Για να εφαρμόσουν τα σχέδια για τη «Νέα Μέση Ανατολή», ένα δόγμα που επιδιώκει να εφαρμόσει η Ουάσιγκτον εδώ και αρκετές δεκαετίες, οι Δυτικοί επιχειρούν να μπλοκάρουν τις εξαγωγές ιρανικού πετρελαίου, ακριβώς όπως έκαναν και με τον Σαντάμ του Ιράκ, ωστόσο τώρα οι εξελίξεις δείχνουν πως πάμε ολοταχώς για εκρηκτικές καταστάσεις. Ούτε το Ιράν είναι Ιράκ, ούτε η παγκόσμια οικονομική κρίση επιτρέπει παρακινδυνευμένες αποφάσεις...
Όπως σημείωνε το «Π» στο προηγούμενο φύλλο, η ένταση που επικρατεί σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ανατολικής Μεσογείου αποτελεί μέρος του σχεδιασμού των Αμερικανών και των συμμάχων τους, με αποτέλεσμα να αλλάζει τα δεδομένα στην ευρύτερη περιοχή. Ωστόσο, ένα από τα θύματα αυτής της κατάστασης είναι η Ελλάδα, η οποία πλέον έχει χάσει όλες τις καλές σχέσεις που είχε παραδοσιακά με λαούς της περιοχής και πλέον οδηγείται σε πλήρη αποκλεισμό, με πρώτη και μεγαλύτερη συνέπεια να χάνει τον καλύτερο προμηθευτή της σε αργό πετρέλαιο των τελευταίων μηνών.
«Βερεσέ» τέλος
Όπως έχουμε γράψει και πρόσφατα, η οικονομική κρίση και ο βρόχος των προβλημάτων που έφερε η πολιτική της τρόικας και του μνημονίου, έχουν κλείσει όλες τις στρόφιγγες χρηματοδότησης της χώρας, αλλά και των επιχειρήσεων που έχουν την ελληνική ταμπέλα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα αφενός οι επιχειρηματίες να μην μπορούν να αντλήσουν δάνεια για να χρηματοδοτήσουν τις δραστηριότητές τους κι αφετέρου οι προμηθευτές να βάζουν ιδιαίτερα σκληρούς όρους για την παράδοση της πρώτης ύλης.
Ακριβώς σε αυτόν τον κυκλώνα βρίσκεται σήμερα το ενεργειακό σύστημα της χώρας, με πρώτα τα διυλιστήρια, καθώς οι παραδοσιακοί προμηθευτές τους είτε σταμάτησαν να εξάγουν (βλέπε Λιβύη, λόγω πολέμου) είτε ζητούν υπερβολικές εγγυήσεις (βλέπε Ρώσοι) για να δώσουν αργό πετρέλαιο.
Τους τελευταίους μήνες, οι μόνοι που έδιναν «μαύρο χρυσό» με πίστωση ήταν οι Ιρανοί κι αυτό το έκαναν για δικούς τους λόγους: Από τη μία είμαστε παραδοσιακοί πελάτες τους, κι από την άλλη η Ελλάδα είναι χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με βάση τη λογική θα όρθωνε αντιρρήσεις (στη χειρότερη περίπτωση) για το εμπάργκο, ώστε να μη χάσει τον κυριότερο προμηθευτή της...
Αυτό ακριβώς έγινε πριν από μερικές εβδομάδες, στο Γενικό Συμβούλιο της Ε.Ε., όταν Βρετανοί, Γάλλοι και άλλες «δημοκρατικές» δυνάμεις απαίτησαν να επιβληθούν κυρώσεις στην Τεχεράνη, κατά τα πρότυπα των Αμερικανών. Τότε, η ελληνική πλευρά εξέφρασε (σωστά) αντιρρήσεις, επικαλούμενη το πρόβλημα που θα δημιουργήσει το εμπάργκο στον εφοδιασμό της χώρας.
Αμέσως μετά, ωστόσο, οργίασε το παρασκήνιο, με αφόρητες πιέσεις προς την Αθήνα. Αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρχουν πλέον εμπόδια στην πετρελαϊκή απομόνωση του Ιράν, ακόμη κι εάν οι «σύμμαχοι» και «αδελφοί» Ευρωπαίοι μας οδηγούν σε πραγματικό ενεργειακό στραγγαλισμό. Αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει κανείς άλλος προμηθευτής που να μας δίνει πετρέλαιο με πίστωση. Κι ως γνωστόν, η χώρα και οι επιχειρήσεις έχουν «στραγγίξει» από ρευστό.
Σύμφωνα με πληροφορίες από παράγοντες που γνωρίζουν πολύ καλά τις εξελίξεις, το μερίδιο του ιρανικού πετρελαίου που επεξεργάζονται τα ελληνικά διυλιστήρια, είχε αυξηθεί στο 35%, αλλά στην πραγματικότητα, τους τελευταίους μήνες, το ποσοστό είχε αυξηθεί ακόμη περισσότερο, για τους λόγους που εξηγήσαμε παραπάνω.
Τώρα, αυτό το μερίδιο δεν μπορεί να καλυφθεί, καθώς σήμερα τα διυλιστήρια και κυρίως τα ΕΛ.ΠΕ. δεν διαθέτουν (ούτε μπορούν να βρουν) την απαιτούμενη ρευστότητα (μιλάμε για εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ) ούτε τις «γραμμές χρηματοδότησης», ώστε να πληρώνουν τοις μετρητοίς τις ποσότητες που χρειάζονται, όπως ζητούν οι υπόλοιποι προμηθευτές.
Την ίδια στιγμή, οι τιμές του «μαύρου χρυσού» στις διεθνείς αγορές τραβούν και πάλι την ανηφόρα, καθώς οι κερδοσκόποι βρήκαν νέα αφορμή για να βγάλουν τρελά κέρδη πουλώντας κι αγοράζοντας συμβόλαια πετρελαίου.
Με το... αζημίωτο
Μέσα σε αυτό το κλίμα, στις 23 του Γενάρη οι υπουργοί Εξωτερικών της Ε.Ε. θα βάλουν τη βούλα στην απόφαση για το εμπάργκο, υπογράφοντας ταυτόχρονα και την πλήρη ενεργειακή ασφυξία της Ελλάδας. Και σε αυτήν την περίπτωση, πάντως, οι Ευρωπαίοι δηλώνουν πως θα σταθούν... αλληλέγγυοι στη χώρα μας, εξασφαλίζοντας εναλλακτικές πηγές τροφοδοσίας...
Το μόνο που δεν μας λένε και προσπαθούν να το κρατήσουν στα απόκρυφα είναι πως ΚΑΙ από αυτήν την υπόθεση, Γερμανοί, Γάλλοι, Βρετανοί και άλλοι ισχυροί της κοινότητας επιδιώκουν να κερδοσκοπήσουν εις βάρος του ελληνικού λαού.
Πώς θα γίνει αυτό; Μόνο δύο τρόποι υπάρχουν για να μας «βοηθήσουν» οι εταίροι μας να βρούμε τις ποσότητες πετρελαίου που χρειαζόμαστε, εφόσον είναι γνωστό πως καμία από τις ευρωπαϊκές χώρες δεν διαθέτει επαρκή παραγωγή πετρελαίου για να καλύψει της ανάγκες:
Πρώτος τρόπος: Να μας δανείσουν (πάντα με επιτόκια αγοράς, άρα τοκογλυφικά) τα απαιτούμενα κεφάλαια κι εμείς να πάμε στους προμηθευτές μας (Ρώσους, Άραβες κ.λπ.) και να πάρουμε το πετρέλαιο που χρειαζόμαστε πληρώνοντας τοις μετρητοίς. Σε αυτήν την περίπτωση, ο «μαύρος χρυσός» θα μας στοιχίσει... ο κούκος αηδόνι.
Δεύτερος τρόπος είναι να αγοράζουν οι Ευρωπαίοι το πετρέλαιο με πίστωση, με τα δικά τους εχέγγυα και στη συνέχεια να μας το μεταπωλούν, με το ανάλογο κέρδος, που στην περίπτωση αυτή, λόγω «αυξημένου ρίσκου και μηδενικής αξιοπιστίας της χώρας, θα μας βάλουν μεγάλο «καπέλο» στις τελικές τιμές.
