Της Μαρίας Χρυσάνθου
Το 2011 θα πρέπει ίσως να μείνει στην ιστορία ως «η χρονιά της πλατείας». Της πλατείας της γεμάτης με τους όπου γης αγανακτισμένους που αποφασίζουν μαζικά και χωρίς (ορατούς τουλάχιστον) ηγέτες και αρχηγούς να διαμαρτυρηθούν με την παλάμη ανοικτή, μουντζώνοντας τους για τα πάθη τους ιθύνοντες.
Στις πλατείες του αραβικού κόσμου, οι άνθρωποι ξεσηκώνονται και διαδηλώνουν ενάντια στην καταπίεση και τη διαφθορά των απολυταρχικών, δικτατορικών καθεστώτων. Στις πλατείες του ευρωπαϊκού κόσμου οι άνθρωποι ξεσηκώνονται και διαδηλώνουν ενάντια στην καταπίεση και τη διαφθορά των δημοκρατικών καθεστώτων.
Τυχεροί όσοι πολεμούν ενάντια σε δικτατορίες, γιατί κοιτούν κατάματα ξεκάθαρο το πρόσωπο του δυνάστη. Για όσους πολεμούν όμως τους άτιμους της δημοκρατίας ο αγώνας είναι πολύ πιο δύσκολος, γιατί οι δυνάστες κρύβονται πίσω από «δημοκρατικές» μάσκες.
Η ιστορία διδάσκει (όσους θέλουν κάτι να μάθουν από αυτή) πως η αγανάκτηση οδηγεί στην επανάσταση. Μέχρι πρόσφατα οι επαναστάσεις είχαν την έννοια της αγανάκτησης και του ξεσηκωμού ενάντια σε παράνομα καθεστώτα που επιβάλλονταν στο λαό είτε «ελέω Θεού» είτε ελέω της βίας των όπλων και στόχος των ξεσηκωμένων ήταν να φέρουν τη δημοκρατία και την ελευθερία. Μια δημοκρατία και μια ελευθερία που θα έπρεπε να σήμαιναν καλύτερες μέρες.
Σήμερα όμως αποδεικνύεται πως η αγανάκτηση που φέρνει την επανάσταση προκαλείται και από δημοκρατικά εκλεγμένα καθεστώτα. Ίσως γιατί η δημοκρατία έχει καταντήσει απλά η επιλογή μεταξύ της μιας ή της άλλης κλίκας καριεριστών πολιτικών που μοναδικό τους όραμα έχουν να εξυπηρετήσουν τα δικά τους θέλω και συμφέροντα, αδιαφορώντας για τους εφιάλτες που μπορεί να προκαλέσουν σε εκείνους που τους ανέδειξαν στη συγκεκριμένη θέση. Καριερίστες που κοιτούν πάντα αφ υψηλού και αναβαθμίζουν σε σημαντικούς τους ψηφοφόρους μόνο όταν επιζητούν και εκλιπαρούν την ψήφο τους.
Κάποιοι σπεύδουν να μιλήσουν για κατάρρευση ιδεολογιών. Καταρρέουν όμως οι ιδεολογίες ή αυτοί που λάθος τις υπηρετούν; Καταρρέει ο σοσιαλισμός ή η δημοκρατία; Ή μήπως καταρρέουν εκείνοι που για δεκαετίες τώρα καταχρούνται τις ιδεολογίες και χρίζουν εαυτούς ως ηγέτες και καθοδηγητές; Και γιατί να μην είναι σοσιαλισμός (ιδεολογία δηλαδή της κοινωνίας) και δημοκρατία (κράτος λαού) οι πλατείες; Επειδή δηλαδή δεν καθοδηγούνται από τους συνήθεις ύποπτους;
Τον 18ο και το 19ο αιώνα οι λαοί της Ευρώπης, αλλά και του κόσμου, ανέτρεπαν το καθιερωμένο καθεστώς όταν ξεχυνόταν στους δρόμους επαναστατώντας ενάντια στην απόλυτη μοναρχία και απαιτώντας αντιπροσωπευτικό σύστημα. Δύο αιώνες μετά οι ίδιοι λαοί, στην Ισπανία, την Ελλάδα, την Πορτογαλία, τη Γαλλία, την Αργεντινή, μα και αλλού στον κόσμο, απαιτούν όπως το αντιπροσωπευτικό σύστημα πραγματικά και αληθινά τους αντιπροσωπεύει.
Τον 18ο και το 19ο αιώνα οι λαοί της Ευρώπης, αλλά και του κόσμου, ανέτρεπαν το καθιερωμένο καθεστώς όταν ξεχυνόταν στους δρόμους επαναστατώντας ενάντια στην απόλυτη μοναρχία και απαιτώντας αντιπροσωπευτικό σύστημα. Δύο αιώνες μετά οι ίδιοι λαοί, στην Ισπανία, την Ελλάδα, την Πορτογαλία, τη Γαλλία, την Αργεντινή, μα και αλλού στον κόσμο, απαιτούν όπως το αντιπροσωπευτικό σύστημα πραγματικά και αληθινά τους αντιπροσωπεύει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου