«Οι πολιτικοί φταίμε, ούτε οι γονείς ούτε οι εκπαιδευτικοί», είπε η υπουργός Παιδείας για τις αντιδράσεις που κορυφώνονται από εκπαιδευτικούς και μαθητές μετά την ανακοίνωση δραστικής συγχώνευσης σχολείων. Και με την προσωπική εμπειρία των μαθητικών αγώνων που επέβαλαν στον τότε υπουργό Παιδείας Γ. Ράλλη να μην υλοποιήσει τα «σχολεία- μαμούθ», αλλά και τη βαθιά επίγνωση ότι το Μνημόνιο υπαγορεύει το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής, εν τέλει, θα συμφωνήσω με την κ. Διαμαντοπούλου...
Πράγματι οι πολιτικοί φταίνε, αφού οι ίδιοι απαξιώνουν ή αυτοκαταστρέφουν ακόμη και τις θετικές μεταρρυθμιστικές προσπάθειες.
Το δυστύχημα ειδικότερα για την κα Διαμαντοπούλου και για κάθε υπουργό αυτής της κυβέρνησης, είναι ότι οι μεταρρυθμίσεις που αποφασίζουν, ακόμη και όταν γίνονται αποκλειστικά με γνώμονα τον πραγματικό εξορθολογισμό για τη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών, απαξιώνονται από τη δραστική περικοπή των κονδυλίων που ακολουθεί. Διαψεύδονται από την ίδια την κυβέρνησή τους και την πολιτική που εν τέλει υλοποιεί.
Φταίνε οι πολιτικοί για το κατάντημα της Παιδείας. Εξέθρεψαν για λόγους συνδικαλιστικής υπεροχής και εκλογικής «δεξαμενής», ένα εκπαιδευτικό σύστημα απολύτως δασκαλο-κεντρικό ή καθηγητο-κεντρικό, (όπως αντιστοίχως στην υγεία, ιατροκεντρικό κ.α). Από αυτούς, πήραν την σκυτάλη οι «άρχοντες» της αιρετής αυτοδιοίκησης και πιέζοντας πάλι μέσα από πελατειακές σχέσεις τους πολιτικούς, γέμισαν την Ελλάδα με νεόδμητα σχολεία -φαντάσματα για 10 μαθητές και στο τελευταίο χωριό, ωσάν να είναι τα ντουβάρια που βελτιώνουν το σύστημα εκπαίδευσης. Μόνο και μόνο για να δείξουν στους γονείς ότι νοιάζονται .Και εάν κλείσει το σχολείο, δεν περνά από το μυαλό τους ότι μπορούν να το μετατρέψουν σε «κυψέλη» δημιουργικής απασχόλησης για τα παιδιά των χωριών, που δεν έχουν καμία άλλη διέξοδο. «Ξερά» γράμματα και ας κάνουν μάθημα τρεις τάξεις ταυτοχρόνως με ένα δάσκαλο!
Ο «καυγάς» για τις συνενώσεις των σχολείων, περισσότερο γίνεται για το ξεβόλεμα των εκπαιδευτικών και για τη μείωση των ωρομισθίων και των εκπαιδευτικών που θα προσληφθούν στο μέλλον. Το επιβεβαιώνει η ανακοίνωση της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας που αφού καταγγέλλει «ότι και η Παιδεία συνθλίβεται από τις επιλογές του μνημονίου και του Δ.Ν.Τ.» μπαίνει στο «ζουμί»: «Οι υποβιβασμοί 191 σχολικών μονάδων και οι συγχωνεύσεις και καταργήσεις έχουν ως επακόλουθο τη μείωση μεγάλου αριθμού οργανικών θέσεων εκπαιδευτικού προσωπικού που θα έχει ως συνέπεια τον περιορισμό του αριθμού των μεταθέσεων και αποσπάσεων των εκπαιδευτικών αλλά και των μόνιμων διορισμών».
Έχουν τα δίκαιά τους και οι εκπαιδευτικοί που αντιδρούν όταν χάνουν τα κεκτημένα (ας πούμε, εκεί που το σχολείο που δίδασκαν απείχε 3΄από το σπίτι τους, σε περίπτωση που κάποια σχολεία κλείσουν, θα πρέπει να πάνε να διδάξουν όχι μόνο σε σχολείο του νομού τους, αλλά αν δεν υπάρχει κενή θέση, σε σχολείο γειτονικού νομού! Όταν το εισόδημά τους έχει αποδειχθεί ότι είναι το χαμηλότερο όλων των δημοσίων υπαλλήλων και διαρκώς συρρικνώνεται, δεν είναι και το καλύτερο, να θεωρούμε ότι θα δεχθούν αδιαμαρτύρητα να αλλάζουν νομό, για να συνεχίσουν να διδάσκουν). Όμως δεν είναι αρκετός ο λόγος αυτός και ας το λάβουν υπόψη.
Η διαδικασία των συγχωνεύσεων θα κριθεί από την ένταση των αντιδράσεων: των βουλευτών που θα πάρουν το «μήνυμα» μη εκλογικής στήριξης από τους δημάρχους της περιοχής τους (όπως έγινε με το Natura), των κομμάτων της Αριστεράς που έκαναν «σημαία» την ΔΝΤ- πολιτική της κυβέρνησης και καταγγέλλουν αδιακρίτως, των κινητοποιήσεων στα γυμνάσια και λύκεια που ετοιμάζει δυναμικά το ΚΚΕ . (Η «Δημοκρατική Αριστερά» διαχώρισε τη θέση της και δεν αντιτίθεται. Λέει τα πράγματα με το όνομά τους και ας «καίνε» ή συμπλέει με την κυβέρνηση; Αυτό θα το κρίνουν οι πολίτες).
Επειδή όμως πιάσαμε πάτο στην εκπαίδευση και πριν από την «τρόϊκα», ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Εάν το σχολείο δεν είναι ελκυστικό, οι μαθητές θα «φυλλοροούν», ανεξαρτήτως της επιχειρηματολογίας του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Μιχ. Κριτσωτάκη, που ζητά να μη γίνουν συγχωνεύσεις των σχολείων της εκλογικής του περιφέρειας (Κρήτης), γιατί «στις τουριστικές περιοχές, όπου παρατηρείται μαθητική διαρροή μεγαλύτερη από οπουδήποτε αλλού, δεν συγχωνεύονται και δεν κλείνουν σχολεία»!
Ας μη χαϊδεύουν άλλο αυτιά των ψηφοφόρων οι πολιτικοί. Και επειδή δεν υπήρξα ποτέ κρατικοδίαιτη και «επιδοτούμενη», θα συμφωνήσω χωρίς φόβο με κάποια από τα επιχειρήματα της κ. Διαμαντοπούλου:
-Είναι λογικό εν έτει 2011 να υπάρχει δάσκαλος που κάνει την ίδια ώρα μάθημα σε 6 τάξεις και αυτό το σχολείο να μη πρέπει να κλείσει γιατί το «απαιτεί η τοπική κοινωνία»;
-Είναι λογικό να έχουμε 170.000 εκπαιδευτικούς, τη μεγαλύτερη αναλογία εκπαιδευτικών ανά μαθητή στις χώρες του ΟΟΣΑ ( ένας εκπαιδευτικός ανά 8 μαθητές) και να έχουμε μια Παιδεία στις τελευταίες θέσεις αξιολόγησης; Έχουν σχολείο σε κάθε χωριό στις χώρες της Σκανδιναβίας, που είναι πρώτες στην κατάταξη, ως προς την ποιότητα της Παιδείας ή λύνουν τα ζητήματα εκπαίδευσης αλλιώς;
- Πόσα Γυμνάσια μπορούν να υπάρχουν με 20, 25 ή 30 μαθητές και 14 ή 16 καθηγητές, δηλαδή ένας καθηγητής για δύο μαθητές;
-Είναι δυνατόν να υπάρχουν 92 νηπιαγωγεία σε αναστολή λειτουργίας, χωρίς όμως να κλείνουν, για να διατηρούνται οι οργανικές θέσεις ;
Εν τέλει, το μεγαλύτερο πρόβλημα στις συνενώσεις δεν αφορά στους υπάρχοντες εκπαιδευτικούς. Μόνο σε μια 3ετία αποχωρούν συνολικά 45.000 εργαζόμενοι, άρα οι εναπομείναντες θα καλύψουν τα κενά και θα χρειαστούν και άλλοι. Το πρόβλημα είναι ότι οι 4.500 αδιόριστοι δάσκαλοι που βρίσκονται στην «επετηρίδα» και τώρα εργάζονται μόλις πάρουν πτυχίο ως αναπληρωτές ή ωροµίσθιοι, θα αργήσουν να διοριστούν. Ναι είναι πρόβλημα. Όπως και με όλους τους άλλους διορισμούς, αφού έχει επιβληθεί η αναλογία 1/5. Αλλά ας σταματήσουν κόμματα, αυτοδιοικητικοί και συνδικαλιστές, να βλέπουν το δένδρο και να χάνουν το δάσος, που είναι το συμμάζεμα της σπατάλης του υπάρχοντος εκπαιδευτικού συστήματος, υπέρ της διάθεσης των κονδυλίων για τη βελτίωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης.
Σε αυτό το πεδίο, να συναντηθούμε και να αγωνιστούμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου