Εκλεκτό ψάρι ο αστακός, αλλά και η καλοτηγανισμένη, τραγανή αθερίνα είναι άψογος μεζές. Ο λαϊκός της χαρακτήρας δεν έχει να κάνει μόνο με την τιμή της, αλλά και με την ευκολία στην επιτραπέζια διαχείρισή της. Την τσιμπάς με το χέρι αν θες, κι ούτε σερβίτσια ούτε διπλά πιάτα ούτε κίνδυνος να βρεθεί ο απέναντί σου με το ροζ κέλυφος και τις κεραίες, καπέλο… Πολυδιασπασμένη καθώς είναι η αθερίνα, δίνει την εντύπωση ότι υπολογίζει τους πολλούς. Να πάρουνε όλοι, δυο, τρεις, δεκατρείς φορές και να μην τελειώνει. Λες κι έχει κάνει πάλι ο Ιησούς το θαύμα της ψαροταβέρνας.
Μιας και μιλήσαμε για θαύμα…, γιατί...
δε διηγείται κάποιος στο Γιώργο Παπανδρέου και στους συν αυτώ, την παραβολή της αθερίνας; Κι αν δεν την ξέρει, ας τη φανταστεί. Άλλωστε όλες οι παραβολές, φανταστικές είναι. Αρχίζει κάπως έτσι: «Μια φορά ένας φαντασμένος ψαράς είχε φαγωθεί να πιάσει αστακό και μάλιστα σε μια θάλασσα χωρίς αστακούς. Το είδος ήταν ακόμα και στους ωκεανούς υπό εξαφάνιση, αλλά αυτός επέμενε. Καθώς περίμενε, έχοντας ρίξει δίχτυ στα νερά και κοροϊδεύοντας από μέσα του τους μικροψαράδες που προσπαθούσαν στην ακτή με το καλάμι να βγάλουν το ψάρι το επιούσιο, έβλεπε κοπάδια και κοπάδια αθερίνες να περνάνε, μια προς τα πάνω, μια προς τα κάτω και τις σνόμπαρε. Ο μόνος λόγος για τον οποίο υπάρχουν οι αθερίνες είναι για να τις τρώνε οι αστακοί, σκεφτόταν αλαζονικά. Ήθελε σώνει και καλά να πιάσει αστακό και να τον διαθέσει σε ακριβά μαγαζιά. Αγνοούσε ότι τα ακριβά μαγαζιά που φέρνουν αστακούς από τις βόρειες θάλασσες θα αντιπαρέρχονταν τον κόπο του και θα αγόραζαν φτηνά τον αστακό του…
Επιπλέον, τις ελάχιστες φορές που έχασαν κάποιοι αστακοί το δρόμο τους και ξέπεσαν στα χωρικά ύδατα του ψαρά, του έσκισαν τα ψιλά του δίχτυα και λάκισαν.
Αγόρασε τότε άλλα ευέλικτα δίχτυα fast track με ενσωματωμένο ειδικό αστακοκράχτη, μήπως και φανεί τυχερότερος… Αλλά η κακοδαιμονία συνεχίστηκε. Γιατί απλούστατα το εν λόγω πέλαγο ήταν άλλης κατηγορίας.
Στο μεταξύ, η αθερίνα πλήθαινε κι έκανε ακόμα πιο αισθητή την παρουσία της. Ενίοτε έμπαινε μονάχη της στα δίχτυα και με τον τρόπο της ζητούσε να την πιάσει και κείνη με fast track και να της δώσει την ευκαιρία να περαιώσει την ύπαρξή της στις πιατέλες των εγχώριων ταβερνακίων που ένα- ένα έβαζαν λουκέτο…
Όμως ο ψαράς ήθελε να τροφοδοτήσει ακριβά ντελικατέσεν και να γίνει συνομιλητής ιδιοκτητών αλυσίδων sea food…»
Δεν ξέρουμε πώς τελειώνει η παραβολή. Μάλλον η αθερίνα τσατίστηκε κάποια στιγμή και του έφαγε τα δίχτυα. Μπορεί και το πλεούμενο. Και το ερώτημα –δίδαγμα της παραβολής είναι: «Γιατί βρε φαντασμένε ψαρά δεν επενδύεις στο δικό σου ψάρι, γιατί δεν κάνεις κουμάντο, για να βάλεις σε διαδικασία επικερδούς παραγωγής το δυναμικό που διαθέτεις; Τι γλείφεσαι και ξερογλείφεσαι με την ιδέα του αστακού; Άδεια θα μείνουν τα δίχτυα σου…»
Χάθηκε ο Αστακός του Κατάρ, αλλά υπάρχει και εγχώριο ψάρι για επενδύσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου