tvxs.gr | Φράουλες και αίμα
Ανέβηκε από tvxorissinora.
Ανέβηκε από tvxorissinora.
Πολλοί ρωτούν ποιοι είμαστε και μερικοί νομίζουν κιόλας πως το ξέρουν. Είμαστε, λέει, ένα μάτσο μυξιάρικα που δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Είναι δύσκολο να πω τι ακριβώς είμαστε. Αλλά δεν έχουμε μύξες. Εκείνο που έχουμε είναι φόβος κι ελπίδα. Ή μεταπτώσεις, καθώς λένε...
Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο-ντοκουμέντο του 19χρονου Αμερικανού φοιτητή Τζέιμς Κούνεν με τίτλο «Φράουλες και αίμα» (The Strawberry Statement) το οποίο αποτελεί μια ιστορική καταγραφή των γεγονότων που έλαβαν χώρα στο εξέχον πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης Columbia, την περίοδο 1966-68. Έμφαση δίνεται στα γεγονότα του Απριλίου 1968 όταν διαμαρτυρόμενοι φοιτητές κατέλαβαν το γραφείο του πρύτανη του πανεπιστημίου εκφράζοντας την ολοκληρωτική απόρριψη του ιμπεριαλισμού των HΠA μαζί με την εναντίωσή τους για όλα τα μείζονα κοινωνικά ζητήματα που καθόρισαν τη δεκαετία του '60.
Η ταινία ακολουθεί την εξιστόρηση της εξέγερσης των φοιτητών, οι οποίοι παλεύουν μεταξύ άλλων ενάντια στα κέντρα κατάταξης για το στρατό που λειτουργούν στο εσωτερικό του πανεπιστημίου και στις φυλετικές διακρίσεις, ενώ κεντρικό σημείο της δράσης τους γίνεται ο αγώνας ενάντια στο σύστημα και η αμφισβήτηση του ρόλου της εκπαίδευσης, όπως αυτή εφαρμόζεται. H αναταραχή θα διαρκέσει δύο μήνες πριν διαλυθεί βίαια από την αστυνομία και την εθνοφυλακή.
Ο τίτλος της ταινίας και του βιβλίου προέρχεται από την απαξιωτική δήλωση ενός εκ των ακαδημαϊκών του Columbia, του καθηγητή πολιτικής φιλοσοφίας Χέρμπερτ Ντιν (Herbert L. Deane), σχετικά με τις απόψεις των φοιτητών για τη γενικότερη πολιτική του πανεπιστημίου: «Δε με ενδιαφέρουν περισσότερο από το αν τους αρέσουν ή όχι οι φράουλες!», ανακοίνωσε σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο.
Τραγούδια γνωστών καλλιτεχνών της δεκαετίας του '60 (John Lennon, Crosby, Stills, Nash & Young, Buffy Sainte-Marie, Thunderclap Newman, Richard Strauss) ακούγονται καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας. Οι αρκετοί ερασιτέχνες ηθοποιοί ακολουθούν τις οδηγίες του Φιλανδού σκηνοθέτη Stuart Hagmann.
Οι πατεράδες μας ζουν διαρκώς με την οργή που φέρνει σε ορισμένους ανθρώπους η θέα των μακριών μαλλιών. Εμείς πάλι ζούμε με την οργή που φέρνει σε ορισμένους άλλους η θέα ενός ανθρώπου που κορδώνεται πλάι σε μια αστραφτερή Μερσεντές, απ' αυτές που μοιάζουν να περιμένουν από ένα σοφέρ με λιβρέα να σταθεί επάνω σε κάθε φτερό της. Όσο για τις οδυνηρές εντυπώσεις που προκαλούν τα μαλλιά μας, αισθανόμαστε υπέροχα. Μας αρέσει να βλέπουμε το ύφος που παίρνουν οι αστυφύλακες, την αγανάκτηση των ηλικιωμένων κυριών, την ανησυχία στα πρόσωπα των εμπόρων. Θέλουμε να μας βλέπουν όλοι και να λένε: «Να οι εχθροί του κατεστημένου». Σ' αυτό έχουμε φτάσει, καθώς λέμε και στη γλώσσα της επανάστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου