Του Νίκου Κοτζιά (από http://epirusgate.blogspot.com/)
Το 2007 η διαπλοκή θεωρούσε ότι ήταν σε θέση να αλώσει το ΠΑΣΟΚ από τα μέσα. Για αυτό έκανε ολομέτωπη επίθεση στον Γ. Παπανδρέου και στην ομάδα που τον στήριζε. Επιθυμούσε μια αλλαγή του ηγετικού πολιτικού προσωπικού. Επιθυμούσε να τεθούν σε πρώτη γραμμή στελέχη που επηρεάζονταν από την ίδια. Ακόμα καλύτερα αν μπορούσε να τους ελέγχει άμεσα. Δεν τα κατάφερα. Μάλιστα, δεν κατάφερε ούτε να διασπάσει το ΠΑΣΟΚ όπως έκανε δύο χρόνια μετά με τη ΝΔ. Ο Γ. Α. Παπανδρέου μπόρεσε να νικήσει στην εσωκομματική μάχη και να νικήσει με διαφορά στις εκλογές του 2009 όχι γιατί όπως μας παραμυθιάζει η διαπλοκή έγραφαν καλά στο γυαλί κάποια στελέχη που είχαν ανάλογους ρόλους και στην ήττα του 2007, αλλά γιατί στην εσωκομματική σύγκρουση ο Παπανδρέου έδειξε στόφα ηγέτη.
Συσπείρωσε γύρω του κεντροαριστερά και αριστερά στελέχη. Διατύπωσε πρόγραμμα ανόρθωσης της κοινωνίας με κέντρο βάρος του στα πιο δυναμικά τμήματα της κοινωνίας σε συμμαχία με τους απόκληρους αυτού του κόσμου. Σε εκείνη τη μάχη ο Παπανδρέου έπεισε. Έδειξε σταθερότητα. Κοινωνική ευαισθησία. Αποφασιστικότητα και όρισε ως εχθρό του ΠΑΣΟΚ και κάθε προοδευτικού κινήματος το σύμπλεγμα μερικών δεκάδων οικογενειών που κυβερνούν ουσιαστικά εδώ και χρόνια τη χώρα από το παρασκήνιο, στηριγμένες στην διαπλοκή, που της παρέχουν πολλαπλά δάνεια και σε μερικές εκατοντάδες άλλες συνένοχες οικογένειας. Ο Παπανδρέου σε εκείνη τη μάχη έδειξε τους φίλους και τους εχθρούς. Και η διαπλοκή που απαιτούσε με δημοσκοπήσεις και πρωτοσέλιδα να παραιτηθεί υπέστη σημαντική πολιτική ήττα, δεν μπόρεσε να καταλάβει το ΠΑΣΟΚ.Η διαπλοκή ως κακό παλικάρι γνωρίζει και το άλλο μονοπάτι. Έχασε την μάχη για την εξ’ εφόδου κατάληψη του ΠΑΣΟΚ και προχώρησε στην προσπάθεια κατάληψης από τα μέσα. Απέκτησε ερείσματα στον ηγετικό του κύκλο, ενώ καθύβρισε και λάσπωσε τους μη ελεγχόμενους. Προσπάθησε δε, μέσα από την ανασχηματολογία να απαλλάξει την κυβέρνηση από όσους δεν πράττουν άμεσα φιλικά προς τη διαπλοκή. Να αναβαθμίσει τους φίλους της και να θέσει την κυβέρνηση συνολικά σε ομηρία. Για το σκοπό αυτό πρόβαλλε δύο επιχειρήματα. Το πρώτο, ότι το πρόβλημα της κυβέρνησης δεν είναι ο αντικοινωνικός και αυταρχικός τρόπος που πολιτεύεται, το περιεχόμενο της πολιτικής της και τα μεγάλα εθνικά θέματα, αλλά ο συντονισμός της. Στόχος στο όνομα αυτής της ανάγκης να εγκαταστήσει ακόμα περισσότερες φιλικές σε αυτή δυνάμεις στο κέντρο του συστήματος διακυβέρνησης. Προκειμένου δε να πείσει για την ανάγκη του συντονισμού άνοιξε εκ του ουκ άνευ θέμα