Blogs και αθλιότητες

Του Γιώργου Πήττα (από http://tvxs.gr/)

Τον δολοφονημένο Σ. Γκιόλια, τον έμαθα με αφορμή το τέλος του. Το «διαβόητο» Τρωκτικό, το είχα ακουστά, αλλά δεν το είχα επισκεφτεί πάνω από δυο φορές καθώς με μια ματιά αυτό που εισέπραξα ήταν ένα είδος διαδικτυακής μετεξέλιξης της «κλασικής» Αυριανικής αθλιότητας.

Το όλο παιχνίδι που παίζεται γύρω από τα blogs και τη διάβρωσή τους από συστηματικά ανώνυμους «δημοσιογράφους» και εντολοδόχους ποικίλλων και συντεταγμένων συμφερόντων, το βρίσκω όχι μόνο άθλιο αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνο.

Έχουν γεμίσει τόσο το ελληνικό διαδίκτυο όσο και το κυπριακό, από διάφορα δήθεν ιστολόγια που «αποκαλύπτουν» και «καταγγέλλουν» χρησιμοποιώντας μια στάνταρ μαγειρική που συνδυάζει είτε λίγο κιλότα, είτε ακραία χυδαίο ψευτοχιούμορ , με αρκετό συναίσθημα και μπόλικη βαρύγδουπη πολιτικολογία.

Τα χαρακτηριστικά αυτού του είδους «ιστολογίων» είναι παντού κοινά:

1. Συστηματική σπίλωση, λοιδορία, προσωπικές συκοφαντικές επιθέσεις κατά όσων «δεν γουστάρουν», δηλαδή όλους που δεν ταυτίζονται μαζί τους.

2. Η κουκούλα της ανωνυμίας και,

3. Η απόλυτη απουσία τους από τον οποιοδήποτε διάλογο με άλλα blogs-εκτός από τις περιπτώσεις στις οποίες επιβραβεύουν τους οπαδούς τους.

Σε αυτή την τελευταία πρόταση βρίσκεται και η κύρια αιτία που όλοι αυτοί –κατά τη γνώμη μου- δεν είναι bloggers και κατά συνέπεια η παρουσία τους και το πλαίσιο που τους διέπει δεν πρέπει να αφορά τα blogs γενικά.

Η ανωνυμία των ιστολογίων, πρέπει να προστατευθεί.
Τόσο για τους αυτονόητους λόγους που αφορά στις ελευθερίες των πολιτών και τη δυνατότητα έκφρασής τους όσο και για λόγους γενικότερης αρχής.

Όμως, όταν κάτω από την πλατφόρμα του blogger συντάσσονται ανώνυμες ομάδες με μια σφραγίδα και έναν τίτλο και αναλώνονται αποκλειστικά σε συστηματική σπίλωση προσώπων, χωρίς παράλληλα να μετέχουν σε κανένα σημείο στην συνολική ζωή της «μπλογκοσφαίρας» υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα μεγάλο.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, υπάρχει η διάχυτη εντύπωση πως από κάπου χρηματοδοτούνται προκειμένου να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα πολιτικά ή οικονομικά συμφέροντα. Με αποτέλεσμα να καταντάει το διαδίκτυο ακόμα πιο διαπλεκόμενο και βρώμικο από τα επίσημα ΜΜΕ.

Γιατί πιο βρώμικο και πιο διαπλεκόμενο;

Γιατί απλά, όταν διαβάζεις τα ΝΕΑ ή βλέπεις τις ειδήσεις στο Mega ή το Κυπριακό Sigma, ξέρεις καλά ποιοι είναι οι ιδιοκτήτες του Μέσου και τι πολιτική κατεύθυνση έχουν.

Όταν όμως ο ανυποψίαστος αναγνώστης ανοίγει τον υπολογιστή του αναζητώντας εναλλακτική ενημέρωση και πέφτει πάνω σε μεγαλόστομες υποσχέσεις για «ενημέρωση με αξιοπρέπεια» ενώ από κάτω διαβάζει « Εύα: της αρέσει να την δένουν στο κρεβάτι» ή « το gay φιλί του Λιβιεράτου» ή βρίσκει πάνω από 200 αναρτήσεις σχετικές με την…Τζούλια Αλεξανδράτου που συνδυάζονται με το Ασφαλιστικό, την ακύρωση των εργασιακών δικαιωμάτων, το ΔΝΤ, τις πολιτικές εξελίξεις και τα παρασκήνια τους, το μόνο βέβαιο είναι ένα:

Πως έχει να κάνει με μια καλά ενορχηστρωμένη προσπάθεια διάλυσης και κατεδάφισης κάθε είδους Κριτήριου και Σκέψης.

Η «λογική» όλα τα σφάζω και όλα τα μαχαιρώνω στην αποθέωσή της. Είναι σαν να έχεις ένα «δημοσιογράφο» τη μία ημέρα να κάνει το πορτραίτο της Μαρίας Κάλλας και την επόμενη, ο ίδιος, με τα ίδια διθυραμβικά σχόλια να παρουσιάζει την Άντζελα Δημητρίου. Κάποιοι θα πουν «ε και;» Και όμως, ακριβώς εδώ είναι η απαρχή του αχταρμά. Ή με την κολόνια θα ασχολείσαι ή με τα σκατά. Και με τα δύο, δεν γίνεται!

Άλλο ένα χαρακτηριστικό είναι πως αυτές οι ιστοσελίδες στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν είναι πολιτικοποιημένες αλλά, διαστρέφουν με τον αχταρμά τους την ίδια την πολιτική, συνεχίζοντας έτσι στα μονοπάτια που χάραξαν οι πνευματικοί τους ηγέτες, ήτοι οι διάφοροι Τριανταφυλλόπουλοι, οι Θέμοι και οι πρωθιερείς του life style.

Το «Τρωκτικό», μετά την δολοφονία του κου Γκιόλια, για κάποιες ώρες αρνιόνταν με κάθε…φυσικότητα την οποιαδήποτε σχέση μαζί του και μετά από λίγο, ω του θαύματος έγινε ο «εμπνευστής, ο ιδρυτής, ο μπροστάρης, ο μεγάλος, ο αθάνατος, ο αρχηγός».

Αναρωτιέται κανείς, τι είδους επίθετα θα εφεύρουν, όταν θα φύγουν από τη ζωή κάποιοι πραγματικά Αθάνατοι με μεγάλη προσφορά στην πνευματική ζωή του τόπου.

Χαρακτηριστική είναι επίσης η σπουδή που επέδειξαν πρόσφατα στην απόφαση για την μη άσκηση διώξεων που έδωσε στην Κύπρο ο Γενικός Εισαγγελέας στην υπόθεση του Christofias Watch. Παρουσίασαν την απόφαση, ως…νίκη των bloggers!

Ο γράφων, από την αρχή δεν είχε συμφωνήσει ούτε με την δίωξη ούτε με την τελείως ανόητη ταλαιπωρία του δικηγόρου.

H απόφαση του Εισαγγελέα όμως, δεν συνιστά νίκη των…bloggers.

Και επαναλαμβάνω το γιατί:

είναι άτυπος μεν, αλλά υπαρκτός κανόνας, οι bloggers να συνιστούν μία κοινότητα στην οποία ανταλλάσουν απόψεις και σχόλια. Αν κάποιοι απλά επιτίθενται χωρίς να διαλέγονται ποτέ, δεν είναι bloggers- πολίτες, αλλά ασκούν εξουσία και μάλιστα με τον πιο αυταρχικό τρόπο, τον ανώνυμο.

Τώρα, κατά τα άλλα, καθόμαστε και περιμένουμε την προκήρυξη της Σέχτας.

Τέτοιο marketing, ούτε η Procter & Gamble δεν έχει.

Τη γνώμη μου για τη «Σέχτα» την είχα καταγράψει ΕΔΩ (http://politispittas.blogspot.com/ ) στις 5 Φεβρουαρίου του 2009.

Δεν θα προσθέσω κάτι παραπάνω αυτή την ώρα.

Αν πράγματι αναλάβει την δολοφονία η εν λόγω «οργάνωση» απλά στο δικό μου το μυαλό επιβεβαιώνονται τα όσα κατέγραφα τότε για το είτε απόλυτα ανώμαλο των τύπων αυτών, είτε για τον βαθύτατα σκοτεινό τους ρόλο που πόρρω απέχει από οποιαδήποτε έκφανση αριστερής ή αντιεξουσιαστικής βίας.

Το χειρότερο, με όλα αυτά, είναι πως επενεργούν με τον πιο ακραίο αποπροσανατολιστικό τρόπο σε μια εποχή που ο κόσμος είναι φοβισμένος, ζαλισμένος, οργισμένος και κολλημένος στη γωνία.

Καθώς δεν υπάρχουν, ακόμα τουλάχιστον, πειστικές και μαζικές απαντήσεις για το τι θα γίνει και πως θα αντεπιτεθεί ο μέσος πολίτης στην αφόρητη επίθεση που υφίσταται, ο κατακερματισμός των συνειδήσεων και της σκέψης πετυχαίνει απόλυτα μέσα από την σύγχυση.

Εν τέλει, τόσο τα πάσης φύσεως Τρωκτικά όσο και οι δολοφόνοι του κου Γκιόλια, λειτουργούν –έστω χωρίς να το καταλαβαίνουν- για το ίδιο αποτέλεσμα: την πλήρη απόκρυψη της πραγματικότητας, μιας πραγματικότητας εξαιρετικά σκοτεινής που δεν αφορά την Ελλάδα, αλλά όλη την Ευρώπη και όχι μόνο.

Και αυτό βέβαια, γιατί η ανάδειξη ενός «λαμόγιου» ή και περισσότερων σε συνδυασμό με ροζ ειδησάρια όχι μόνο δεν είναι πολιτική αλλά ούτε καν ξεροκόμματο στο πιάτο του πεινασμένου για δικαιοσύνη. Είναι μεθοδευμένη και συστηματική αλλοτρίωση.

Ο συνδυασμός των «ειδήσεων» για την …κα Jennifer Love Hewitt που αγοράζει…gay πορνό βίντεο από τη μια και, της λίστας των μεγάλων οφειλετών του Δημοσίου από την άλλη, είτε από άσχετους και αναλφάβητους προέρχεται, είτε από εξαιρετικά επικίνδυνους και βαθύτατα ανήθικους.

Γιατί αυτού του είδους η «δημοσιογραφία» ακυρώνει στο τέλος κάθε κριτική διεργασία.

Είναι φτηνή, λαϊκίστικη, χυδαία και όχι μόνο δεν «χτυπάει το σύστημα» αλλά το βολεύει απέραντα.

Δεν είναι τυχαίος άλλωστε και ο συνθηματολογικού χαρακτήρα πατριωτισμός που παράγουν, δημιουργώντας έναν λανθάνοντα εθνοκεντρισμό στους αναγνώστες τους τη στιγμή που όλα όσα συμβαίνουν ξεπερνούν κατά πολύ τα σύνορά μας και δεν υπάρχει περίπτωση να αναστραφούν ή να μπουν σε τροχιά αμφισβήτησης αν δεν χτυπηθούν συνολικά από μαζικά προοδευτικά κινήματα πανευρωπαϊκής διάστασης.

Αυτού του είδους τα ανώνυμα «ενημερωτικά» δήθεν «blogs» βρίσκουν χώρο και υπάρχουν καθώς απουσιάζει (ακόμα) ένα ποιοτικό μαζικό κίνημα που να μπορεί να χαλιναγωγήσει τον αυταρχισμό που προελαύνει και ποδοπατά τους πολίτες εκτρέποντάς τους στο περιθώριο και μετατρέποντάς τους σε έναν πολτό ανέργων, ανασφάλιστων και έκπτωτων από την αξιοπρέπεια ανθρώπων.

Οι bloggers , θα πρέπει να προστατέψουν τα όπλα τους με κάθε τρόπο από οποιαδήποτε απόπειρα των αρχών να άρουν την αρχή της ανωνυμίας, αλλά παράλληλα, θα πρέπει να απαγορευτεί στους δημοσιογράφους να έχουν blogs χωρίς ονοματεπώνυμο.

Και όπως πάρα πολύ σωστά επισημαίνει ένας από τους παλαιότερους και καλύτερους κατά τη γνώμη μου έλληνες bloggers στο ιστολόγιο του (Λαπούτα- http://blog.teleologikos.eu/ ) απευθυνόμενος στον έλληνα υπουργό Δικαιοσύνης:

«Η συζήτηση που πρέπει να κάνετε είναι αποκλειστικά και μόνο με τους δημοσιογράφους που διατηρούν “ενημερωτικά μπλογκ”. Εμείς οι υπόλοιποι, που δεν είμαστε δημοσιογράφοι, για τι πράματα ακριβώς να συζητήσουμε»

Επισημαίνω μόνο, πως ασφαλώς και μπορεί να είναι και blogger ένας δημοσιογράφος ή και μια ομάδα δημοσιογράφων. Φτάνει, να υπογράφουν.

Οι εποχές, είναι εξαιρετικά δύσκολες, θα δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο και πολύ μάλιστα και για αυτό όσοι θέλουν να «ενημερώνουν» «καταγγέλλουν» «αποκαλύπτουν» θα πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη των λόγων τους. Ακριβώς όπως αναλαμβάνει την ευθύνη του ο κάθε ένας που κατεβαίνει σε μια διαδήλωση και κινδυνεύει να συλληφθεί ανά πάσα στιγμή, ακόμα και αν δεν φοράει κουκούλα.

Χθες, το «Τρωκτικό» ανακοίνωσε την αναστολή της λειτουργίας του.
Να υποθέσω πως θα επιστρέψει μετά από εύλογο χρονικό διάστημα επειδή θα «υποκύψει στην τρομερή πίεση που του άσκησαν οι αμέτρητοι φίλοι του»;
Να υποθέσω πως θα εμφανιστεί πλέον ως κανονική εφημερίδα στα περίπτερα μετά από λίγους μήνες;
Όλα τα περιμένω.