πρόβλημα σκεπάζεται από ένα μεγαλύτερο, τότε το μικρό πρόβλημα γίνεται μεγάλο και το βρίσκουμε μπροστά μας θεριεμένο και δύσκολα διαχειρίσιμο. Κάπως έτσι τείνουν να εξελιχθούν τα εκπαιδευτικά ζητήματα που αφορούν το Λύκειο. Σε μια γενική περιγραφή η εικόνα είναι η εξής. Βρισκόμαστε αρχές περίπου Μαρτίου και η επόμενη χρονιά για το Λύκειο είναι, από πλευράς θεσμικής αλλά και διαχειριστικής, θολή. Ας εξετάσουμε μερικές μόνο όψεις του ζητήματός μας.
Πρώτον, υποτίθεται ότι το σύστημα πρόσβασης των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση θα είναι διαφορετικό για τα φετινή Α΄ Λυκείου. Και ενώ τελειώνει σχεδόν η χρονιά, κανένας δεν ξέρει τι μέλλει γενέσθαι. Μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί βρίσκονται στο σκοτάδι και το Υπουργείο Παιδείας πορεύεται σα να μη συμβαίνει τίποτα.
Αν πρόθεση του Υπουργείου είναι (ήταν) να εμπλακεί η Α΄ Λυκείου στο εν λόγω σύστημα, είναι προφανές ότι αυτή η δυνατότητα έχει εκλείψει. Γιατί δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση το Υπουργείο να εντάξει την τάξη αυτή με τους βαθμούς της στο σύστημα πρόσβασης, αφού κάτι τέτοιο έπρεπε να είναι γνωστό στους μαθητές από τις αρχές της χρονιάς. Τώρα δεν υπάρχει καμιά ηθική νομιμοποίηση, καμιά θεσμική δυνατότητα ακόμα και με την τυπική εκδοχή της. Παράλληλα, πέφτουμε σε ένα άλλο πρόβλημα. Η Α΄ Λυκείου θα συμμετέχει, ούτως ή άλλως στη δομή του Νέου Λυκείου αφού ήδη το πρόγραμμά της έχει αλλάξει, αλλά δε θα συμμετέχει σε όλες τις πτυχές του! Θα είναι δηλαδή μια τάξη a la cart; Στις πρόσφατες συναντήσεις γονέων και εκπαιδευτικών στα Λύκεια – με αφορμή την παράδοση των βαθμολογιών του πρώτου τετραμήνου – ήταν έκδηλη η ανησυχία των γονέων για το τι ακριβώς συμβαίνει στο Λύκειο, αλλά δυστυχώς οι εκπαιδευτικοί δεν είχαν τη δυνατότητα να βοηθήσουν στις προφανείς απορίες. Φυσικά δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα «επιστροφής» της Α΄ Λυκείου στο παλιό Λύκειο.
Δεύτερον, οι περιβόητες ερευνητικές εργασίες φαίνεται να βουλιάζουν από την έλλειψη ουσιαστικού σχεδίου εκ μέρους του Υπουργείου. Ένας ουσιαστικός θεσμός ανανέωσης του εκπαιδευτικού μας συστήματος κινδυνεύει λόγω της κακής εφαρμογής του. Οι εκπαιδευτικοί δεν είχαν όλοι (οι περισσότεροι) τις δυνατότητες ουσιαστικής καθοδήγησης των μαθητών τους. Οι μαθητές λειτούργησαν εν πολλοίς όπως στο μάθημα της Τεχνολογίας που καταργήθηκε. Οι περισσότερες εργασίες δεν είχαν καθόλου πρωτογενές ερευνητικό υλικό και κινήθηκαν στη λογική της βιβλιογραφικής άθροισης με την τεχνική μάλιστα του «copy – paste». Συνιστά αυτό έρευνα και καλλιέργεια της ερευνητικής μεθοδολογίας, όταν δεν υπάρχει καμιά ερευνητική μεθοδολογία; Και ακόμα, υπάρχει το πρόβλημα της ομαδικής βαθμολογίας. Είναι δυνατόν να παίρνουν οι μαθητές την ίδια βαθμολογία σε μια ομάδα, ανεξάρτητα από το βαθμό συμβολής και συμμετοχής κάθε μαθητή στο όλο εγχείρημα; Ακόμα και στα επιμέρους ζητήματα είναι δυνατόν να διαπαιδαγωγούμε τους νέους σε νέας μορφής λαϊκισμούς; Έτι περαιτέρω, πώς θα αναπτυχθεί το εγχείρημα την επόμενη χρονιά για να περιλαμβάνει τους μαθητές και της Α΄ και της Β΄ Λυκείου; Υπάρχει κάποιο σχέδιο; Έχουν ασχοληθεί π.χ. με το πρόβλημα της εύρεσης σχολικών αιθουσών;
Τρίτον, η φετινή πονεμένη ιστορία της έλλειψης σχολικών βιβλίων θα φαίνεται σαν πταίσμα μπροστά στο αντίστοιχο πρόβλημα της επόμενης σχολικής χρονιάς. Για να υπάρχουν βιβλία τον Σεπτέμβριο στα σχολεία θα πρέπει αυτή την περίοδο η παραγωγή των βιβλίων να έχει πάρει δρόμο εκτύπωσης, να βρίσκονται τα φιλμς στα τυπογραφεία. Ωστόσο, δεν κινείται φύλλο. Δεν χρειάζεται καμιά εμπειρία για να γνωρίζεις ότι τα επόμενα Χριστούγεννα όλη η εκπαιδευτική κοινότητα θα ασχολείται με φωτοτυπίες και τα άλλα σχετικά και οι μαθητές κοντά στα τόσα και τόσα προβλήματα που έχουν και κυρίως το πρόβλημα της αγωνίας του μέλλοντός τους θα έχουν και την επαναλαμβανόμενη αδιαφορία της πολιτείας. Άραγε του χρόνου, θα επικαλεστούμε και πάλι την επινόηση της έλλειψης χαρτιού και των … λαθών και των ολιγωριών του Συμβουλίου επικρατείας; Ή του χρόνου θα είναι άλλοι υπεύθυνοι στο Υπουργείο και επομένως «τι μας νοιάζει εμάς;».
Από όλα αυτά προκύπτουν αυτονόητα μερικά ερωτήματα. Με τι ακριβώς ασχολούνται οι ιθύνοντες στο Υπουργείο Παιδείας; Αντιλαμβάνονται ότι η καθυστέρηση στο θεσμικό πεδίο αυτή καθεαυτή δημιουργεί πολλαπλά προβλήματα; Παράγουν κάποιο έργο; Ποιο είναι αυτό το έργο που δεν γίνεται αντιληπτό;

Δεν υπάρχουν σχόλια: