Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Πρόβατα μαντρωμένα ποτέ νικημένα. Πάω να ψοφήσω..

Μεγάλη ζημιά θα πάθαινα το Σαββατοκύριακο.
Ήμουνα στο τσακ να πάω να σκίσω το εκλογικό μου δικαίωμα. Το είχα πάρει απόφαση. Μόνο οι άλλοι θα με σκίζουν τόσα χρόνια; Ας σκίσω και εγώ κάτι. Για ένα δικαίωμα ζούμε σ' αυτή την π@$τάνα τη ζωή.
Και τι δικαίωμα.. Εκ λογικόν! Ας όψεται ο μπάρμπα Σταύρος που μου είπε ότι άμα δεν το σκίσω θα είναι ντροπή.
Είναι ιερό πράμα η ψήφος παιδί μου, να πας να ψηφίσεις μου είπε..
Δεν ψοφάω καλύτερα ρε μπάρμπα Σταύρο..
Εκεί όμως ο μπάρμπας κέρβερος. Με έριξε στο φιλότιμο, και ήμουνα έτοιμος να τρέξω να γιομίσω τις κάλπες..να σταυρώσω και να στραβωθώ. Όλα αυτά μέχρι την ώρα που η κουβέντα ήρθε σ' εκείνο το μακρινό τριτοξάδερφο που κατεβαίνει για σύμβουλος και του 'ταξε μια κολόνα της ΔΕΗΣ δίπλα στο μαντρί για να 'χουνε λέει τα πρόβατα φως.
Στο άκουσμα της λέξης πρόβατα μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο. Και πάνω που είχα αρχίσει να ονειρεύομαι συνδυασμούς και παρατάξεις, σταυρούς και Σταύρους, γυρίζει το μάτι μου τ' ανάστροφα. Τι να το κάνουν τα πρόβατα το φως ρε μπάρμπα..αυτά έχουν μαύρα μεσάνυχτα. Άμα δεν τα προγκήξεις δεν καταλαβαίνουν. Μόνος σου δε μου λεγες τις προάλλες ότι αν δεν τους σφύραγες κι αν δεν τους πέταγες κανα κοτρόνι θα το 'χαν ξεπαστρέψει το λιοχώραφο; Έτσι συμβαίνει και με τις εκλογές.  Πάρτο χαμπάρι. Τα προγκάνε τα πρόβατα για να πάνε να ψηφίσουν όπως τα προγκάς εσύ για να μην τρώνε τις ελιές της θειάς μου της Βαρβάρας. Τα προγκάνε για να τα βάλουν στο μαντρί, μόνο που δεν τα σκιάζουν με πέτρες και σφυρίγματα, αλλά με ενοχές.
Γιατί άμα δεν πας να τους ψηφίσεις θα βγει ο άλλος. Και άμα βγει ο άλλος θα φταις εσύ.
Εσύ μπάρμπα που έφυγες απ' το κοπάδι. Δεν το λέω εγώ. Τα κόμματα το λένε..
Κι αν δε μου μιλούσες για πρόβατα να ξέρεις, με είχες σχεδόν τουμπάρει..
Αλλά είπες τη μαγική λέξη και συνήλθα. Γιατρεύτηκα..
Δε θα το σκίσω τελικά το εκλογικό μου δικαίωμα μπάρμπα.
Δε γίνομαι εγώ πρόβατο.
Αρνί θα γίνω.
Προτιμώ το σούβλισμα..
Στις 7 Νοέμβρη δεν ψηφίζω..
Στις 24 Απρίλη θα ψοφήσω..
Άιντε και καλό Πάσχα

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Η αποχή δεν είναι μαγκιά, είναι χοντρή μ@λ@κι@. Η αποχή δεν είναι τίποτα άλλο από αυτομαστίγωμα, όσων αντί να γκρεμίσουν τον εκμεταλλευτή τους, του εκχωρούν εν λευκώ και την εξουσία να συνεχίζει την εκμετάλλευση. Το λέω ακόμα μια φορά… η «ουδετερότητα», έτσι κι αλλιώς είναι θέση. Σε συνθήκες, δε, κοινωνικών αναμετρήσεων και ταξικών διαφοροποιήσεων, είναι ΠΑΝΤΑ θέση με την πλευρά εκείνου που κρατά το μαστίγιο.