ανασχηματισμού. Το άνοιξε με ένα δίπτυχο που στόχευε σε κάθε περίπτωση να αδυνατίσει τον Γ. Παπανδρέου που σε αντίθεση με το 2007 δεν αντιλαμβάνεται τα σε βάρος του σχέδια. Μάλιστα, όχι μόνο δεν αντιστέκεται σε αυτά, αλλά όλο και πιο συχνά τα υιοθετεί. Συνειδητά; Πλήρης αυταπατών; Δεν γνωρίζω. Η πρώτη πλευρά αυτού του δίπτυχου της διαπλοκής ήταν να επιβάλει στον Πρωθυπουργό κυβέρνηση και καταμερισμό υπουργείων καθώς και συντονιστές. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα πολιτικό σχέδιο στο οποίο συμμετέχουν έστω και άθελά τους, μέλη της παρούσης κυβέρνησης. Ουσιαστικά ο πρωθυπουργός να μετατραπεί μετά από τα οικονομικά και στα ζητήματα άμεσης διακυβέρνησης σε «πρωθυπουργό σκιά». Να γίνει, δηλαδή, ο πρωθυπουργός που διαθέτει συντονιστή στο όνομά του. Να δανείσει το όνομά του σε τρίτο. Η δεύτερη πλευρά ήταν ότι αν ο πρωθυπουργός δεν αποδεχόταν τις δημόσιες συστάσεις που γίνονταν επί εβδομάδες, να εμφανιστεί ως ένας πρωθυπουργός αδύναμος να επιβάλει τις επιλογές «του» που στην πραγματικότητα είναι επιλογές τους. Έτσι ή αλλιώς, συνολικά, αδυνατίζει η θέση του νυν πρωθυπουργού, είτε διότι υιοθετεί τις ανάγκες κάποιων τρίτων, είτε διότι αν αυτές οι ανάγκες δεν υλοποιηθούν δεν θα εμφανιστούν ως αποτυχία τους, αλλά ως αδυναμία του. Ας πρόσεχε!
Το 2007 η διαπλοκή θεωρούσε ότι ήταν σε θέση να αλώσει το ΠΑΣΟΚ από τα μέσα. Για αυτό έκανε ολομέτωπη επίθεση στον Γ. Παπανδρέου και στην ομάδα που τον στήριζε. Επιθυμούσε μια αλλαγή του ηγετικού πολιτικού προσωπικού. Επιθυμούσε να τεθούν σε πρώτη γραμμή στελέχη που επηρεάζονταν από την ίδια. Ακόμα καλύτερα αν μπορούσε να τους ελέγχει άμεσα. Δεν τα κατάφερα. Μάλιστα, δεν κατάφερε ούτε να διασπάσει το ΠΑΣΟΚ όπως έκανε δύο χρόνια μετά με τη ΝΔ. Ο Γ. Α. Παπανδρέου μπόρεσε να νικήσει στην εσωκομματική μάχη και να νικήσει με διαφορά στις εκλογές του 2009 όχι γιατί όπως μας παραμυθιάζει η διαπλοκή έγραφαν καλά στο γυαλί κάποια στελέχη που είχαν ανάλογους ρόλους και στην ήττα του 2007, αλλά γιατί στην εσωκομματική σύγκρουση ο Παπανδρέου έδειξε στόφα ηγέτη.Συσπείρωσε γύρω του κεντροαριστερά και αριστερά στελέχη. Διατύπωσε πρόγραμμα ανόρθωσης της κοινωνίας με κέντρο βάρος του στα πιο δυναμικά τμήματα της κοινωνίας σε συμμαχία με τους απόκληρους αυτού του κόσμου. Σε εκείνη τη μάχη ο Παπανδρέου έπεισε. Έδειξε σταθερότητα. Κοινωνική ευαισθησία. Αποφασιστικότητα και όρισε ως εχθρό του ΠΑΣΟΚ και κάθε προοδευτικού κινήματος το σύμπλεγμα μερικών δεκάδων οικογενειών που κυβερνούν ουσιαστικά εδώ και χρόνια τη χώρα από το παρασκήνιο, στηριγμένες στην διαπλοκή, που της παρέχουν πολλαπλά δάνεια και σε μερικές εκατοντάδες άλλες συνένοχες οικογένειας. Ο Παπανδρέου σε εκείνη τη μάχη έδειξε τους φίλους και τους εχθρούς. Και η διαπλοκή που απαιτούσε με δημοσκοπήσεις και πρωτοσέλιδα να παραιτηθεί υπέστη σημαντική πολιτική ήττα, δεν μπόρεσε να καταλάβει το ΠΑΣΟΚ.Η διαπλοκή ως κακό παλικάρι γνωρίζει και το άλλο μονοπάτι. Έχασε την μάχη για την εξ’ εφόδου κατάληψη του ΠΑΣΟΚ και προχώρησε στην προσπάθεια κατάληψης από τα μέσα. Απέκτησε ερείσματα στον ηγετικό του κύκλο, ενώ καθύβρισε και λάσπωσε τους μη ελεγχόμενους. Προσπάθησε δε, μέσα από την ανασχηματολογία να απαλλάξει την κυβέρνηση από όσους δεν πράττουν άμεσα φιλικά προς τη διαπλοκή. Να αναβαθμίσει τους φίλους της και να θέσει την κυβέρνηση συνολικά σε ομηρία. Για το σκοπό αυτό πρόβαλλε δύο επιχειρήματα. Το πρώτο, ότι το πρόβλημα της κυβέρνησης δεν είναι ο αντικοινωνικός και αυταρχικός τρόπος που πολιτεύεται, το περιεχόμενο της πολιτικής της και τα μεγάλα εθνικά θέματα, αλλά ο συντονισμός της. Στόχος στο όνομα αυτής της ανάγκης να εγκαταστήσει ακόμα περισσότερες φιλικές σε αυτή δυνάμεις στο κέντρο του συστήματος διακυβέρνησης. Προκειμένου δε να πείσει για την ανάγκη του συντονισμού άνοιξε εκ του ουκ άνευ θέμα ανασχηματισμού. Το άνοιξε με ένα δίπτυχο που στόχευε σε κάθε περίπτωση να αδυνατίσει τον Γ. Παπανδρέου που σε αντίθεση με το 2007 δεν αντιλαμβάνεται τα σε βάρος του σχέδια. Μάλιστα, όχι μόνο δεν αντιστέκεται σε αυτά, αλλά όλο και πιο συχνά τα υιοθετεί. Συνειδητά; Πλήρης αυταπατών; Δεν γνωρίζω. Η πρώτη πλευρά αυτού του δίπτυχου της διαπλοκής ήταν να επιβάλει στον Πρωθυπουργό κυβέρνηση και καταμερισμό υπουργείων καθώς και συντονιστές. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα πολιτικό σχέδιο στο οποίο συμμετέχουν έστω και άθελά τους, μέλη της παρούσης κυβέρνησης. Ουσιαστικά ο πρωθυπουργός να μετατραπεί μετά από τα οικονομικά και στα ζητήματα άμεσης διακυβέρνησης σε «πρωθυπουργό σκιά». Να γίνει, δηλαδή, ο πρωθυπουργός που διαθέτει συντονιστή στο όνομά του. Να δανείσει το όνομά του σε τρίτο. Η δεύτερη πλευρά ήταν ότι αν ο πρωθυπουργός δεν αποδεχόταν τις δημόσιες συστάσεις που γίνονταν επί εβδομάδες, να εμφανιστεί ως ένας πρωθυπουργός αδύναμος να επιβάλει τις επιλογές «του» που στην πραγματικότητα είναι επιλογές τους. Έτσι ή αλλιώς, συνολικά, αδυνατίζει η θέση του νυν πρωθυπουργού, είτε διότι υιοθετεί τις ανάγκες κάποιων τρίτων, είτε διότι αν αυτές οι ανάγκες δεν υλοποιηθούν δεν θα εμφανιστούν ως αποτυχία τους, αλλά ως αδυναμία του. Ας πρόσεχε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου