Μια γύφτισσα Περσεφόνη

Σάββατο απόγευμα και ο ήλιος αρνείται να δύσει, σημάδι ότι το καλοκαίρι είναι πια εδώ. Κολυμπώ σε μια παραλία τρίτης ή και τέταρτης διαλογής, η αξιολόγηση διαφέρει ανάλογα με τα κριτήρια του καθενός. Την υποτιμώ τόσο πολύ γιατί δεν πληροί τα απαραίτητα κριτήρια της εποχής. Δεν διαθέτει θορυβώδη beach bar, λείπουν τα πολύχρωμα jet ski κτλ.
Παρατηρούσα την παραλία από μέσα προς τα έξω υπό το καθεστώς της γλυκιάς μοναξιάς που σου εξασφαλίζει το κολύμπι στα βαθιά. Η απουσία των γυαλιών επέτρεπε στη μυωπία να μου παρουσιάζει την πραγματικότητα ελαφρώς παραποιημένη. Όσοι έχουν μυωπία, το γνωρίζουν. Χωρίς γυαλιά μπορείς και βλέπεις γύρω σου αλλά χωρίς πολλές λεπτομέρειες.
Έβλεπα λοιπόν πρόσωπα χαρούμενα, μικρά παιδιά να πλατσουρίζουν στα νερά, γονείς να καμαρώνουν. Να τελικά που η κρίση δεν έχει καταφέρει ακόμα να σβήσει το χαμόγελο από όλα τα χείλη...

Κολύμπησα ακόμα περισσότερο κι άρχισα να πλησιάζω στα πρώτα ψαροκάικα που είχαν δέσει εκεί. Δεν ξέρω γιατί άλλα πάντα μου άρεσε να διαβάζω τα ονόματα αυτών των καταπληκτικών εφευρέσεων που διασχίζουν τη θάλασσα. Το πρώτο καΐκι ήταν ο "Αγ. Νικόλαος". "Καμία πρωτοτυπία" σκέφθηκα και .πήγα στο επόμενο. Η επόμενη βάρκα με ενθουσίασε! Ποιος διάβολος να την ονόμασε "Περσεφόνη";
Από το Δημοτικό είχα να ακούσω την ιστορία. Ο Άδης την πήρε στον κάτω κόσμο για την ομορφιά της. Η Θεά Δήμητρα όμως τη ζήτησε πίσω. Ο Άδης συμφώνησε να ανεβαίνει η Περσεφόνη έξι μήνες στον πάνω κόσμο και να κατεβαίνει τους επόμενους έξι στον κάτω. Έτσι τους μήνες που η Περσεφόνη ήταν στον πάνω κόσμο η Δήμητρα χαιρόταν κι έτσι οι Αρχαίοι εξηγούσαν το καλοκαίρι και την ευφορία της γης. Τους υπόλοιπους 6 μήνες η Περσεφόνη επέστρεφε στον κάτω κόσμο αφήνοντας πίσω της τον χειμώνα...
Σύμφωνα λοιπόν με τον μύθο, αυτές οι μέρες η Δήμητρα κυκλοφορούσε ανάμεσα μας. Επιστρέφοντας στην ακτή, μια από τις χαρούμενες μητέρες έψαχνε με τις φωνές της μια Δήμητρα. Χαμογέλασα κι έψαξα να δω ποια ήταν αυτή που είχε ίδιο όνομα με τη Θέα Δήμητρα και τη βάρκα. Δεν έβλεπα ακόμα όμως καθαρά ακόμα. Λίγα μέτρα μετά, η μυωπία δεν με εμπόδιζε πια...
Η Δήμητρα ήταν ένα από τα χαριτωμένα παιδάκια που έπαιζαν στα ρηχά. Μαύρα μαλλιά, μαύρα μεγάλα μάτια κι ελαφρώς...μαύρο δέρμα. Μπροστά μου στεκόταν γυμνό ένα χαρούμενο γυμνό κοριτσάκι, ένα γνήσιο τσιγγανόπουλο. Οι χαρούμενοι άνθρωποι που παρατηρούσα από τα βαθιά ήταν μια ομάδα γύφτων. Ελπίζω η λέξη να μην σας ενοχλεί. Κανείς εξάλλου δεν τους λέει "Ρομά", λίγοι γνωρίζουν κάτι περισσότερο γι' αυτούς από όσα τα μάτια βλέπουν.
Γύρω τους, δεν υπήρχαν χαρούμενα πρόσωπα. Οι υπόλοιποι λουόμενοι τηρούσαν αποστάσεις ασφαλείας από αυτούς ενώ η παραλία σιγά-σιγά άδειαζε. Οι γύφτοι μιλούσαν δυνατά κι έδειχναν να απολαμβάνουν το μπάνιο τους. "Άντε κι από Σεπτέμβρη πίσω στα Σκόπια" φώναξε αυτός με την πλέον ευτραφή κοιλιά. Δίπλα του καθόταν πλέον η μικρή Δήμητρα απολαμβάνοντας ένα μπισκότο οριακά μικρότερο από το χαρούμενο κεφαλάκι της.
Θυμήθηκα τα μικρά παιδάκια που ζητούσαν από τον "μπατζανάκη", δηλαδή από εμένα, χρήματα στους δρόμους των Σκοπίων. Από τον Σεπτέμβρη η Δήμητρα θα ήταν κι αυτή ξανά ένα από αυτά παιδιά. Τα καρπούζια δεν έχουν πια λεφτά θα μου πει ο γύφτος οδηγός μιας χιλιοταλαιπωρημένης BMW. Πώς να χτυπήσει το Datsun την τιμή του Carrefour;
Είχα ήδη μαζέψει τα πράγματα μου κι έφευγα για το σπίτι μου. Άφηνα πίσω μου τη Δήμητρα, μια γύφτισσα Περσεφόνη. Έξι μήνες εδώ, έξι μήνες αλλού. Σε μερικά χρόνια ίσως να μου προσφέρει λουλούδια στα φανάρια ή έξω από τα ρεμπετάδικα του Ψυρρή. Θα έχει πάντα περισσότερα προβλήματα από μένα, η τσιγγάνικη ψυχή της όμως θα αρκείται με τα λίγα. Θα είναι πιο ευτυχισμένη...Δεν φοβάται την περιπλάνηση. Εμείς τρέμουμε κάθε αλλαγή. Δεν διστάζει να αλλάξει χώρα για να επιβιώσει. Εμείς θέλουμε την ευτυχία σταθμευμένη στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Με τους όρους του μύθου, ζούμε σήμερα στην εποχή που η Περσεφόνη βρίσκεται στον Άδη. Κάποια στιγμή η Δήμητρα θα την καλέσει πίσω. Αυτός ήταν πάντα ο κύκλος της ζωής. Η περιπλάνηση μας θα κρατήσει καιρό. Στις πρώτες εποχές της μοναξιάς του Άδη, δεν καταφέραμε να προσφέρουμε ως κράτος ένα σχολείο στη μικρή Δήμητρα και στους φίλους της.
Μόνο αν προχωρήσουμε σε ένα τέτοιο βήμα, η Δήμητρα θα πλατσουρίζει στη θάλασσα πλάι σε ανθρώπους η δική της χαρά δεν θα ταυτίζεται με μια δικιά τους άκομψη αποχώρηση…

(από http://www.parapolitiki.com/)