"Λαός Ενωμένος Ποτέ Νικημένος" θυμήθηκε ο γέροντας

Ξεφεύγοντας από την κακουχία, την πείνα, τη φτώχια και τα ερείπια του '50 του '60 ακόμα και του '70, άρχισες να λες "δόξα τον Θεό".
Χρόνια δουλείας σκληρής ,εργάτης όλα τα χρόνια.. μεροκάματο, έφτασες στο λιμάνι σου παίρνοντας την σύνταξη σου.. Ήρθε η ώρα να γευτείς αυτά που δούλεψες τόσα χρόνια..
Μα ήρθαν κάποιοι και σου είπαν, "φέρτα πίσω.. παίρνεις πολλά.. η χώρα κινδυνεύει.. περήφανα γερατειά.. εξαρτάται κι από εσένα.. στηρίξτε την".
Εσύ πότε δεν χρωστούσες, πάντα έδινες όσα έπρεπε, πολίτης τίμιος, συνεπής ...
Γκρεμίζονται όλα.. Κοιτάς τα ψιλά που έχεις στην τσέπη και τα μετράς στον καφετζή φεύγοντας για το σπίτι.

 Κι εκεί εγγόνια ξεπροβάλουν φωνάζοντας παππού-παππού, ξανακοιτάς τα ψιλά σου...τι να τους δώσεις για χαρτζιλίκι ;Δεν βγαίνουν.. Τα χαϊδεύεις στο κεφάλι κι αναρωτιέσαι που έσφαλες όλα τα χρόνια, τι έκανες λάθος...γιατί δεν μπορεί.. δεν είναι δυνατόν.. κάποιο λάθος θα έγινε.. ήσουν συνεπής, στην δουλειά ,εντάξει και με το πάρα-πάνω στις υποχρεώσεις, ένας τίμιος μεροκαματιάρης οικογενειάρχης ,που έκανε το παν να "αναστήσει" τ' αγγελούδια του ξυπνώντας κάθε μέρα στις 5 τα ξημερώματα, χρόνια και χρόνια με πάγους, βροχές και καύσωνες για να μην χρωστάει σε κανέναν, μήτε σε άνθρωπο μήτε σε Κράτος.. Ένα υπόδειγμα συνέπειας στην Κοινωνία που την συνέπεια αυτή την δίδασκε και στα παιδιά του...
Και τώρα; Οι γερασμένες λεβέντικες πλάτες σου, την ώρα που έπρεπε να ξεκουραστούν από την δύσκολη διαδρομή, σου ζητούν να τους τα δώσεις πίσω...μα πάλι δεν το χωράει ο νους σου " ποιά να δώσω ρε παιδιά ,είναι πολύ λίγα, ίσα - ίσα φτάνουν για τον μήνα και το χειμώνα,δεν φτάνουν...τι να δώσω;"
Tώρα πια μόνος σκέφτεσαι πώς θα ζήσουν τα παιδιά σου, τι θα απογίνουν τα εγγόνια σου....πώς να τα βοηθήσεις..; Αντί να ξεκουράζεσαι απόγνωση σου γεμίζει το μυαλό στοιχειώνοντας τις νύχτες σου..
Βλέπεις κάποιοι με τον μανδύα του "Eθνοσωτήρα" , άνοιξαν την Κερκόπορτα και παρέδωσαν τα κλειδιά ,σιγομουρμουρίζεις εκείνο το τραγούδι του Ξυλούρη αυθόρμητα, εκείνο που τραγούδαγες τη νύχτα του Πολυτεχνείου με όλους τους άλλους, που λεγε, "Μπήκαν στην Πόλη οι ωχτροί" δεν φεύγει από το στόμα σου ..και ύστερα ,ξαφνικά ανατριχιάζεις...μια σκέψη τρομερή.." με κάποιους απ' αυτούς που Κυβερνάνε δεν το τραγούδαγα; Και τους έφεραν ..Αυτοί;!!!" Kαι η αλήθεια είναι πώς μπήκαν στην "Πόλη" ..ναι.. κι αυτοί που μπήκαν ,σου έκοψαν την σύνταξη, απέλυσαν τα παιδιά, σου στέρησαν τα φάρμακα και το δάσκαλο απ' τα εγγόνια σου ...πως να κοιμηθείς..
Με κάποιους από αυτούς το τραγούδαγες...και σκέφτεσαι "Να τι φταίει λοιπόν...να τι μου φταίει.. τους πίστεψα κι αυτοί με κορόιδεψαν.. μ' έκαναν να νιώθω "δικός" τους τόσα χρόνια για να κάνουν το πλιάτσικο υπόθεση ρουτίνας, χωρίς φωνές και ξεσηκωμούς... "
Και ξαφνικά άρχισες να φωνάζεις , "Ποτέ δεν είναι αργά ..ΑΚΟΥΤΕ ΡΕ!!! ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ!!!"
Κι ας... "φροντίζουν " πια για όλα αυτοί που "ήρθαν", κι ας τους έχουν παραδώσει τα κλειδιά... Ποιος μπορεί να ασφαλίσει την πόρτα, ΕΣΥ, ξέρεις πολύ καλά...
Μονάχα ο λαός μπορεί, κι όσο δεν φωνάζει ο λαός, δεν δείχνει τη δύναμή του, τόσο περισσότερα θα χάσει... Όσο γρηγορότερα το καταλάβει, τόσο καλύτερα για τον ίδιο και για τον τόπο ,για τα παιδιά και τα εγγόνια σου...Ξέρεις πολύ καλά πως ανά τους αιώνες μόνη λύση ήταν πάντα ο λαός, έτσι ήταν, έτσι είναι κι έτσι.. θα΄ ναι.. Ο λαός ....
Όπως και τότε που τραγούδαγες στο Πολυτεχνείο....Έτσι και σήμερα..

Θυμάσαι το σύνθημα … «ΛΑΟΣ ΕΝΩΜΕΝΟΣ ΠΟΤΕ ΝΙΚΗΜΕΝΟΣ»

Υ.Γ. Αφιερωμένο στους εκατομμύρια αγωνιστές της ζωής, γέροντες Γονείς μας που μες τον συρφετό και το εφιαλτικό μας παρόν, ξεχνάμε πως σε εκείνους οφείλουμε την ύπαρξή μας και πώς όπως ανησυχούσαν όταν ήμασταν παιδιά για εμάς, έτσι και διπλά ανησυχούν και για το μέλλον μας σήμερα, γνωρίζοντας, πως ολοκληρώνοντας τον κύκλο τους ,σύντομα δεν θα είναι εδώ κοντά μας, να συνεχίζουν να μας προσέχουν, άδικα νιώθουν ενοχές για τον κόσμο που μας παραδίδουν.
Τραγικά θύματα κι αυτοί της "ενοχοποιητικής" μηχανής του "Ανθρωποφάγου" Κεφαλαίου. του Σταμάτη Θεοδωρόπουλου

(από kokkinorodo)