Με άλλα λόγια, ό,τι έκαναν οι «αδελφοί Ευρωπαίοι», που στέκονται... αλληλέγγυοι στο δράμα μας και μας εύχονται... «Καλό κουράγιο», ό,τι έκαναν με το πρώτο δάνειο, βάζοντας ληστρικά επιτόκια και βαρύτατους όρους, ό,τι θα κάνουν με το δεύτερο δάνειο, το ίδιο θα κάνουν και με την κάλυψη των αναγκών μας σε πετρέλαιο. Άλλωστε έπειτα από δυόμισι χρόνια μνημονίου και πολιτικής που μας οδηγεί στην πλήρη εξαθλίωση, όλα να τα περιμένει κανείς από εκείνους που μας φτωχαίνουν μέρα με τη μέρα και επιδιώκουν να αρπάξουν ό,τι πολύτιμο απέμεινε σε αυτόν τον τόπο...
Καμία αντιπαράθεση
Το χειρότερο απ' όλα, ωστόσο, είναι πως δεν υπάρχει κανείς (ούτε ένας!) Έλληνας πολιτικός που να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στους δήθεν συμμάχους μας και να υπερασπιστεί τα εθνικά μας συμφέροντα. Άλλωστε, με το Ιράν δεν έχουμε τίποτε να χωρίσουμε, όπως δεν είχαμε καμία αντιπαράθεση ούτε με το Ιράκ του Χουσεΐν, ούτε με τη Λιβύη του Καντάφι, ούτε με την Αίγυπτο του Μουμπάρακ, ούτε με τη Συρία του Άσαντ.
Τώρα, που όλα αλλάζουν στην ευρύτερη περιοχή, από την Ανατολική Μεσόγειο έως τον Περσικό Κόλπο και από το Αιγαίο έως την Κεντρική Ασία, η Ελλάδα έχει χάσει τους παραδοσιακούς της συνεργάτες και έχει πέσει στον λάκκο της λυκοσυμμαχίας (όπως λέει και η Αλέκα), με τους ισχυρούς της Ευρώπης να κοιτάζουν αποκλειστικά τα δικά τους συμφέροντα και να επιδιώκουν να πλουτίζουν εις βάρος των φτωχών της κοινότητας.
Οι Ιρανοί γράφουν το δολάριο στα παλιά τους τα παπούτσια
Η... επιμονή του Ιράν να διαχειρίζεται και να εμπορεύεται το πετρέλαιό του προς το συμφέρον του και όχι σύμφωνα με τους κανόνες που ορίζει το αμερικανικό δολάριο, ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, αποτελεί μια σοβαρότατη αν και όχι τόσο εμφανή παράμετρο της κλιμακούμενης αμερικανικής επιθετικότητας.
Αυτή η επικίνδυνη πτυχή του παγκόσμιου νομισματικού πολέμου παραμένει στο ημίφως της δημοσιότητας, καθώς σε πρώτο πλάνο πλασάρονται οι πυρηνικές φιλοδοξίες της Τεχεράνης και οι συνεπακόλουθες αμερικανικές, ισραηλινές και εν γένει δυτικές στρατιωτικές απειλές κατά του Ιράν, το οποίο υποτίθεται ότι απειλεί την παγκόσμια ασφάλεια και ειρήνη.
Πριν καταγράψουμε τις τελευταίες προσπάθειες αμφισβήτησης του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος από το Ιράν, αξίζει να σημειώσουμε και να θυμηθούμε ότι τόσο ο Σαντάμ του Ιράκ όσο και ο Καντάφι της Λιβύης προσπάθησαν να αποκαθηλώσουν το δολάριο από τον θώκο της παγκόσμιας κυριαρχίας: ο Σαντάμ υπογράφοντας συμβόλαια πώλησης ιρακινού πετρελαίου σε ευρώ και ο Καντάφι πρωτοστατώντας στην προσπάθεια δημιουργίας νέου νομίσματος ανταλλάξιμου σε χρυσό. Είναι γνωστή η κατάληξη των δύο «διαβολικών δικτατόρων» και των χωρών τους...
Το Ιράν, παρ' όλα αυτά, ρισκάρει και διεκδικεί να πουλά το πετρέλαιό του σε κάτι περισσότερο από αυτό που αντιπροσωπεύει σήμερα το δολάριο, το οποίο μπορεί να κόβει σε τρισεκατομμύρια κομμάτια η αμερικανική κεντρική τράπεζα προκειμένου η Ουάσιγκτον να πληρώνει τους πιστωτές της με φρέσκο χαρτί.
Έτσι, λοιπόν, σύμφωνα με το ιρανικό πρακτορείο ειδήσεων, στις 20 Δεκεμβρίου 2011 το Ιράν και η Κίνα υπέγραψαν δυο συμφωνίες για την ενίσχυση των εμπορικών τους σχέσεων και των κοινών τους επενδύσεων. Οι νομισματικές συναλλαγές που συνεπάγονται οι δυο συμφωνίες, σύμφωνα με το ιρανικό πρακτορείο, δεν θα γίνονται ούτε σε δολάρια ούτε σε ευρώ.
Και η Ινδία
Η αμερικανική αντίδραση σε αυτήν την εχθρική απέναντι στο δολάριο και τις ΗΠΑ κίνηση καταγράφηκε τρεις μέρες αργότερα. Στις 31.12.2011, σύμφωνα με την «China Post», ο πρόεδρος Ομπάμα υπέγραψε έναν νέο νόμο, ο οποίος προβλέπει αυστηρότατες ποινές στις τράπεζες που συναλλάσσονται με το Ιράν.
Παρά την αμερικανική αντίδραση, το Ιράν επιβεβαίωσε ότι, εκτός από την Κίνα, υπάρχουν και άλλοι που είναι διατεθειμένοι να αμφισβητήσουν την κυριαρχία δολαρίου - ΗΠΑ. Στις 7 Ιανουαρίου 2012, σύμφωνα με το Bloomberg, Ιράν και Ρωσία αντικατέστησαν το δολάριο στις μεταξύ τους διμερείς συναλλαγές.
Εκτός από την Κίνα και τη Ρωσία, και η Ινδία είναι έτοιμη να πληρώνει σε άλλο νόμισμα εκτός δολαρίου το ιρανικό πετρέλαιο που έχει ανάγκη. Σύμφωνα με ινδική διαδικτυακή εφημερίδα («India Times») στις 8 Ιανουαρίου 2012 η κυβέρνηση της χώρας, προκειμένου να διασφαλίσει την προμήθεια πετρελαίου - παρά τις κυρώσεις που προωθούν οι ΗΠΑ εις βάρος της Τεχεράνης -, εμφανίζεται αποφασισμένη να πληρώνει την αξία του πετρελαίου σε χρυσό, μέχρι να συμφωνηθεί μεταξύ των δύο χωρών ένα αποδεκτό νόμισμα (εκτός δολαρίου) για τις συναλλαγές τους.
Εκτός από τις παραπάνω συμφωνίες του Ιράν, οι οποίες υπονομεύουν το αμερικανικό νόμισμα, θα πρέπει να σημειωθούν ακόμη τα εξής:
♦ Σύμφωνα με το Bloomberg (26.12.2011), Ιαπωνία και Κίνα συμφώνησαν να προωθήσουν απευθείας συναλλαγές στα νομίσματά τους (γιέν και γουάν) χωρίς τη διαμεσολάβηση του αμερικανικού δολαρίου.
♦ Σύμφωνα με την «China Daily» (23.11.2011), Κίνα και Ρωσία συμφώνησαν για τις κολοσσιαίου μεγέθους οικονομικές συμφωνίες τους να χρησιμοποιούν τα νομίσματά τους χωρίς τη διαμεσολάβηση του δολαρίου.
Με τα παραπάνω ίσως αποκτούν μια ευρύτερη διάσταση και γίνονται περισσότερο κατανοητές οι εξελίξεις γύρω από το Ιράν. Αντιλαμβάνεται δηλαδή ευκολότερα κανείς:
♦ Το αμερικανικό μένος κατά της Τεχεράνης, καθώς είναι η μόνη πετρελαιοπαραγωγός χώρα στη Μέση Ανατολή η οποία δεν είναι εξάρτημα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
♦ Τη σημασία που έχει για την Κίνα το Ιράν, καθώς από εκεί καλύπτει το 30% των αναγκών της σε πετρέλαιο.
♦ Την ευκαιρία που το Ιράν προσφέρει στη Ρωσία να υποσκάψει την αμερικανική ηγεμονία...
Προφανώς, μέσα σε αυτό το μεγάλο παιχνίδι για την παγκόσμια κυριαρχία, η φαλιρισμένη Ελλάδα υπό τον τραπεζίτη πρωθυπουργό Παπαδήμο δεν μπορεί να είναι τίποτε περισσότερο από ένα απλό εξάρτημα της πολιτικής των «συμμάχων» της. Οι οποίοι, κατά διαβολική... σύμπτωση, είναι οι πιστωτές της και αυτοί που σφίγγουν τη θηλιά στο Ιράν ακόμη και με τον κίνδυνο να πνίξουν (με έναν πόλεμο) όλο τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου